Κεντρικός ἄξονας τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ εἶναι ἡ θεωρία ὅτι τό 1821 δέν ἔχουμε ἐθνική παλιγγενεσία, ἀλλά γέννηση ἑνός ἔθνους, ὅτι μόλις τόν 19ο αἰώνα φτιάχνεται τό ἑλληνικό κράτος - ἔθνος.
Μά ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δέν δημιουργήσαμε κράτος πρώτη φορά τό 1830 μ.Χ. Τότε ξαναϊδρύσαμε ἑλληνικό κράτος, ἀφοῦ πολύ πρίν, πρό τῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς, εἴχαμε τό κράτος τοῦ Βυζαντίου.
Μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τούς Σταυροφόρους, τό 1204 μ.Χ., ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νίκαιας πού σχηματίζεται εἶναι, ἐπίσης, καθαρά ἑλληνικό κράτος στή Μικρά Ἀσία. Ἐκεῖ μεταφέρονται ἀπό τή Βασιλεύουσα ὁ αὐτοκράτορας καί ὁ ὀρθόδοξος πατριάρχης. Ὁ Ἑλληνισμός ἱδρύει στή Νίκαια ἕνα ἀμιγές ἑλληνικό κράτος. Ἀπό τότε ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους-κράτους. Ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νίκαιας (1204-1261) χαλυβδώνει τήν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα. Κατά τόν Κωνσταντῖνο Χολέβα, τά κείμενα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἀπαντοῦν σέ ὅσους ἀμφισβητοῦν σήμερα τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ὁ αὐτοκράτοράς της Ἰωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης, ἀπαντώντας στήν ἐπιστολή τοῦ πάπα Γρηγορίου Θ´, διακηρύσσει τόν ἀσίγαστο πόθο του γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ σκλαβωμένου ἐθνικοῦ κέντρου. Ἀκόμη ἀναφέρεται στόν ἀγώνα τῶν Ἑλλήνων γιά τή διατήρηση τῆς πολιτικῆς καί πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς τους:
«...Μᾶς γράφεις ὅτι ἀπό τό δικό μας, τό Ἑλληνικό Γένος, ἄνθησε ἡ σοφία καί τά ἀγαθά της καί διαδόθηκε στούς ἄλλους λαούς. Αὐτό σωστά γράφεις... Πῶς ξέχασες νά γράψεις ὅτι, μαζί μέ τή σοφία, τό Γένος μας κληρονόμησε ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο καί τή βασιλεία; Ποιός ἀγνοεῖ ὅτι τά κληρονομικά δικαιώματα τῆς διαδοχῆς πέρασαν ἀπό ἐκεῖνον στό δικό μας Γένος καί ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ νόμιμοι κληρονόμοι καί διάδοχοι;
Ἔπειτα, σύ ἀπαιτεῖς νά μήν ἀγνοήσουμε τόν θρόνο σου καί τά προνόμιά του. Ἀλλά καί ἐμεῖς ἔχουμε νά ἀνταπαιτήσουμε νά δεῖς καθαρά καί νά μάθεις τά δικαιώματα πού ἔχουμε ἐμεῖς ἐπί τῆς ἐξουσίας καί τοῦ κράτους τῆς Κωνσταντινούπολης, τό ὁποῖο ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο διατηρήθηκε γιά μία χιλιετία καί ἔφτασε σέ μᾶς. Οἱ γενάρχες τῆς βασιλείας μου εἶναι ἀπό τό γένος τῶν Δουκῶν καί τῶν Κομνηνῶν, γιά νά μήν ἀναφέρω ἐδῶ καί ὅλους τους ἄλλους βασιλεῖς πού εἶχαν ἑλληνική καταγωγή καί γιά πολλές ἑκατοντάδες χρόνια κατεῖχαν τή βασιλική ἐξουσία τῆς Κωνσταντινούπολης. Αὐτούς ὅλους, καί ἡ ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί οἱ ἱεράρχες της, τούς προσκυνοῦσαν ὡς αὐτοκράτορες τῶν Ρωμαίων...
Ἐμεῖς ἐξαναγκαστήκαμε ἀπό τήν πολεμική βία καί φύγαμε ἀπό τόν τόπο μας· ὅμως δέν παραιτούμαστε ἀπό τά δικαιώματά μας τῆς ἐξουσίας καί τοῦ κράτους τῆς Κωνσταντινούπολης. Καί νά ξέρεις ὅτι αὐτός πού βασιλεύει εἶναι ἄρχοντας καί κύριος ἔθνους καί λαοῦ καί πλήθους· δέν εἶναι ἄρχοντας καί ἀφεντικό σέ πέτρες καί ξύλα, μέ τά ὁποῖα χτίστηκαν τά τείχη καί οἱ πύργοι...
Ποτέ δέν θά πάψουμε νά δίνουμε μάχες καί νά πολεμοῦμε αὐτούς πού κατέκτησαν καί κατέχουν τήν Κωνσταντινούπολη. Ἀλήθεια, πῶς δέν θά διαπράτταμε ἀδικία ἀπέναντι στούς νόμους τῆς φύσης καί στούς θεσμούς τῆς Πατρίδας μας καί στούς τάφους τῶν προγόνων μας καί στά θεῖα καί ἱερά τεμένη, ἄν δέν πολεμήσουμε γι᾽ αὐτά μέ ὅλη τή δύναμή μας;...».
Ὁ αὐτοκράτορας τῆς Νίκαιας Μιχαήλ Θ΄ Παλαιολόγος πετυχαίνει τό 1261 τήν ἀνακατάληψη τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τούς Φράγκους. Τότε ἐξαγγέλλει γιά πρώτη φορά τόν ὅρο Μεγάλη Ἰδέα, ἐννοώντας ὅτι κάποτε θά ἀνακτήσουν ὅλα τά ἐδάφη, πού τά κατέχουν οἱ Φράγκοι καί οἱ Τοῦρκοι. Τό Βυζάντιο, ἀπό τό 1261 καί μετά, εἶναι ἑλληνικό ἔθνος-κράτος. Μετά ὅμως ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης, τό 1453, χάνεται κάθε πολιτειακή ὑπόσταση. Γι’ αὐτό στήν Τουρκοκρατία οἱ Ἕλληνες μιλοῦν γιά «μαρμαρωμένο βασιλιά», λένε μέ ἐλπίδα «Πάλι μέ χρόνια, μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά ᾽ναι». Καταφαίνεται ὁ ἄσβεστος καημός νά ἀνασυστήσουν τό κράτος τους.
Ἐπίσης, ἡ ἐθνοαποδομητική σχολή ὑποστηρίζει πώς πρίν ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ ’21 δέν ὑπάρχουν Ἕλληνες. Ὑπάρχουν μόνο Ὀρθόδοξοι. Ἀφοῦ, λοιπόν, ἡ ταυτότητά τους εἶναι κατεξοχήν ὀρθόδοξη, ἄρα δέν ἔχουν συγκροτημένο ἑλληνικό ἔθνος.
Ἀποκρύπτουν πώς στή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας Ὀρθοδοξία καί ἑλληνικό ἔθνος ταυτίζονται. Ὁ ἐκκλησιαστικός θεσμός, τό Πατριαρχεῖο, εἶναι ὁ σημαντικότερος θεσμός πού ἐκπροσωπεῖ τούς Ἕλληνες. Στήν ἱστορία ἔχουμε περιπτώσεις πού κάτω ἀπό κατοχή οἱ Ἕλληνες ἔχασαν τή γλώσσα τους. Ἀλλά ὅπου διατήρησαν τήν ὀρθόδοξη πίστη τους, ἐκεῖ μπόρεσαν νά κρατηθοῦν στήν ἑλληνική ταυτότητα. Ὁ Ἑλληνισμός ἐπιβίωσε διά τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀντίθετα, ὅταν κάποιος στήν Τουρκοκρατία ἀλλαξοπιστοῦσε, αὐτό σήμαινε πώς τούρκεψε. Πόσα ἑκατομμύρια ἐξισλαμισθέντων κλαίει ὁ Ἑλληνισμός, γιατί χάθηκαν ὁριστικά!
«Παράλληλα, λοιπόν, μέ τή διαρκῆ ἀντίσταση στά μέτωπα τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων, ὁ Ἑλληνισμός θά διασωθεῖ ἀκουμπώντας στίς μείζονες πνευματικές παρακαταθῆκες του, στήν ὀρθόδοξη πίστη, τή γλώσσα, τή συνείδηση τῆς ἱστορικῆς του διαχρονίας», ὑπογραμμίζει στό βιβλίο του «Ἐκκλησία καί Γένος ἐν αἰχμαλωσίᾳ» ὁ πολιτικός ἀναλυτής Γ. Καραμπελιάς.
Οἱ Ἕλληνες τοῦ 2021 κουβαλᾶμε πάνω μας βαρειά ἱστορία χιλιετηρίδων. Αὐτή τήν πραγματικότητα ἐκφράζει ὁ νομπελίστας ποιητής Γ. Σεφέρης στούς παρακάτω περίτεχνους στίχους του:
«Ξύπνησα μέ τό μαρμάρινο τοῦτο
κεφάλι στά χέρια,
πού μοῦ ἐξαντλεῖ τούς ἀγκῶνες
καί δέν ξέρω ποῦ νά τ’ ἀκουμπήσω...».
Ὁ ποιητής ξυπνώντας βρίσκεται μέ ἕνα μαρμάρινο κεφάλι στά χέρια του. Εἶναι τόσο βαρύ πού τόν ἀποδυναμώνει καί δέν ξέρει ποῦ νά τό ἀκουμπήσει. Τό δυσβάσταχτο ἀντικείμενο, τό μαρμάρινο κεφάλι, εἶναι ἡ τεράστια ἐθνική παρακαταθήκη. Ὥρα ν’ ἀρματωθοῦμε οἱ Νεοέλληνες μέ τήν πλούσια πνευματική κληρονομιά μας, γιά νά ἀντιμετωπίσουμε μέ σοβαρότητα καί γενναιότητα τίς φοβερές, παράλογες προκλήσεις τῶν καιρῶν μας.
Ἑλληνίς