«7ος Διεθνής Νυκτερινός Ἡμιμαραθώνιος Θεσσαλονίκης, 13 Ὀκτωβρίου. Τρέχουμε δέν... κοιμόμαστε!». Πολύ διαφημίστηκε στό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ διοργάνωση αὐτοῦ τοῦ νυκτερινοῦ ἀγώνα δρόμου. Ἐδῶ καί ἑφτά χρόνια καταφέραμε νά βροῦμε καί νά εἰσαγάγουμε στόν ἀνεόρταστο βίο μας μιά μεγάλη φθινοπωρινή γιορτή γιά τή Μακεδονία. Χιλιάδες ἄνθρωποι (φέτος γύρω στίς 20.000 συμμετοχές ἀπό 56 χῶρες) καλοῦνται νά τρέχουν πάνω κάτω στήν παραλιακή, χωρίς κανένα νόημα, γιά νά «βελτιώσουν τό ἐπίπεδο εὐτυχίας καί τό ἐπίπεδο σωματικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας βιώνοντας κάτι διαφορετικό μέ χαρά, χρῶμα καί ἦχο πού ὅλοι χρειαζόμαστε». «Αὐτή εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμή νά δημιουργήσεις τό δικό σου runningteam, τή δική σου ὁμάδα καί νά συμμετάσχεις μέ τήν παρέα σου στόν Νυχτερινό Ἡμιμαραθώνιο», ὅπως σέ πολλούς τόνους δήλωσαν οἱ διοργανωτές.
13 Ὀκτωβρίου 2018. Ἑκατόν δεκατέσσερα χρόνια μετά τόν ἡρωικό θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ κι ἐμεῖς, ἐδῶ στή Μακεδονία, μέ τή συνεργασία τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης, τήν ὑποστήριξη τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν (Μακεδονίας-Θράκης) καί τῆς Περιφέρειας Κεντρικῆς Μακεδονίας, ἐπιλέγουμε νά ὀργανώσουμε τό μεγαλύτερο νυχτερινό πάρτυ δρόμου τῆς χώρας μας, καί μάλιστα μέ τή δύση τοῦ ἥλιου, ἀκριβῶς δηλαδή τήν ὥρα πού ξεψυχοῦσε ὁ ἥρωας πού ἔτρεξε γιά νά σώσει τή Μακεδονία!
Φυσικά, κανείς δέν μπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὑπάρχει κάτι μεμπτό στή συγκεκριμένη διοργάνωση. Μιά ἑταιρεία, ὁ μεγαλύτερος ἀνεξάρτητος πάροχος ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας στήν Ἑλλάδα, σκαρφίστηκε αὐτόν τόν ἑορταστικό τρόπο νά διαφημιστεῖ καί νά προβληθεῖ «προσφέροντας στό κοινό τή δυνατότητα ἔνταξης στό δρομικό κίνημα ὥστε νά βάλει στή ζωή του τόν ἀθλητισμό ὑγείας ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένα βελτιώνει τό ἐπίπεδο εὐτυχίας καί τήν ποιότητα ζωῆς τῶν ἀνθρώπων». Ὅλα καλά. Ὅμως αὐτό τό 13 Ὀκτωβρίου, μετά τή δύση τοῦ ἥλιου καί «τρέχουμε δέν... κοιμόμαστε», σκάλωσε στή σκέψη μου ἀπογοητευτικά.
Δέν θά ὑποστηρίξω ὅτι ὑπάρχει σκοπιμότητα στήν ἐπιλογή τῆς συγκεκριμένης ἡμέρας. Ἁπλῶς, καί αὐτό εἶναι ἀκόμα πιό ἀνησυχητικό, δέν πέρασε ἀπό τή σκέψη κανενός ὅτι αὐτή ἡ μέρα εἶναι πολύ ἰδιαίτερη γιά τή Μακεδονία. Μιά μέρα πού θά ἔπρεπε νά τρέξουμε στά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας γιά νά δοῦμε ἄν ἔγινε ἀφιέρωμα στήν ἐπέτειο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Νά στήσουμε αὐτί γιά νά ἀκούσουμε ἄν ἐπέτρεψαν οἱ Διευθυντές νά τραγουδήσει ἡ χορωδία τό «Μακεδονία ξακουστή» καί νά ψάλει τόν Ἐθνικό Ὕμνο. Κι ἄν ὄχι, πού συνέβη σέ ἀρκετά σχολεῖα τῆς Μακεδονίας, τότε ναί, νά βγοῦμε ὅλοι στούς δρόμους τῆς Θεσσαλονίκης καί νά τρέχουμε πάνω κάτω διαμαρτυρόμενοι γιατί κάποιοι θέλουν νά ἐπιβάλουν τή «μετριότητα καί τήν ψοφιοσύνη» καί νά μᾶς κρατοῦν «κοιμισμένους στόν αἰσχρό τόν ὕπνο», τόν ὕπνο τῆς ἄγνοιας καί τῆς λήθης. Νά τρέξουμε μήπως καί σώσουμε ἄλλη μιά φορά τή Μακεδονία γιά νά σωθοῦμε καί οἱ ἴδιοι. Δέν εἶναι τόσα πολλά τά χρόνια πού πέρασαν ἀπό τότε πού τό φώναζε ὁ Ἴων Δραγούμης, γιά νά καταφέρουμε νά τό ξεχάσουμε τόσο πολύ, τόσοι πολλοί.
Ὄχι, λοιπόν, δέν φωτίστηκε ἡ πόλη, ὅπως εἶχαν γιά τίτλο τά ρεπορτάζ πού κάλυψαν τή συγκεκριμένη δράση. Σκοτάδι πρόσφερε αὐτή ἡ πρωτοβουλία, σκοτάδι λήθης. Σκότισε τό φῶς ἐκείνου τοῦ ἡρωικοῦ ἀγώνα. Οὔτε χρειαζόμασταν αὐτή τή μέρα ὅλους αὐτούς τούς ξένους πού προσκαλέσαμε στό δρομικό μας πάρτυ. Ἔπρεπε νά μείνουμε μόνοι μας καί νά κοιταχτοῦμε στά μάτια. Δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τό δρομικό κίνημα γιά νά νιώσουμε ὑγιεῖς καί χαρούμενοι.
Ἐκεῖνο πού μᾶς χρειάζεται εἶναι ἕνα ἀνα-δρομικό κίνημα, μιά ἀναβαπτιστική ἀναδρομή στό ἡρωικό παρελθόν μας. Κι ὅλοι μαζί ἑνωμένοι σέ ἕνα μεγάλο runningteam νά τρέξουμε μέχρι τή Στάτιστα καί τό Πισοδέρι, μέχρι τόν Ἄγρα καί τόν Κώττα. Νά τρέξουμε μέχρι τίς Πρέσπες. Ἐκεῖ πού μᾶς βρήκανε στόν ὕπνο καί θέλησαν νά μᾶς πνίξουν. Ἄν ὅμως πνίξουν ἐμᾶς τούς Μακεδόνες, θά καταδικαστεῖ σέ πνιγμό ὅλη ἡ Ἑλλάδα. Γιατί πῶς θά μπορέσει νά ζήσει χωρίς «πνεύμονες»;
Δια-κριτικός