Γεννήθηκε στήν Πύλο τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1888. Καταγόταν ἀπό οἰκογένεια εὔ­πορη καί ἀριστοκρατική. Πρόκειται γιά τό γένος Τζικλητήρα τῶν μεγάλων πολιτικῶν, δικαστικῶν καί ἰατρῶν. Ὁ Κων­σταντῖνος, ψιλόλιγνο παι­δί μέ ἰσχυ­ρότατη θέληση καί πόθο γιά τά ὑψηλά, μεγαλώνει ἄνετα στό πλούσιο ἀρχοντικό τους. Ποτέ δέν ἀνοί­γει τήν αὐλόπορτα νά περάσει, γιατί συνηθίζει νά πηδᾶ μ’ ἕνα σάλτο πάνω ἀπό τά κάγκελα. Ἀπό αὐτή τήν παιδική συνήθεια διαγνώσθηκε ἡ ἰδιαίτερη κλίση του στόν ἀθλητισμό γενικότερα καί στό ἅλμα εἰδικότερα. Καί νά, πού μετακομίζει ἔφηβος πιά στήν Ἀθήνα κι ἐπιδίδεται μέ πεῖ­σμα σέ προπονήσεις. Κερδίζει στούς παν­ελλήνιους ἀγῶ­νες, καταρρίπτει τά ρεκόρ, ἀλλά δέν ἱκανοποιεῖται. Βάζει στόχο τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες καί κάνει τό ὄνει­ρό του πραγματικότητα. Κερδίζει 2 ἀσημένια στούς Ὀλυμπιακούς τοῦ Λονδίνου τό 1908 καί συνεχίζει. Τό 1912 στή Στοκχόλ­μη παίρνει 1 χάλκινο, ἐνῶ στίς 25 Ἰουνίου 1912 κατακτᾶ τό πολυπόθητο χρυσό στό «ἅλμα εἰς μῆκος ἄνευ φορᾶς». Εἶναι πλέον τό μεγάλο φαβορί τῆς Ἑλλάδας, γνωστός παντοῦ, φημισμένος. Ὁ κόσμος τόν ὑποδέχεται πανηγυρικά στόν σταθμό. Μέσα σέ κλίμα θριάμβου τό πλῆθος τόν συνο­δεύ­ει μέ ἐ­πευ­φημίες μέχρι τό γήπεδο τοῦ Πανελληνίου, στό Πεδίον τοῦ Ἄρεως.
  Τόν Ὀκτώβρι­ο τοῦ 1912 ξεσπᾶ ὁ Α΄ Βαλκανικός Πό­λε­μος. Οἱ Ἕλληνες στρατολογοῦνται. Καταφτάνουν ὁμογενεῖς ἐθελοντές ἀπό Ἀ­με­­­ρική καί Αὐστραλία. Ὁ χρυσός ὀλυ­μπιονίκης ἔχει τό δικαίωμα νά ἐπικαλεστεῖ τίς λαμπρές ἀθλητικές του διακρίσεις καί νά ἀπαλλαγεῖ. Ὅμως ἤδη ἀπό τίς 6 Σεπτεμβρίου ἐνημέρωσε γρα­πτῶς τόν πατέρα του γιά τήν ἀμετάκλητη ἀπόφασή του νά πολεμήσει στό μέτωπο. Οἱ ἀντιδράσεις τῶν δικῶν του ὑπῆρξαν ἔντονες. Ὁ Κωνσταντῖνος ὅμως στά τέλη τοῦ μήνα κατατάσσεται μέ πολύ ζῆλο ἐθελοντικά στό Στρατολογικό Γραφεῖο Καλαμάτας. Θεωρεῖ πώς ὡς γνήσιος Ἕλληνας ὀλυμπιονίκης ὀφείλει νά δώσει πρῶτος τό γενναῖο παράδειγμα.
  Θαυμαστής τοῦ πρωταθλητῆ ὑπῆρξε καί ὁ πρίγκιπας Νικόλαος, πού μαζί μέ ἄλ­λα ὑψηλά ἱστάμενα πρόσωπα ἤθελαν νά «προστατεύσουν» τόν χρυσό ὀλυμπιονίκη γιά νά ἐξασφαλίσουν μετάλλια καί στήν Ὀλυμπιάδα τοῦ 1916. Ὁ πρίγκιπας ἐπεμ­βαί­νει παρακωλύοντας τή στρατολόγηση τοῦ Κωνσταντίνου. Ἔγιναν πολλές κι ἐπίμονες προσπάθειες νά τόν κρατήσουν του­­­­λάχιστον στό Φρουραρχεῖο Ἀθηνῶν, νά τόν ἀσφαλίσουν σέ κάποια θέση γραφείου. Καί τότε ἡ ἀπάντηση τοῦ 24χρονου ἀθλητῆ ἦταν συγκινητική: «Ντρέπομαι νά φύγω ἀπό τό μέτωπο καί νά πάω στά μετόπισθεν γιά νά σωθεῖ ἡ ζωή μου».
  Μέσα στήν καρδιά αὐτοῦ τοῦ ὀλυμπι­ονίκη σιγοκαίει μία ἄλλη ἀγάπη… Πάνω ἀπό φίλαθλος εἶναι φιλόπατρις. Ὁ προ­πάπ­πος του Νικόλαος Τζικλητήρας, ὅταν ξέσπασε ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση τό 1821, ἐγκατέλειψε τή Βοστώνη, ἀφοῦ ἐκ­ποίησε τήν περιουσία του, καί ἐπαναπατρίστηκε στήν ἐπαναστατημένη Ἑλλά­δα γιά νά συμμετάσχει στόν ἀγώνα. Μέσα στίς φλέβες τοῦ ἐγγονοῦ ρέει αἷμα ἡρω­ι­κό...
  Παρόλο πού ἔ­φθασε στό ζενίθ τῆς κοσμικῆς δόξας, ἱε­ραρχεῖ μέσα του ὡς ἀνώτερο ἰδανικό τήν πατρίδα. Αἰσθάνεται χρέος του νά ἀγωνιστεῖ κι αὐτό φαίνεται καί στό γράμμα πρός τή μητέρα του. Ἐνοχλεῖται ἀπό τίς παρεμβάσεις τῶν γονέων πού τόν κατέστησαν λοχία σιτιστή γιά νά μήν κινδυνεύσει. Ἀπογοητεύεται ἀπό τούς ἀξιωματικούς πού τοῦ ἀναθέτουν νά συνο­­δεύει αἰχμαλώτους κι ὁποιαδήποτε ἄλλη δου­­λειά τόν ἀπομάκρυνε ἀπό τό μέτωπο. Μένει σταθερός στήν ἀ­πόφασή του νά παραμείνει καί νά πολεμήσει. Τελικά, ὁ νεα­ρός φιλόπατρις προσ­βάλλεται ἀπό μηνιγ­­­­­γίτιδα κι ἀρρωσταίνει βαριά. Ἦταν 10 Φεβρουαρίου 1913 ὅταν ἔλαβε τό τελευταῖο καί ὑπέρτατο στεφάνι… αὐτό τῆς θυσίας γιά τήν πατρίδα. Ἦταν μόλις 25 ἐτῶν.
  Συχνά μεγάλα ὀνόματα τοῦ ἀθλητισμοῦ λατρεύονται σάν εἴδωλα γιά τίς ἐπιδόσεις τους καί μόνο. Πόσοι ἀπ᾽ αὐτούς ὅμως μποροῦν νά καυχηθοῦν γιά ἐπιδόσεις στή σφαίρα τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἰδανι­κῶν;
  Ἡ εὐγενική φιλοπατρία καί ἡ ἐπιλογή τῆς αὐτοθυσίας στεφάνωσε ὄχι μέ χρυσό ἀλλά μέ ἀμάραντο στεφάνι δόξας τόν Κωνσταντῖνο Τζικλητή­ρα. Τόν κατέστησε ἄξιο πρότυπο γιά τά Ἑλληνόπουλα!

Ἀγγελική Τσιραμπίδου, Φιλόλογος

"Ἀπολύτρωσις", Ὀκτ. 2017, σσ. 252-253