Θερμά συγχαρητήρια στό κίνημα «Ἀφῆστε με νά ζήσω» καί στά 22 χρι­στια­νικά σωματεῖα τῆς Θεσσα­λονίκης, πού στίς 30 Νοεμβρίου τοῦ πε­ρα­σμέ­νου ἔτους συνδιοργάνωσαν τήν ἐκδή­λωση «ὑπέρ τῆς ζω­ῆς καί ἐναντίον τῶν ἐκτρώσεων» στήν συμπρω­τεύ­ουσα ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
   Ὅπως νωρίτερα στήν Ἀθήνα καί στή Λάρισα, ἔτσι καί στήν πόλη μας πλῆθος μαθητῶν Γυ­μνα­σίου -Λυκείου καί φοιτη­τῶν εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ἐνη­με­ρωθοῦν ἀπό χείλη ὑπεύθυνα καί μέ σχετικές προ­βολές γιά τό θέμα τῶν ἀμβλώσεων. Συγχαίρουμε τούς συμμετέχοντες για­τρούς πού τι­μοῦν τήν ἀ­πο­στολή τους καί τιροῦν πιστά τόν ὅρ­κο τοῦ Ἱπ­πο­κρά­τη «... Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε· ὁ­μοί­ως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσ­σὸν φθόριον δώ­σω...». (Δέν θά δίνω οὔτε θανατηφόρο φάρμακο σέ κανέναν, ἀκόμη κι ἄν μοῦ τό ζητήσει, οὔτε θά κά­νω τέτοια ὑπόδειξη. Ὁ­μοίως, δέν θά δώσω σέ ἔγκυο μέσο πού προκαλεῖ ἔκ­τρω­ση).
   Τούς εὐχαριστοῦμε γιά ὅλο τόν κό­πο καί τόν χρόνο πού διέ­θεσαν καί γιά κάθε θυσία, στήν ὁ­ποία ὑπο­βλήθηκαν. Νά εἶναι βέβαιοι ὅτι οἱ μα­θη­τές καί οἱ νέοι τῆς Θεσσαλονίκης ἔλαβαν τό μή­νυμά τους καί τό μετέφεραν ἤδη στίς τάξεις τῶν σχολείων τους καί στά πανε­­πι­στημιακά ἕδρανα.
   Κάθε ἄν­θρωπος ἔχει δι­καί­ω­μα στή ζωή ἀπό τήν ὥρα τῆς σύλ­ληψής του. Οὔτε τό σῶμα πού τόν φι­λοξενεῖ οὔτε κανείς ἄλλος ἔχει τήν ἐξ­ουσία νά τοῦ τή στερήσει. Ἀκόμη καί ἄν τό ἐπιτρέπουν οἱ νόμοι τοῦ κράτους σέ κά­ποιες χῶρες, δέν τό ἐπιτρέπουν οἱ ἄγραφοι νόμοι τῆς ἠθι­κῆς καί τῆς ἀν­θρωπιᾶς· τό ἀπα­γο­ρεύει ρη­τῶς ὁ λό­γος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἄμβλωση, ἐξάλλου, διαρ­κεῖ μόνο λίγα λεπτά, ἀλλά οἱ συνέ­πειές της βασα­νίζουν τή μητέρα γιά μία ζωή.
   Τέτοιες προσπάθειες δίνουν φί­λη­μα ζωῆς στήν Ἑλλάδα μας καί πνοή ἐλ­πί­δας σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
   Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ μᾶς τό ἔστειλε φοιτήτρια πού παρακο­λού­θη­σε τήν ἐκδήλωση.
   «Συγκλονιστικά ἦταν τά ὅσα παρα­κο­λουθήσαμε στήν ἐκδήλωση γιά τίς ἐκτρώσεις. Οἱ παρουσιάσεις, πού δι­αν­­θίζονταν μέ ἀνάλογο ἐποπτικό ὑλι­κό, μᾶς πληροφόρησαν γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμβρύου καθ᾽ ὅλη τή διάρ­κεια τῆς ἐγκυ­μο­σύνης, ἀλλά καί γιά τίς πρακτι­κές πού χρη­σιμοποιοῦνται σή­μερα, ὥσ­τε νά τερμα­τι­στεῖ ἡ κύηση. Οἱ ἀ­πο­τροπιαστικές εἰκόνες, οἱ προσω­πι­κές ἱστο­ρίες καί τά σοκαρι­στικά στατι­στικά νού­μερα ἦρθαν νά τα­ράξουν τήν προσ­ω­πική συνείδηση τοῦ καθενός, ἀλλά καί νά ἐπαναφέρουν γιά μία ἀ­κό­μη φο­ρά τό κλασικό πιά στίς μέρες μας ἐρώ­τημα: «Μά εἶναι δυνατόν νά παλεύει κανείς γιά τό αὐτονόητο;».
   Ὅσοι παρευρεθήκαμε, λίγο πολύ περι­μέναμε νά ἀκούσουμε στοιχεῖα πού θά μᾶς προβλημάτιζαν, ἀλλά ὅσα παρακολουθήσαμε ξεπέρασαν σέ ἀποτροπιασμό τή φαντασία μας. Ἡ μικρή καρ­διά του χτυπᾶ, νιώθει πόνο, ὅλα τά ὄρ­γανά του ἔχουν δημιουργηθεῖ, ἀλλά μέ τήν προστασία τοῦ νόμου, τό ἀγέν­νητο παιδί ἐπιτρέπεται νά «ρου­φηχτεῖ» ἀπό τή μήτρα, νά κομμα­τια­στεῖ καί, μέ ἰα­τρικές παρεμ­βά­σεις -ρουτίνας πιά-, νά τοῦ ἀφαιρεθεῖ τό δι­καί­ωμα τῆς ζω­ῆς, σέ μία ἐποχή πού παλεύει γιά τά δι­και­ώματα… Αὐτό πού δέν εἴχαμε συνει­δητοποιήσει, εἶναι ὅτι τό πρό­βλημα ἔχει φτάσει πιά στό ἀποκορύφωμά του καί στή χώρα μας. Τά μικρά, ἀθῶα θύ­ματα πού θρηνοῦμε, εἶναι περισ­σότερα ἀπό τούς νε­κρούς τῶν πολέ­μων πού ἔζησε τοῦτος ὁ τόπος. Καί ὅλα αὐτά τήν ὥρα πού τό δημογραφικό πρό­βλη­μα ἀπο­τελεῖ μεῖ­ζον θέμα στήν πα­τρίδα μας.
   Πολλοί βρίσκονται σέ ἄγνοια ὡς πρός τήν ἐγκληματική φύση αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν, γι᾽ αὐτό καί ἐνημε­ρω­τικές ἐκδηλώσεις ὅ­πως αὐτή εἶναι ἀ­ναγκαῖες καί βοηθητικές. Ἀπό ὅποιον ἰδεολογικό χῶρο καί ἄν προ­ερχόμα­στε, εἴτε πι­στεύουμε στόν Θεό εἴτε ὄχι, τό γεγονός ὅτι τό ἔμβρυο ἔχει ἀν­θρώ­πινη ὑπό­στα­ση ἀπό τήν ἀρχή εἶναι ἕνα ἀν­τι­κει­με­νικό γεγονός, ἕνα ἐπι­στη­μο­νικό δεδομένο. Γι᾽ αὐτό ἡ προστασία τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ ἀδιαμφισβήτη­τα εἶ­ναι ἕνα ὀφειλόμενο χρέος μας.

Α.Σ., φοιτήτρια Φιλοσοφικῆς.