Τό Σάββατο 28 Μαρτίου 2015 οἱ συμμαθητές μου ἔφυγαν γιά τό πολυήμερο ταξίδι στό ἐξωτερικό. Ἐγώ ὅμως εἶχα ἄλλα σχέδια, γιατί τό ἴδιο σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε ἡ διήμερη ἐκδρομή τῶν ὁμάδων τοῦ Λύχνου στά Μετέωρα!

 Καθώς τρέχει πίσω ἡ μνήμη μου, θυμᾶμαι τή στάση στά Τέμπη, τό παιχνίδι στήν Καρδίτσα, τή βόλτα στά Τρίκαλα, τό ξενοδοχεῖο στήν Καλαμπάκα, τά ἐπιβλητικά Ἅγια Μετέωρα μέ τά πανέμορφα μοναστήρια, τό ἄρωμα τοῦ Ζιάκα πού ἔφθασε ὥς τά Γρεβενά, τά ἀνάμικτα συναισθήματα τῆς ἐπιστροφῆς...
  Ἀναλογίζομαι τίς στιγμές πού ζήσαμε. Ὅλες οἱ δραστηριότητές μας πάλλονταν ἀπό κατασκηνωτικούς ρυ­θ­­μούς, σάν μία προετοιμασία γιά τό καλοκαίρι. Συγχρόνως ὅμως, τά σοφά λόγια τοῦ π. Μιχαήλ, ἡ ἐπικοινωνία  μέ τούς ὁμαδάρχες μας καί μεταξύ μας, ὁ κοινός ἐκκλησιασμός, ὄχι ἁπλῶς   μᾶς ἕνωσαν περισσότερο, ἀλλά μᾶς ἔ­δωσαν δύναμη γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγώνα μας καί ἐπαναφόρτισαν τίς «πνευ­μα­τικές μας μπαταρίες».
 Τελικά, ἀναρωτιέμαι, ἐπέλεξα σω­στά; Ἀναμφισβήτητα ναί, γιατί σέ ἀν­τίθεση μέ τήν ἐκδρομή τοῦ σχολείου μου, αὐτή ἡ ἐξόρμηση δέν ἦταν μία ἁ­πλή ἐκδήλωση γιά διασκέδαση. Ἐγώ τή νιώθω σάν ἕνα κομμάτι τῆς ζωῆς μου, σάν μία ζωντανή ἀπόδειξη τῆς ὀ­μορφιᾶς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Γιατί δέν ἦταν ἕνα διήμερο πού τελείωσε, ἀλλά μία πηγή ἀληθινῆς χαρᾶς πού δέν τελειώνει. Καί φυ­σικά ἡ ἐκδρομή συνεχίζεται... Γιατί αὐ­τές οἱ ἀπίστευτες στι­γ­μές πού ζήσαμε δέν ἦταν οὔτε ἡ ἀρχή οὔτε τό τέλος.  Ἦταν μόνο μία μικρή καί σύντομη γεύση... καθώς ἀτενίζουμε νο­ερά τήν κατασκήνωσή μας στίς κορυφές τοῦ Μπέλες... καί στοχεύουμε στόν οὐρανό!

Γ. Π., μαθητής Λυκείου