Ὁ εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου εἶ­ναι τό γεγονός μέ τό ὁποῖο ἀρχίζει ἡ ἐκ­πλήρωση τοῦ σχεδίου τῆς θείας Οἰ­κονομίας, τοῦ σχε­δίου τῆς σωτη­ρί­ας, ὅπως ψάλλουμε στό Ἀ­πολυτίκιο τῆς γιορτῆς: «Σήμερον τῆς σω­τηρίας ἡ­μῶν τὸ κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ᾿ αἰ­ῶ­νος μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱὸς τοῦ Θε­οῦ Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται καὶ Γα­βριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται»...
Χαῖρε εἶναι ἡ πρώτη λέξη πού ἀ­πευ­θύνει ὁ ἀπροσδόκητος ἐπι­σκέ­πτης στήν παρθένο Μαρία γεμίζοντάς την μέ τήν χαρά τοῦ Θε­οῦ... Ὁ χαιρετι­σμός τοῦ ἀγγέλου ἀποτέ­λε­σε τό πρό­τυπο ἀπό τό ὁποῖο σάν ἀπό θεῖο σπό­ρο ἀναβλάστησαν καί ἀνέθαλαν οἱ πολυάριθμοι καί γλυκύτατοι χαιρετισμοί, τούς ὁποίους ἀπευθύνει ἡ ᾿Εκκλησία μας στήν Παναγία κατά τήν ἀκολουθία τοῦ ᾿Ακαθίστου ῞Υ­μνου.
Ἡ προσφώνηση κεχαριτωμένη, τήν ὁ­ποί­α ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἄγγελος -«εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ» (Λκ 1,30)-, δηλώνει ὅτι ἡ Παρ­θένος, παρ’ ὅλο πού ὡς ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀ­να­μάρτητη, ἀλλά κι αὐτή βαρύ­νεται μέ τό προπατορικό ἁμάρτημα, ἔχει τήν χά­ρη, τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ, εἶναι πλημμυρι­σμέ­νη, διαποτισμένη ἀπό τήν θεία χάρη. Εἶναι γεμάτη ἀπό φῶς, ἔλε­ος, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, καλωσύνη, ἁγιω­σύνη, ἀπό ὅλες γενικά τίς εὐλογίες καί τά χαρίσματα τοῦ Θε­οῦ. ῎Εχει ὅμως καί τήν κατεξοχήν χά­ρη νά συλλάβει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τήν καθιστᾶ ἀνα­μάρ­τη­τη. Ἡ χά­ρη της παραμένει ἀνε­ξάν­τλητη, διότι μαζί της ἔχει τῆς χάρης τήν πηγή, τόν ἴδιο τόν Θεό, ὅπως τό μαρτυρεῖ ὁ ἀγγελικός λόγος ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Κατά τήν ὥρα τοῦ εὐαγγελισμοῦ ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ δέχεται τήν ὕψιστη εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἀποδεικνύεται ἡ εὐ­λογημένη ἐν γυναιξίν. Ὁ χαιρετι­σμός αὐτός μάλι­στα καθίσταται στοι­χεῖο ταυτότητος τῆς Παρ­θέ­νου. Ἔτσι θά τήν προσφω­νή­σει καί ἡ πνευματοκί­νητη Ἐλισάβετ (βλ. 1, 42). Εἶναι πιό εὐλογημένη ἀπό ὅλες τίς γυναῖ­κες, ἡ ἐκλεκτώτερη μέ­σα σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
Εἶχε φθάσει πλέον «τὸ πλήρω­μα τοῦ χρό­νου» (Γα 4,4), ὁ κατάλ­ληλος και­­ρός, γιά νά πραγματοποι­ήσει ὁ Θεός τήν ὑπόσχεση τῆς σωτηρίας πού ἔδωσε στούς πρωτο­πλάστους μετά τήν πτώ­ση τους, τό λεγόμενο πρωτευ­αγ­γέλιο (βλ. Γέ 3,15). ῏Ηταν τότε πού ἡ ἁμαρτία ἔδινε τόν πιό σάπιο καρπό της, μία ψυχορραγοῦσα ἐξαθλιωμένη ἀνθρω­πό­τητα, «συγ­κύ­πτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀ­να­κῦψαι εἰς τὸ παντελές» (Λκ 13, 11), ἀλλά καί ἡ χάρη πρό­βαλ­λε τόν πιό ὥ­ριμο καί τέλειο καρπό της, μιά ταπει­νή ἁγνή Παρθένο, τήν Κεχαριτωμένη.

Στεργίου Ν. Σάκκου,
Ἑρμηνεία στό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο,
τ. Α´, σελ. 47. 50-51.