Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἀπό τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο καί διαβάζεται στίς γιορτές τῆς Παναγίας μας. Παρουσιάζονται σ᾽ αὐτή τήν περικοπή τέσσερις γυναῖκες. Ἡ κάθε μιά εἶναι ἕνα μάθημα γιά ὅλους μας.
Ἡ μία γυναίκα εἶναι ἡ Μαρία, ἡ μικρή ἀδελφή τῆς Μάρθας, στό σπίτι τῆς ὁποίας φιλοξενοῦνταν ὁ Κύριος πολλές φορές. Ἡ Μαρία εἶναι πρότυπο μαθητείας. Ἀγαπάει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Κάθεται στά πόδια τοῦ Χριστοῦ σάν τό ἀρνάκι στά πόδια τοῦ βοσκοῦ, ἀκούει τή διδασκαλία καί ξεδιψάει. Πόσο εὐχαριστιέται! Καί αὐτό εἶναι τό πρῶτο πρῶτο βῆμα γιά τή σωτηρία μας: νά μαθητεύσουμε. Μικροί καί μεγάλοι νά γίνουμε μαθητές στό σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό στράτευμα τοῦ Χριστοῦ, γι᾽ αὐτό ὀνομάζεται στρατευομένη Ἐκκλησία, εἶναι ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ -ὅλοι ἐδῶ τελοῦμε τά μυστήριά μας ἀδελφωμένοι σάν μιά οἰκογένεια-, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία εἶναι καί τό σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ διδάσκαλος, τά βιβλία τῆς ἁγίας Γραφῆς εἶναι τά βιβλία μας καί ἐμεῖς ὅλοι μαθητές καί μαθήτριες. Γιά νά κερδίσουμε τήν αἰώνια ζωή καί νά γίνουμε μέλη στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά μαθητεύσουμε: νά παρακολουθοῦμε κηρύγματα, μαθήματα καί νά ἔχουμε ὅλοι στό σπίτι μας τήν ἁγία Γραφή. «Ἀδύνατον σωθῆναι τὸν ἄνθρωπον», διδάσκει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «ἄνευ τῆς τῶν γραφῶν ἀναγνώσεως». Χωρίς τή μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς δέν μπορεῖ νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Νά γιατί ἔχουμε αἱρέσεις, νά γιατί ἔχουμε ἀναρχικά στοιχεῖα, νά γιατί ἔχουμε κακοποιούς, νά γιατί ἡ ζωή μας γέμισε ἀπό πολλούς κινδύνους πού μᾶς ἀπειλοῦν. Διότι δέν μελετοῦμε, δέν διαβάζουμε τήν ἁγία Γραφή. Δέν ἔχουμε θεϊκό ζῆλο, ἐνδιαφέρον νά μαθητεύσουμε στά ἱερά γράμματα. Δέν ἔχουμε δίψα. Ἡ Μαρία κάθισε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί ἄκουσε μέ δίψα καί λαχτάρα τά λόγια πού δίδαξε ὁ θεῖος διδάσκαλος.
Τό δεύτερο πρόσωπο εἶναι ἡ Μάρθα, ὁ τύπος τῆς θυσίας. Πολύ θά ἤθελε νά καθίσει δίπλα στήν ἀδελφή της Μαρία καί νά ἀκούει τόν διδάσκαλο. Δέν τό κάνει ὅμως, γιατί εἶναι ἡ ὑπεύθυνη τοῦ σπιτιοῦ καί πρέπει νά περιποιηθεῖ τόν διδάσκαλο καί τούς μαθητές του. Δέν φθάνει μόνο νά μαθητεύσουμε, χρειάζεται καί ἡ θυσία. Νά θυσιάζουμε τό συμφέρον μας γιά τούς ἄλλους, ὅπως ἔκανε καί ὁ Χριστός. Ἔγινε ἄνθρωπος, ταπεινώθηκε γιά τή δική μας σωτηρία.
Ἡ ἄλλη γυναίκα εἶναι μιά ἄγνωστη, ἀνώνυμη γυναίκα μέσα ἀπό τό πλῆθος. Καθώς ἄκουγε τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἐνθουσιάστηκε καί φώναξε: «μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας». Ἐδῶ ἔχουμε τόν τύπο τοῦ ἐνθουσιασμοῦ. Καί ὁ ἐνθουσιασμός εἶναι ἡ προϋπόθεση πού μᾶς χρειάζεται γιά ὅλα τά προηγούμενα. Γιά νά μαθητεύσω, νά διαβάσω τή Γραφή, ἀλλά καί γιά νά τήν ἐφαρμόσω μέ θυσία, χρειάζεται πρῶτα πρῶτα νά ἀνάψει φωτιά μέσα μου, ἡ φωτιά τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ὑπαίθρου παίρνουν φρύγανα, ἀνάβουν μιά φλόγα καί μετά βάζουν κορμούς καί κούτσουρα, γιά νά κάνουν κάρβουνα. Τό πρῶτο πού χρειάζεται εἶναι ἡ φλόγα, εἶναι ὁ ἐνθουσιασμός, ὁ θαυμασμός. Ἀπό ἐκεῖ ξεκινάει ἡ σωτηρία μας, νά θαυμάζουμε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, νά θαυμάζουμε τά θεῖα πράγματα, νά θαυμάζουμε καί νά λαχταροῦμε τόν οὐρανό. Ἔχοντας αὐτό τόν θαυμασμό, γινόμαστε ἐπιμελεῖς μαθητές καί αὐτά πού διαβάζουμε τά ἐφαρμόζουμε καί τά ζοῦμε μέ θυσία.
Σήμερα ἰδίως οἱ νέοι μας θαυμάζουν τά πιό εὐτελῆ καί προσωρινά πράγματα καί περιφρονοῦν τά ἀληθινά διαμάντια. Θαυμάζουν τίς φλοῦδες καί περιφρονοῦν τά ἐκλεκτά καί ἄφθαρτα ἀγαθά. Πίνουν ἀκάθαρτα νερά καί περιφρονοῦν τό ὕδωρ τό ζῶν, δέν ἐνθουσιάζονται ἀπό τό εὐαγγέλιο. Κρατοῦν ὧρες τό κινητό καί ἐπικοινωνοῦν μέ ὕποπτα πρόσωπα καί βλέπουν θανατηφόρα πράγματα, ἀλλά δέν θέλουν νά ἐπικοινωνήσουν μέ τόν Θεό πατέρα καί νά ἀκούσουν τή στοργική φωνή του.
Τό τέταρτο πρόσωπο - πρότυπο εἶναι ἡ Παναγία πού γιορτάζουμε σήμερα. Αὐτήν μακαρίζει ἡ ἀνώνυμη γυναίκα. Κι εἶναι ὄντως μακαρία, εὐλογημένη. Εἶναι ὁ πρῶτος ἀνθρωπόθεος, ἡ μία μετά τόν Ἕνα, «ἡ ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Ἡ Παναγία μας πράγματι εἶχε ἅγιο καί μεγάλο θαυμασμό πρός τά θεϊκά πράγματα. Φαίνεται ἀπό τόν ὕμνο της: «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον...» (Λκ 1,46-55). Ἀλλά εἶχε καί μαθητεία. Σ’ ὅλη τή ζωή της μελετοῦσε τίς ἅγιες γραφές. Φαίνεται κι αὐτό ἀπό τόν ὕμνο της, ὅπου ἀναφέρει περιστατικά καί χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τέλος, εἶχε καί θυσία. Ἡ μεγάλη της θυσία λάμπει στήν ὑπακοή της. Προσφέρει τόν ἑαυτό της ἀπόλυτα στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέ τά λόγια: «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου» (Λκ 1,38). Ὅταν κι ἐμεῖς μοιάζουμε μέ τήν Παναγία καί ἀκοῦμε τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί τά ἐφαρμόζουμε, τότε εἴμαστε καί ἐμεῖς μακάριοι.
Ἀδέλφια μου, τελείωσα. Εὔχομαι καί παρακαλῶ τόν Κύριο καί ὅλοι νά τόν παρακαλέσουμε νά θερμάνει τήν ἀγάπη μας, νά μᾶς δώσει ἐνθουσιασμό, ἐνδιαφέρον καί θαυμασμό γιά τά αἰώνια πράγματα, γιά τά ἀληθινά. Μέ ἐνθουσιασμό καί θαυμασμό νά μελετοῦμε καθημερινά τήν ἁγία Γραφή, νά μαθητεύουμε, νά καλλιεργούμαστε, νά τρεφόμαστε, γιά νά δυναμώνουμε καί νά ζοῦμε ἔμπρακτα τό εὐαγγέλιο μέ τή θυσία. Νά ἔχουμε πρότυπο τήν Παναγία Μητέρα μας καί νά τή μακαρίζουμε, νά τή δοξάζουμε καί νά ζητοῦμε τήν εὐλογία καί τή βοήθειά της γιά μᾶς καί γιά τά παιδιά μας!
Στέργιος Ν. Σάκκος
Τετάρτη 15-8-2007, Καστανοῦσα