Ὁ προσηνής καί πολυσέβαστός μας π. Γερ­βάσιος Ρα­πτό­που­λος ἐξεδήμησε εἰς Κύριον πλήρης ἡμερῶν τόν Μάρ­τιο τοῦ 2020.
  Ἔφερε εἰς πέρας τή διακονία πού ὁ Κύριος τοῦ ἀνέθεσε, ἐργαζόμενος ἄοκνα ὡς λειτουργός στό ἅγιο θυ­σι­α­στήριο ἐπί πενήντα καί πλέον συ­να­πτά ἔτη, ὡς διάκονος τοῦ εὐαγγελίου καί διάκονος τῶν φυλακισμένων μέχρι τήν τελευταία του πνοή.
  Κατά κοινή ὁμολογία ὅλη ἡ ζωή τοῦ ἀειμνήστου γέροντος ἦταν ζωή θυσίας καί ἀδιάκριτης ἀγάπης σέ κά­θε πονε­μένο ἄνθρωπο, διότι στό πρόσωπό του ἔβλεπε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἰδι­αίτερα τόν πυρπο­λοῦσε ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «ἐν φυ­λακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με» (Μθ 25,36), ὥστε νά τόν κάνει ἔμβλημα τῆς δια­κονίας του καί νά γίνει γνω­στός παγκοσμίως μέ τό προσω­νύ­μιο «ὁ Ἅγιος τῶν φυλακισμένων».
  Σέ κατ’ ἰδίαν συζήτηση μοῦ ἀνέ­φε­ρε μέ ἔμφαση ὅτι οἱ κρατούμενοι εἶναι ἡ πιό πα­ραμελημένη κατηγορία ἀν­θρώ­πων, πού ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀ­δική­μα­τος φέρουν γιά μιά ζωή τό στί­γμα τοῦ φυ­λακισμένου. Γι’ αὐτό, γνω­ρίζον­τας ὅ­τι συχνά ἐπισκέ­πτομαι μέ τήν Ἀ­δελ­φό­τη­τά μας τίς ἀγροτικές φυλακές τῆς Κασσάνδρας, μοῦ τόνισε ἐπιτακτικά: «Σέ παρα­κα­λῶ, μήν ἐγ­κα­ταλεί­ψεις αὐ­τή τή δια­κονία. Καί ἐγώ ξεκίνη­σα τή διακο­νία μου τό 1978 ἀ­πό τίς φυλακές τῆς Κασ­σάν­δρας».
  Μαθητής καί αὐτός ἐκ Γρεβενῶν, ὅπως καί ὁ ἀείμνηστος διδάσκαλος τῆς Ἀδελφότητός μας Στέργιος Σάκ­κος, κατηχήθηκαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἐμπνεύσθηκαν τό ἀγωνιστικό φρό­νημα ἀπό τόν ἐπίσκοπο Φλω­ρί­νης κυρό Αὐ­γουστῖνο Καντιώτη, γνω­στό γιά τό ἀνυ­ποχώρητο τοῦ φρο­νήματός του στούς ἀγῶνες του ὑπέρ τῆς Ὀρθο­δοξίας.
  Εἶναι συγκινητικό τό χειρόγραφο σημείωμα τοῦ πατρός Γερβασίου, πού ἄφησε ὡς παρα­καταθήκη στήν Ἀδελφότητα τῆς «Ὁσίας Ξένης», στήν ὁποία προΐ­στα­το. Δέν εἶναι ὑ­περβολή νά ποῦ­με ὅτι ἑρμηνεύει κα­τά τόν καλύ­τερο τρόπο τόν παύλειο λόγο: «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώ­νι­σμαι, τὸν δρό­μον τε­τέ­λεκα, τὴν πί­στιν τετήρηκα» (Β΄ Τι 4,7). Πα­ρα­θέ­τω ἕνα μικρό ἀπόσπασμα: «Πρίν ἀναχωρήσω ὁρι­στι­κά ἀπό τή γῆ, ὕστερα ἀπό τή δια­κο­νία τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ μέχρι κι αὐτό τό τρέ­χον ἔτος 2017, ἀπό μαθητής ἀκόμη τῆς Ε΄ καί ΣΤ΄ τάξης τοῦ Γυ­μνασίου Γρεβενῶν, ἀφοῦ κατηχή­θη­κα πρός τοῦτο ἀπό τόν θρυλικό κή­ρυκα τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνο Ν. Καντιώτη, εὔχομαι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού κήρυξα σέ ὅλη μου τή ζωή νά ἀποφέρει καρπό πολύ, ἰδιαίτερα στήν ἀπαξιωμένη κοινωνία τῶν κρα­τουμένων».
  Οἱ πνευματικοί δεσμοί τοῦ μα­κα­ριστοῦ π. Γερ­βασίου μέ τό ἔργο τῆς «Ἀπολύτρωσης» εἶ­ναι πολύ ἰσχυροί. Ἀπό τά φοιτητικά του χρόνια, σύμ­φωνα μέ τήν ὁμολογία τοῦ ἰδίου σέ σχετική συνέντευξη σέ συνεργάτη μας, συν­δέθηκε ὡς ἀ­κροατής καί οἰ­κό­τροφος. Ἐν συν­εχείᾳ διακόνη­σε ὡς πο­λύ­τιμος συν­εργάτης, συν­δράμον­τας ποικιλοτρόπως στή διάδοση τοῦ λό­γου τοῦ Θε­­­οῦ εἴτε ὡς ἐνθου­σι­ώ­δης κατη­χητής μέ ἐ­ξορ­μήσεις στά γύ­ρω χωριά τῆς Θεσσα­λονίκης εἴτε ὡς ὁμι­λητής τῆς Ἀδελ­φότητος ἤ ὡς συ­να­ρω­γός τοῦ ἀειμνήστου Ἰντζέ­πε­λη στό περιο­δι­κό. Τό 1958 διε­τέλεσε, ἐ­πίσης, καί διευθυντής τοῦ οἰκο­τρο­φείου τῆς Ἀδελφότητάς μας μέχρι τίς παρα­μονές τῆς χειροτονίας του, τό 1959.
  Γέροντα, πεπεισμένοι ὅτι ἔχεις παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, παρα­καλοῦμε νά εὔχεσαι ὑπέρ ἡμῶν καί ὑπέρ τῆς ἑνότητος, προκοπῆς καί πνευματικῆς καρποφορίας τῶν Ἀ­δελ­φο­τή­των πού διακόνησες, τῆς «Ἀ­πο­λύτρωσης» στή νιότη σου καί ἐν συνεχείᾳ τῆς «Ὁσίας Ξένης», πού ἵ­δρυσες καί ὑπηρέτησες μέ νεανικό ζῆλο μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς σου.

π. Μιχαήλ Κόνιας