«Θέλει ἀρετήν καί τόλμην
ἡ ἐλευθερία» Ἀνδρέας Κάλβος
Ἡ ἐλευθερία εἶναι ἄκρως κακοποιημένη ἔννοια στίς σύγχρονες κοινωνίες. Ἡ ἀνάλυση τῶν συμβαινόν­των γίνεται μέ βάση τήν ὑλιστική φι­λο­σοφία, ἡ ὁποία ἔχει ἐπικρατήσει στόν δυτικό κό­σμο, στόν ὁποῖο καί ἐ­μεῖς ἀνήκο­υμε. Ἡ φιλοσοφία αὐτή ὄ­χι μόνο θέλει νά ἀγνοεῖ, ἀλλά περιφρονεῖ στό ἔπακρο τίς ἔννοιες πνεῦμα καί ἀρετή, ὅπως αὐτά ὁρίζονται στήν ἐκκλησιαστική γλώσσα. Ἀ­πόρροια αὐτῆς τῆς πάμφτωχης καί ρηχῆς ἀνάλυσης εἶναι ἡ συρρίκνωση τοῦ περιεχομένου τοῦ ὅρου ἐλευθερία, ἡ ὁποία νοεῖ­ται ὑπό τίς μορφές οἰκονομική, κοι­νω­νική καί ἐθνική. Ὁ πολύς Τσώρτσιλ, ὁ ὁποῖος αἰσθανόταν ἡδονή μέ τό πολεμι­κό παίγνιο, εἶχε τονίσει: «Γιά νά εἶναι κάποιος ἐλεύθε­ρος πρέπει νά διαθέτει ποσότητα χρημάτων!».
Ἡ χώρα μας ἀπέκτησε τήν ἀνεξαρτησία της ἤ τήν ἐθνική της ἐλευθερία μετά ἀπό αἱματηρούς ἀγῶνες, οἱ ὁποῖοι στοίχισαν ποταμούς αἱμάτων τῶν τέκνων της. Γι’ αὐτό καί ὁ ἐθνικός μας ποιητής τήν ὑμνεῖ μέ τούς στίχους «Σέ γνωρίζω ἀπό τήν κόψη τοῦ σπαθιοῦ τήν τρομερή»! Στίς ἐπαναστατημένες περιοχές μέ τή λήξη τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων εἶχε ἀπομείνει μό­λις ὁ μισός πληθυσμός. Πρός τί ἡ τόσο μεγάλη θυσία; Ἀ­σφα­λῶς ἡ ἐθνική ἐλευθερία εἶναι πολύ σημαντική, καθώς μέ αὐτήν ἐξασφαλίζονται οἱ προϋποθέσεις τῆς κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς. Λογική ἡ ἀπάντηση, πού φαντάζει καί πολύ ἱκανοποιητική. Ὅ­μως οὔτε ὅλοι ἀγωνίστηκαν οὔτε ὅ­λοι θυσιάστηκαν. Ἀρκετοί ἐπέλεξαν λύση ἄκρως ἀνώδυνη καί ἐπικερδῆ: Ἐξισλαμίστηκαν! Οἱ ἐξισλαμισμένοι διατηροῦσαν τήν περιουσία τους (οἰ­κονομική ἐλευθερία), ἀπαλλάσσονταν ἀπό τήν καταπίεση, τούς ἐξευτελισμούς καί τίς ἀτιμώσεις, καί δέν εἶχαν οὐδεμία αἴ­σθηση ἀπώλειας τῆς ἐ­θνι­κῆς τους ἐλευθερίας, καθώς ἐν­τάσ­σον­ταν στόν ἐθνικό κορμό τῶν κατακτητῶν (ὄχι μέ τή σημερινή ἔννοια τοῦ ἔ­θνους). Γιατί ὅμως δέν ἐξισλαμίστηκαν ὅλοι οἱ πρόγονοί μας, ἄν τό οἰκονομι­κό εἶναι τό ἀποκλειστικό κίνητρο τῶν ἀν­θρω­πίνων ἐνεργειῶν;
Στά ἀ­δι­έξοδα αὐτά ὁδηγοῦνται ὅ­σοι ἀρνοῦν­ται κατά τήν ἀνάλυσή τους τήν πνευματική ἐλευθερία, τήν ἐλευθερία τοῦ ἤθους! Οἱ ἐνδώσαντες καί ἐξισλαμι­σθέν­τες ὑπῆρξαν πρόγονοί μας ὑποδουλωμένοι σέ πάθη, ὅπως φιλαργυρία, ἀπληστία, φιληδονία, ἦ­σαν δηλαδή στερημένοι ἀρε­τῆς. Καί ἡ ἐλευθε­ρία, πρωτίστως ἡ πνευ­ματι­κή, θέλει ἀρετήν. Πλέον θεολογικό εἶ­­ναι νά γρά­ψουμε ὅτι μέ τήν ἄσκηση, καθ’ ὑπόδειξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐπέρχεται κάθαρση ἀπό τά πάθη καί ὁ ἄν­θρωπος γεύ­εται τήν πνευματική ἐ­λευθερία. Τήν ἐ­λευθερία αὐ­τή μαρτυροῦν ὅτι γεύθηκαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας σέ πολύ ὑψηλό βαθμό. Καί ἦσαν ὅλοι πάμφτωχοι, καί μάλιστα ἐ­θελουσίως, ὥστε νά διαψεύδουν παταγωδῶς τόν ἐκφραστή τῆς προτε­σταν­τι­κῆς ἠ­θι­κῆς Τσώρτσιλ! Πολλοί δοκίμασαν στό ἔπακρο τήν κοινωνική ἀδικία καί ἔμειναν ἔγκλειστοι γιά ἔτη, καθώς ἀρ­νήθηκαν νά ὑποταχθοῦν στό θέλημα δυ­να­στῶν. Ὑπῆρξαν αὐ­τοί δυστυχεῖς καί ἀνελεύθεροι; Καί ἀπολαμβάνουν τήν ἐ­λευθερία οἱ ζάπλουτοι καί οἱ διαπλεκόμενοι μ’ αὐ­τούς πολιτικοί, κόλακες καί πα­ράσιτα;
Τό νεοελληνικό κράτος δέν ἀπέκτησε τήν ἐθνική του ἀνεξαρτησία. Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάσταση παρέμεινε ἀ­ν­ολοκλήρωτη. Μετά τή δολοφονία τοῦ «πνευματικά ἐ­λεύθερου πολιορ­κη­μέ­νου» Καποδίστρια, οἱ προστάτες (protectors) μας ἐπιδόθηκαν σέ ἀγώ­να «ὁλο­κλήρωσης τῆς προσ­τασίας» τους! Γράφει ὁ Μακρυγιάννης τό τί ἀκο­λού­θησε τήν ἔλευση τοῦ βασιλιᾶ Ὄ­θωνα: «Οἱ πολιτικοί μας καί οἱ ξένοι τρώγονταν καί καθένας κύταζε νά ‘περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος τό ἤθε­λε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσσικον, ἄλλος Γαλλικόν. Οἱ Ἀντιβασιλεῖς μας τήραγαν κι’ αὐτεῖνοι νά πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τήν Ἑλλάδα ηὕραν ἁ­λώνι ν’ ἁλωνίσουν. Πιάσαν φατρίες μέ τούς δικούς μας». Ἀπό τοῦ 1864 ὅλοι οἱ δικοί μας τό ἤθελαν πλέον Ἀγγλικό καί ἀπό τό 1947 Ἀμερικανικό (γεωστρατηγικά)! Κάποιος ξενόφερτος τό θέλησε γερμανικό. Ἀποτέλεσμα: Ἡ συμφορά τῆς Μικρασίας! Κάποιοι ἄλ­λοι τό θέλησαν Σοβιετικό. Ἀποτέλεσμα: Ἡ συμφορά τοῦ ἐμφυλίου πο­λέμου!
Εἶναι κυρίαρχο γνώρισμα τοῦ ἀν­θρώ­που τό πάθος τῆς φιλοδοξίας. Γι’ αὐτό καί οἱ ἰσχυροί «προστάτες» δέν δυσκολεύονται νά βροῦν πρόσωπα πρόθυ­μα νά τούς ὑπηρετήσουν. Πό­σο διαφέ­ρουν αὐ­τά ἀπό τούς ἐξισλαμισμένους προγόνους μας; Σήμερα ὁ ἐνδοτισμός ἔχει καταστεῖ κατά πολύ πιό ἀνώδυνος. Τό θρησκευτικό αἴ­σθη­μα ἔχει ξεθωριάσει στό ἔπακρο ὑπό τά ὀργανωμένα πλήγματα τῆς ὑλιστικῆς διδασκαλίας καί τήν ἔλλειψη τόλμης ἤ, τό ὀρθότερο, τήν κυρίευση ἀπό πνεῦ­μα δειλίας αὐτῶν πού ὑποτίθεται ὅτι «ὤρισαν στή ζωή τους νά φυλάγουν Θερμοπύλες». Ἡ θρησκευτική καί ἐθνική ἀπομόνωση δέν συνιστᾶ ἐμπόδιο, ἀλλά ἀπεναντίας, μέ τή βοήθεια τῶν ἰσχυρῶν, οἱ ἀρνησίθρησκοι καί ἀρνησιπάτριδες ἀπολαμ­βά­νουν δόξες, τιμές καί ἀξιώματα χει­ροκροτούμενοι ἀπό λαό ὁ ὁποῖος φαντάζει «ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποι­μένα»! Ἀήθεις φράσεις, ὅπως ἐ­κείνη ἡ ἀμίμητη πολιτικοῦ μας πρός ξένο ἀξιωματοῦχο «στρα­τη­γέ μου, ἰ­δού ὁ στρατός σας», εἶναι κοινά πταίσματα.
Θέλει ἀρετήν καί τόλμην ἡ ἐλευθερία. Τά διαθέτουμε;

Ἀπ. Παπαδημητρίου