Ἐκδίκηση καί συγχώρηση

  Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητά μου ἀ­δέλφια, δύο μεγάλα πράγματα διακρίνουν τόν ἄνθρωπο στόν κόσμο αὐτό, πού εἶναι τό ἕνα ἀντίθετο ἀπό τό ἄλ­λο. Τό ἕνα τόν κατευθύνει στόν πα­ρά­δεισο, τό ἄλλο τόν κατρακυλάει στήν κόλαση. Τό ἕνα μετατρέπει σέ παρά­δεισο τή ζωή του, τό ἄλλο σέ κόλαση. Κι ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ βλέπει πό­σο κακό εἶ­ναι τό ἕνα, τό προτιμάει καί ἀ­δια­φορεῖ γιά τό ἄλλο. Ποιά εἶναι αὐ­τά; Δυό λέ­ξεις: ἐκδίκηση καί συγχώ­ρη­ση. Ἡ ἐκδί­κηση διψάει γιά αἷμα, γιά κα­τα­στροφή ὅλων ἐκείνων πού εἶναι ἤ θε­ω­ρεῖ ὅτι εἶναι ἐχθροί. Ἡ συγχώρηση εἶναι ἐκείνη πού τά σβήνει ὅλα, ἀγα­πάει καί δέχεται τούς πάντες ὡς ἀδελ­φούς. Ἐ­κεῖνος πού συγχωρεῖ προσπα­θεῖ νά ἐν­τοπίσει τήν εὐθύνη καί τό κα­κό ὄχι στόν ἄλλο ἀλλά στόν ἴδιο τόν ἑαυτό του.
  Γιά τή συγχώρηση λοιπόν καί γιά τήν ἐκδίκηση μιλᾶ σήμερα ὁ Κύριος στήν παραβολή πού ἀκούσαμε ἀπό τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο. Ἁπλή εἶναι ἡ παραβολή. Ἔχει δύο νούμερα: μύρια τά­λαν­τα καί ἑκατό δηνάρια. Τί σημαίνει «μύρια τάλαντα»; Τό τάλαντο ζύγιζε 32 κιλά. Φαντασθεῖτε ἕνα κουβά γεμάτο χρυσά νομίσματα πού νά ζυγίζει 32 κι­λά. Καί βάλτε τώρα μύρια, δηλαδή 10.000, τάλαντα χρυσοῦ.
  Γιά νά καταλάβουμε πόσο μεγάλο εἶναι αὐτό τό ποσό, σᾶς λέω ἕνα ἱστορικό γεγονός: Ὅταν ὁ Μ. Ἀλέξανδρος πλησίαζε στήν Περσία, ὁ βασιλιάς της Δαρεῖος ἔστειλε πρεσβεία γιά νά τοῦ ζητήσει νά μήν προχωρήσει, μέ ἀντάλλαγμα μύρια τάλαντα. Ἀλλά τό εὐγε­νές τέκνο τῆς Μακεδονίας ἀπήντησε: «Δαρεῖε, δέν βγῆκα γιά τάλαντα οὔτε γιά χρυσάφι. Ἔκανα τήν ἐκστρατεία γιά νά ἐλευθερώσω σκλάβους, νά πα­ρη­γο­ρή­σω πονεμένους καί νά διδάξω πολιτισμό». Καί δέν δέχθηκε.
  Θά πεῖτε, εἶναι δυνατόν ἕνας ἄν­θρωπος νά χρωστάει τόσα χρήματα; Παραβολή εἶναι, ἀλλά καί ἱστορικά δέν ἀποκλείεται. Μπορεῖ π.χ. κάποιος νά ἔχει διοικητική θέση σέ μία ἐπιχείρηση καί νά ἐκμεταλλεύεται τό ταμεῖο.
  Στήν παραβολή μας ὁ καταχρα­στής πέφτει στά πόδια τοῦ κυρίου του, τόν παρα­κα­λεῖ καί ὁ κύριος τόν συγ­χωρεῖ. Στή συ­νέχεια αὐτός τί κάνει; Συναντᾶ ἕναν συ­νάδελφό του καί τοῦ λέει: «Μοῦ χρω­στᾶς 100 δηνάρια». «Χρωστῶ, μά θά σοῦ τά δώσω». «Θά τά δώσεις τώ­ρα!». «Μά δέν ἔχω τώρα. Περίμενε λί­γο». Ἀνέν­δο­τος ὁ δανει­στής τόν ἁρπάζει ἀπό τόν λαιμό καί τόν κλείνει στή φυλακή. Ὅ­ταν τό εἶ­δαν αὐ­τό οἱ ἄλλοι, ἀ­γα­νά­κτη­σαν καί τό εἶ­παν στόν κύριό τους. Τότε ὁ κύριος τόν κάλεσε καί τοῦ λέγει: «Ἐ­γώ σοῦ συγχώρησα τά μύ­ρια τάλαντα, ἐσύ δέν συγχώρησες τά 100 δηνάρια; Σοῦ ἀ­ξί­ζει ἡ αἰώνια κα­ταδίκη, ἡ αἰώνια κό­λα­ση».
  Δέκα χιλιάδες τάλαντα εἶναι τό χρέ­ος πού χρωστάει ὁ κάθε ἄνθρωπος στόν Θεό. Καί ὁ πιό ἅγιος καί ὁ πιό τέ­λειος δέν παύει νά εἶναι ἁμαρτωλός ἐ­νώπιον τοῦ Κυρίου. Ὅπως τό λέγει καί στόν Ἰώβ: «τίς γὰρ κα­θα­ρὸς ἔσται ἀπὸ ῥύπου; ἀλλ᾿ οὐ­θείς, ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (14,4-5). Καί μιά μέρα νά ζή­σουμε, ἁμαρτάνουμε μέ τή σκέψη, μέ τίς ἐπιθυμίες, μέ τά λόγια, μέ τά ἔργα, μέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις μας.
  Κι ὅμως, αὐτό τό πλῆθος τῶν ἁμαρτημάτων τό συγ­χωρεῖ ὁ πανάγαθος καί παντοδύναμος Θεός. Ὦ ἀγα­θό­της, μακροθυμία καί ἀγάπη Του! Συγχωρεῖ ὅ­λα τά ἁμαρτήματά μας ὄχι μόνο μέ τήν ἀγάπη καί τήν ἀνεξικακία του ὁ Θεός, ἀλλά καί μέ τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού γι’ αὐτό ἦλ­θε στόν κόσμο καί θυ­σιάστηκε. Κι ἔχει μόνο μία ἀ­παίτηση, νά συγχωροῦμε κι ἐμεῖς τούς ἄλλους. Ἐάν συγχω­ρήσουμε τούς ἀν­θρώ­πους, θά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός· ἐάν δέν συγχωρήσουμε τούς ἀν­θρώπους καί μάλιστα μέ τήν καρδιά μας, δέν πρό­κει­ται νά βροῦμε ἔλε­ος. Ὁ Κύ­ριος συναλλάσσεται μαζί μας εἶδος μέ εἶδος. Ὅσο πε­ρισ­σότερο συγχωροῦμε, τόσο μεγαλύτερο εἶναι τό ἔλεος τοῦ Κυρίου πού μᾶς προσφέρεται.
  Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ἀναφέρει ἕνα συγκλονιστικό παράδειγμα γιά τό θέμα τῆς συγχωρήσεως. Εἶναι σάν νά λέει ὁ Θεός: «Ἔλα ἐδῶ, ἁμαρτωλέ, τιπο­τέ­νιε καί μικρέ, θέλεις νά σέ βάλω στόν θρόνο μου, νά εἶσαι ἐσύ Θεός;». Ποιός δέν θέλει! «Ναί, ἀλλά ἐγώ στόν θρόνο μου συγχωρῶ, ἐσύ θά συγχωρήσεις;», ρω­τᾶ ὁ Θεός. Τότε τραβιόμαστε πίσω. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τόση κακία, πού καί ἄν ἀκόμα ὁ Θεός τοῦ προσφέρει τόν θρόνο του, δέν τόν θέλει, διότι αὐτό ἀπαιτεῖ συγχώρηση καί αὐτός διψάει γιά ἐκδίκηση.
  Εἶναι ὄντως σατανικό τό ἁμάρτημα. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἄλλη ἀπόδειξη ὅτι ὑπάρχει διάβολος, τό πάθος τῆς ἐκδικήσεως εἶναι ἡ ἀπόδειξη. Πῶς ἐνῶ κάνουμε ἄλ­λες θυσίες, μεγάλες καί δύσκολες, δέν θέλουμε νά συγχωρήσουμε; Μᾶς ἔχει γαν­τζωμένους ὁ διάβολος.
  Ἡ σημερινή παραβολή, ἀδέλφια μου, μᾶς κάνει νά δοῦμε τόν ἑαυτό μας κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ. Μήπως κι ἐμεῖς ἔχουμε ἔστω μιά μικρή ἀντι­πά­θεια, ἡ ὁποία ἄν φωλιάσει μέσα μας θά γιγαντώσει καί θά μᾶς ὁδηγήσει στόν αἰ­ώνιο θάνατο; Νά πάρουμε ἀπόφαση νά συγχωροῦμε! Καί θά μᾶς βοηθήσει σ’ αὐτό τό νά προσευχόμαστε πρῶτα πρῶτα γιά τούς ἐχθρούς μας. Νά ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό ὄχι μόνο νά τούς συγχωρήσει ἀλλά νά τούς δώσει καί ὅλα τά ἀγαθά. Καί τά κακά πού μᾶς ἔκαναν, γιά τό καλό μας ἦταν, φθάνει ἐσύ, Κύριε, νά μᾶς συγχωρήσεις! Ἀμήν.

Στέργιος Ν. Σάκκος
Κυριακή 28-8-2011,
 ἱ. ν. Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, Φίλυρο