Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἦλθε στή γῆ (Μθ 4,12-17)

   Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μας κά­θε χρόνο γιορτάζει τά Χριστούγενα, τήν Περιτομή καί τά Θεοφάνια, φαίνεται στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς με­τά τά Φῶτα.
   Στό Εὐαγγέλιο πού ἀ­κού­σαμε σή­με­ρα ὁ Κύριός μας ἀπευθύνει ἕνα διάγ­γελ­μα, κα­θώς ἀρχίζει τό δημόσιο κήρυγμα· «με­τα­νο­εῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐ­ρανῶν».
  Αὐτό εἶναι τό μήνυμα τῆς πίστεώς μας, τό μήνυμα τῆς ζωῆς μας, τῆς λυ­τρώ­σεώς μας καί τῆς χαρᾶς μας. Ἡ βασι­λεία τῶν οὐρα­νῶν ἦλθε στή γῆ. Καί τί εἶναι αὐ­τή ἡ βασι­λεία τῶν οὐρανῶν; Εἶ­ναι ὅ,τι ὡ­ραῖο καί ὑψηλό ἐπιθυμεῖ ὁ ἄν­θρωπος. Εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, ἡ ὄμορ­φη, ἡ χα­ρού­μενη ζωή. Καί ἀκόμα ὅλα ἐκεῖνα τά με­γά­λα καί σπουδαῖα πού λαχτα­ράει ἡ ψυχή μας. Μέσα στή βασιλεία τῶν οὐ­ρα­νῶν εἶ­ναι ἡ ἀγάπη• καί ὅλοι διψοῦν γιά ἀγάπη. Μέσα στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶ­ναι ἡ εἰρήνη, ἡ ἀληθινή εἰρήνη, ἡ πρα­γμα­τι­κή δημο­κρα­τία, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἑνότη­τα. Στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν εἶναι μιά ζωή χωρίς πόνο καί χωρίς κακία, χωρίς ἀρρώστια καί χωρίς ψευτιά καί συκοφαν­τία. Ὅλα αὐτά τά σπουδαῖα καί μεγάλα πού λαχταροῦμε καί ζητοῦμε τά συμπε­ριλαμβάνει ἡ βασι­λεία τῶν οὐρανῶν. Αὐ­τή ἦλθε ὁ Χριστός νά μᾶς φέρει στή γῆ, γιά νά τή ζήσουν οἱ ἄν­θρωποι ἐδῶ, νά τήν προγευθοῦν, νά τήν δοκιμάσουν καί κατόπιν αἰώνια νά τήν ἀ­πολαύσουν καί στούς οὐρανούς. Ἡ βα­σι­­λεία τῶν οὐρα­νῶν εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού κατε­βαίνει ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ καί παίρνει τούς ἀνθρώπους ἀπό τή γῆ καί τούς ἀνε­βάζει στόν οὐρανό.
  Ὁ δρόμος γιά νά μποῦν οἱ ἄνθρωποι στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνοίγει μέ τή μετάνοια. «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βα­σι­­λεία τῶν οὐρανῶν».
  Τό μεγαλύτερο κακό, ἀδελφοί μου, χει­ρότερο ἀπό τήν ἀρρώστια, φοβε­ρό­τε­ρο ἀπό τόν πόλεμο, ἀπό τόν θάνατο, ἀ­πό ὅλα τά κακά εἶναι ἡ ἁμαρτία. Γιατί; Διότι ὅλα αὐτά τά κακά εἶναι προσωρινά, σ᾽ αὐ­τό τόν κό­σμο μᾶς βασανίζουν. Ἡ ἁμαρτία εἶναι αἰ­ώ­νιο κακό, εἶναι ἡ ἀρρώ­στια τῆς ψυχῆς. Αἰ­ώνια ὁ ἄνθρωπος θά πάσχει ἀπό τόν καρ­κί­νο καί τήν ἀναπηρία τῆς ἁ­μαρ­τίας. Ἁμαρτία εἶναι ὁ πόλεμος τῆς ψυχῆς μέ τόν Θεό, νά ἔχεις τόν Θεό αἰώνια ἐ­χθρό σου. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ θά­νατος τῆς ψυχῆς. Καί ὅταν λέμε θάνατος τῆς ψυχῆς, δέν ἐννοοῦμε ὅτι ἡ ψυχή ἐξα­φανίζεται, ὅπως λένε οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί ἄλλοι. Ὅταν λέμε θάνα­τος τῆς ψυχῆς, ἐννοοῦμε τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τόν Θεό.
  Ἀκόμη, ὅλα τά κακά, ἄν τό καλοεξε­τά­σουμε, προέρχονται ἀπό τήν ἁμαρτία. Γιατί ὑπάρχει φτώχεια; Ἐξαιτίας τῆς ἁ­μαρτίας. Εἴτε αὐτή ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ τεμ­πελιά, ἡ φυγοπονία εἴτε ἡ σπατάλη, ἡ ἰδι­ο­τέλεια, ἡ φιλαργυρία, τό ἀποτέλεσμα εἶναι νά πεθαίνουν ἀπό τήν πείνα ἑκα­τομ­μύ­ρια ἄνθρωποι στή γῆ, στίς ὑποανά­πτυ­κτες χῶρες ἀλλά, παρακαλῶ, καί ἑκατομμύρια ἄνθρωποι στή γῆ νά πεθαί­νουν ἀπό τήν καλοφαγία καί τόν εὐδαι­μο­νισμό.
  Ἀκόμη ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ αἰτία καί γιά τίς ἀρρώστιες. Ἀπό ποῦ ἡ παχυσαρκία, ἀπό ποῦ ὁ διαβήτης καί τόσες ἄλλες ἀρρώστιες, ὅπως τό ἔιτζ. Ἀλλά καί γενικό­τε­ρα ἐξαιτίας τῆς πρώτης ἁμαρτίας πού διέπραξε ὁ ἄνθρωπος ἄρ­χισε ἡ ἀνθρώπινη ράτσα νά ἐκφυλίζεται καί νά ἀρρωσταί­νει.
  Και ἀπό ποῦ ὁ πόλεμος; Ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία λοι­πόν εἶναι τό μεγαλύτερο κακό.
  Καί τό φοβερότερο εἶναι ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ἁ­μαρ­τωλοί. Κανένας δέν εἶναι ἀναμάρτητος.
  Τότε, εἴμαστε ὅλοι κατα­δικασμένοι; Ὤ, θά ἤμασταν τραγι­κοί. Ἀλλά τί λέει τό σημερινό μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου: Ἔρχεται ὁ Χριστός μας πού ὀνομάζεται Ἰη­σοῦς. Καί τό ὄνο­μά του Ἰησοῦς σημαίνει σω­τήρας, μᾶς σώζει ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἔρχεται ὁ Χριστός νά σώσει ὅλο τόν ἁμαρτωλό κόσμο ἀπό τήν ἁμαρτία.
  Γιατί ὅμως δέν σώζονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι; Διότι δέν θέλουν νά πιστέψουν στόν Χριστό καί νά μετανοήσουν. Τό νά πιστέψει ὁ ἄν­θρωπος στόν Χριστό εἶναι πάρα πολύ ἁπλό. Ποιός ἄρρωστος δέν θέλει τόν γιατρό; Ποιός τυφλός δέν θέλει τά μάτια του, ποιός πεινασμένος δέν θέλει τροφή; Καί οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄρρωστοι, τυ­φλοί, πεινα­σμένοι. Τότε γιατί δέν πιστεύουν στόν Χριστό; Γιατί δέν θέλουν νά μετα­νοή­σουν. Ἡ δυσκολία δέν εἶναι στήν πίστη. Εἶναι στή μετάνοια. Πῶς ὁ χαρτο­παί­κτης νά πι­στέ­ψει στόν Χριστό, ὅταν ἡ πίστη ἀπαιτεῖ νά κόψει τό χαρ­τοπαίγνιο; Πῶς νά πιστέψει ὁ ἀλκοολικός, ὅταν ἡ πίστη ἀπαιτεῖ νά ἀλλάξει ζωή καί νά ἀφήσει τό ποτό; Ὁ ἄλλος εἶναι φιλάργυρος, ὁ ἄλλος κάνει ἄλλες ἀτιμίες. Γιά νά πι­στέψεις στόν Χριστό πρέπει νά τά ἐγκαταλείψεις αὐτά, νά μετανοήσεις. Ἄν δέν ἀνοίξεις τήν καρδιά σου μέ τή με­τά­νοια, πῶς θά μπεῖ ὁ Χριστός μέσα μέ τήν πίστη; «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βα­σι­λεία τῶν οὐρανῶν».
  Ἀδελφοί μου, μετάνοια εἶναι νά κλαίω κάθε μέρα στήν προσευχή μου γιά τίς ἁμαρ­τίες μου καί νά λέω: «Χριστέ μου, συγχώρεσέ με». Ἀλλά αὐτή ἡ μετάνοια, πού τήν ἔ­χουν καί οἱ εὐαγγελικοί, εἶναι σάν ἔγγραφο πού τό γράφω ἀλλά δέν ἔχει σφραγίδα καί ὑπο­γραφή, δέν ἔχει κύρος. Καί πότε τό ἔγγραφο τῆς μετανοίας μου παίρνει σφρα­γίδα καί ὑπογραφή; Ὅταν πάω στόν ἐξομολόγο, στόν πνευματικό καί ἐξομολογηθῶ τίς ἁμαρ­τίες μου. Τότε ὁ ἐξομο­λόγος, πού μοῦ δίνει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, βάζει στή με­τά­νοιά μου τή σφραγίδα. Αὐτό τό κύρος καί τή σφραγίδα τά ἔχει ὁ πνευματικός ἀπό τόν Χριστό πού ἔδωσε τήν ἐξου­σία στούς ἀποστόλους καί στούς ἱερεῖς νά συγ­χωροῦν ἤ νά μή συγχωροῦν ἁμαρτίες.
  Ὅλες οἱ γιορτές τοῦ δωδεκαημέρου συνοψίζονται καί καταλήγουν σέ μία μεγάλη ἀπο­κάλυψη, ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς πού σώ­ζει. Γιά νά ἀπολαύσουμε τή σωτηρία του, γιά νά ἀπολαύσουμε τή συντροφιά του, γιά νά ἔ­χουμε τήν ἀγάπη του, τό μήνυμα εἶναι ἕνα• «μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐ­ρανῶν».

Στ. Ν. Σάκκος
Κυριακή 10-1-1988, Waiblingen Γερμανίας