Ἡ χώρα μας διέρχεται τήν τρίτη μεγάλη παρακμή τῆς μακρόχρονης ἱστορίας μας. Ἡ παρακμή, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, ἀκολουθεῖ τήν ἀπεμπόληση τῆς πίστης, τῆς φιλοπατρίας καί τῶν ἰδανικῶν καί ἐκδηλώνεται μέ τή ροπή πρός τήν τρυφηλή ζωή, ἀπόρροια πρώτιστη τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ὀλιγοτεκνία. Κατά τίς δύο προηγούμενες οἱ πρόγονοί μας κατέστησαν ἰδιαίτερα εὐάλωτοι σέ ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίστηκαν σφριγηλοί καί ρωμαλέοι, καί ὑπετάγησαν σ’ αὐτούς πολύ εὔκολα.
Κατά τήν ὕστατη ἀρχαιότητα ἡ ἀρχαία θρησκεία, πού εὐθυνόταν ἐν πολλοῖς γιά τόν κοινωνικό ξεπεσμό τῶν προγόνων μας, εἶχε ἀπαξιωθεῖ πλήρως. Δυστυχῶς οἱ μεγάλοι στοχαστές, φιλόσοφοι καί τραγικοί ποιητές, στάθηκαν ἀνήμποροι νά συγκρατήσουν τόν λαό ἀπό τήν κατρακύλα, στήν ὁποία τόν ὁδηγοῦσαν οἱ δημαγωγοί καί τό ἱερατεῖο τῶν εἰδώλων. Ἦταν τόσο μεγάλος ὁ ἐκφυλισμός, ὥστε ὁ ρωμαῖος πολιτικός Κάτων (234-149 π.Χ.) ἐπιχείρησε νά ἐξαγνίσει τή Ρώμη ἀπό τή νοσηρή ἐπιρροή τῶν ἑλλήνων φιλοσόφων. Μολονότι ὁ ἴδιος γνώριζε πολύ καλά τήν ἑλληνική γλῶσσα καί γραμματεία, συμβούλεψε τόν γιό του νά μήν ἀσχοληθεῖ μέ τή μελέτη τῆς λογοτεχνίας αὐτῆς τῆς «ἄχρηστης φυλῆς». Περιφρονοῦσε τούς συγκλητικούς συναδέλφους του οἱ ὁποῖοι ἐμιμοῦντο τούς ἑλληνικούς τρόπους συμπεριφορᾶς καί προσπάθησε νά προστατέψει τά χρηστά ἤθη τῶν Ρωμαίων ἀπό τή διάβρωση τοῦ μιάσματος τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας. Ὁ Κάτων κατόρθωσε νά ἀπαγορευθεῖ ἡ διαμονή τῶν ἑλλήνων φιλοσόφων στή Ρώμη, νά ἐκδιωχθοῦν ἀπό τή Σύγκλητο ἑπτά μέλη της μέ διάφορες κατηγορίες γιά διαφθορά καί νά ἐπιβληθοῦν βαρεῖς φόροι στά πολυτελῆ ἀγαθά καί στήν πολυτελῆ διαβίωση τῶν πλουσίων. Ἀσφαλῶς ἡ φιλοσοφία πού εἶχε εἰσαχθεῖ στή Ρώμη δέν ἦταν αὐτή τῶν Ἰώνων ἤ τῶν Ἀθηναίων φιλοσόφων. Ἦταν «φιλοσοφικές» περί βίου ἀπόψεις ἐκφύλων φιλοσοφούντων, πού ἐπιχειροῦσαν τήν ἐξαγωγή τοῦ ἐκφυλισμοῦ στή Ρώμη. Γιά τήν παρακμή ἐκείνη τῶν προγόνων μας δέν ἦσαν ὑπεύθυνοι ἐξωτερικοί παράγοντες. Ἦσαν οἱ ἴδιοι πού εἶχαν ἐπιλέξει τόν τρυφηλό βίο. Καί αὐτός ὁδηγεῖ μέ ἀκρίβεια στή δημογραφική γήρανση.
Ὁ Ἀριστοτέλης ἀναλύοντας τήν ἀδυναμία τῶν Σπαρτιατῶν νά ἀποκρούσουν τούς Θηβαίους, λόγῳ τῆς ὀλιγανθρωπίας, εἶχε καταλήξει στό συμπέρασμα: «Οὗτός ἐστιν πόλεως ὅρος ἄριστος, ἡ μεγάλη τοῦ πλήθους ὑπερβολή». Ὁ Πολύβιος ὁ Μεγαλοπολίτης παρουσιάζοντας τήν εἰκόνα τῆς Ἑλλάδος τό 165 π.Χ. ἔγραψε: «Ἔφθασε ὁ καιρός σήμερα στήν Ἑλλάδα νά ὑπάρχει ἀρνησιπαιδία καί ὀλιγανθρωπία, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας οἱ πόλεις ἐρημώθηκαν καί σημειώθηκε πλήρης ἔλλειψη παραγωγῆς, ἄν καί δέν συνέβησαν πόλεμοι ἤ ἐπιδημίες, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι ἐξετράπησαν στόν ἐγωισμό καί στή φιλοχρηματία ἀκόμη καί σέ τεμπελιά, ἔτσι ὥστε νά μή θέλουν νά παντρευτοῦν οὔτε νά κάνουν παιδιά οὔτε νά ἀνατρέφουν, ἀλλά νά ἀποκτοῦν τό πολύ ἕνα ἤ δύο, ὥστε νά τά ἀφήσουν πλούσια κληρονομιά καί νά μήν ξοδεύουν γιά τήν ἀνατροφή τους, γι’ αὐτό τόν λόγο τό κακό μεγαλώνει». Ὁ ἐκφυλισμός προστέθηκε στήν προαιώνια κατάρα τῆς φυλῆς μας, τή φιλαρχία καί τή διχόνοια. Ἔτσι οἱ νότιοι Ἕλληνες διευκόλυναν σημαντικά τούς Ρωμαίους στήν κατάκτηση τῆς Μακεδονίας, πιστεύοντας ἀφελῶς ὅτι γιά ἐκείνους οἱ κατακτητές θά ἐπιφύλασσαν δια- φορετική μεταχείριση!
Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἄλλαξε ἄρδην τόν ροῦν τῆς ἱστορίας. Ὁ ἑλληνισμός ὄχι μόνο ἀναστήθηκε, ἀλλά μεγαλούργησε καί πάλι κατά τή χιλιόχρονη ἱστορία τῆς Ρωμανίας. Ἀσφαλῶς στήν ἐγγύς Ἀνατολή ὑπερίσχυε ἤδη κατά τούς ἀλεξανδρινούς χρόνους ἡ ἑλληνική γλῶσσα, ἡ ὁποία εἶχε καταστεῖ διεθνής. Μέσῳ αὐτῆς εἶχε εὐρεία διάδοση ἡ ἑλληνική σκέψη. Ὅμως ἡ νέα αὐτοκρατορία, ἡ ὁποία διατηρήθηκε στήν Ἀνατολή, μετά τή διαίρεση τῆς ἀχανοῦς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας εἶχε ὡς κύριο συστατικό στοιχεῖο τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη. Ἡ αὐτοκρατορία τῆς ρωμιοσύνης πολεμήθηκε μέ πάθος ἀπό τούς Φράγκους ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 9ου αἰώνα καί πολεμᾶται ὥς σήμερα ἀπό τούς δυτικούς συλλήβδην, ἀλλά καί ἀπό Ἕλληνες στήν καταγωγή. Ἄλλοι ἀπό αὐτούς, ὑποχείρια μυστικιστικῶν κύκλων πού ἀντιστρατεύονται τή χριστιανική πίστη, ἀγωνίζονται νά ἐπαναφέρουν στό προσκήνιο τή θρησκεία τῶν προγόνων μας, ἡ ὁποία συνετέλεσε τά μέγιστα στήν παρακμή τους. Ἄλλοι, τέκνα τοῦ δυτικοῦ «διαφωτισμοῦ», πασχίζουν νά ἐπιφέρουν τόν πλήρη ἐκδυτικισμό μας, δηλαδή τόν ἀφανισμό τῆς ἰδιοπροσωπείας μας, ὡς ἐντολοδόχοι ξένων παραγόντων, οἱ ὁποῖοι μᾶς βιάζουν νά υἱοθετήσουμε τόν ἔκφυλο βίο τους. Καί, δυστυχῶς, δέν διαθέτουμε κάποιον Κάτωνα!
Βέβαια καί ἡ αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας ἔπεσε. Ἀπόγονοι ἐμεῖς τῶν Βυζαντινῶν, ὅπως ὀνόμασαν τούς προγόνους μας οἱ ἄσπονδοι φίλοι μας, ἐχθροί καί φίλοι τῆς αὐτοκρατορίας μας ἀποφεύγουμε νά δοῦμε τά αἴτια τῆς παρακμῆς, πού ὁδήγησαν στήν εὔκολη κατάκτησή μας ἀπό τούς Τούρκους. Τό γεγονός εἶναι ὅτι τῆς καταρρεύσεως προηγήθηκε παρακμή λόγῳ ἐκφυλισμοῦ. Ἡ ἀπληστία τῶν ἰσχυρῶν πού, σύν τῷ χρόνῳ, κατάφεραν νά μειώσουν τήν ἰσχύ τοῦ αὐτοκράτορα καί νά καταστοῦν φεουδάρχες -ἰδίως στήν ἔκταση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας- ἀπετέλεσε τήν ἀρχή τοῦ κακοῦ. Ἡ χλιδάτη ζωή τῆς αὐλῆς, ἡ ὁποία ἐπικρινόταν ἤδη κατά τόν 4ο αἰώνα ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀνάρρηση στόν θρόνο ἀναξίων αὐτοκρατόρων συμπλήρωσε τό κακό. Ὁ μοναχός Ἰω- σήφ Βρυέννιος δεκαετίες πρίν ἀπό τήν ἅλωση εἶχε περιγράψει μέ μελανά χρώματα τήν κατάντια τῆς κοινωνίας. Καί ἡ κατάντια μέ μαθηματική ἀκρίβεια συνοδεύεται ἀπό δημογραφική κατάρρευση! Στίς ὕστατες ἡμέρες τῆς Βασιλεύουσας ὡς ἐλεύθερης πόλεως ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος εἶχε δώσει ἐντολή στόν Γεώργιο Φραντζή νά ἀπογράψει τόν πληθυσμό τῆς Βασιλεύουσας πού ἦταν σέ θέση νά κρατήσει ὅπλο. Ὁ Φραντζής ἔκανε τήν καταμέτρηση: τέσσερις χιλιάδες ἐννιακόσιοι ἑβδομήντα τρεῖς μάχιμοι, στούς ὁποίους περιλαμβάνονταν μοναχοί καί κάθε εἴδους ἐθελοντές, πλήν τῶν ξένων μισθοφόρων. Σέ λίγο τά πλούτη πού εἶχαν σωρεύσει ἐπί αἰῶνες οἱ ἄρχοντες τῆς Ρωμανίας περνοῦσαν στά χέρια τῶν κατακτητῶν.
Ὅσο καί ἄν ὅλοι τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ἐπιμένουν ὅτι ἡ κρίση πού μᾶς ταλανίζει εἶναι οἰκονομικῆς φύσεως, οἱ ἐχέφρονες ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτή εἶναι πρωτίστως πνευματική, εἶναι κρίση ἀξιῶν. Καί ἐνῶ αὐτά συμβαίνουν, οἱ ὀξεῖες ἀντιπαραθέσεις καί οἱ προσβλητικοί χαρακτηρισμοί πού ἀνταλλάσσονται στό κοινοβούλιο φανερώνουν σ’ ὅλη της τήν ἔκταση τήν πνευματική κρίση πού μᾶς ταλανίζει. Ἐνῶ ἔχει πλέον ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ὅλες οἱ κυβερνήσεις ὑπηρετοῦν τούς ἰσχυρούς τοῦ πλανήτη, μέ τίς εἰκονικές ἀντιπαραθέσεις οἱ πολιτικοί μας παραπλανοῦν τόν λαό, ὥστε νά τόν διατηροῦν διαρκῶς διχασμένο καί ἀνήμπορο νά ἀντιδράσει ἔστω καί στό ἐλάχιστο στήν κατρακύλα! Ποιός θά προλάβει νά μᾶς ἁλώσει αὐτή τή φορά, πού μπορεῖ νά εἶναι καί ἡ τελευταία; Ἡ Δύση, πού ἤδη μᾶς ἐλέγχει πλήρως, χωρίς νά τό ἀντιλαμβανόμαστε, ἤ οἱ μετανάστες καί οἱ πρόσφυγες, τούς ὁποίους προωθοῦν στό ἔ- δαφός μας δυνάμεις πού ἐλέγχουν τή Δύση;
Μήπως τελικά διχαστοῦμε ἀκόμη καί στήν ἐπιλογή τοῦ δυνάστη μας;
Ἀπόστολος Παπαδημητρίου
Ἀπολύτρωσις, Ἰαν. 2017