Σφίγγει στήν καρδιά του τή φιλντισένια εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού τοῦ εἶχε χαρίσει ἡ πολυαγαπημένη του γιαγιά. Κρα­τᾶ ἕναν σταυρό, ἕνα θυμιατό καί τό πιστοποιητικό τῆς γεννήσεώς του καί προχωρᾶ μέ θάρρος ὁ νεαρός Ἀθανάσι­ος. Τή ζωή του τήν ἔχει παραδώσει στόν Θεό καί στήν Παναγία Μητέρα ἀπό τότε πού ἑπτά χρονῶν εἶχε φθάσει προ­σκυ­νητής στήν ἱερά μονή τῆς Πα­να­γίας Σουμελᾶ. Γεννημένος στήν Ἀργυρούπο­λη τοῦ Πόντου τό 1901, στε­ρήθηκε μικρός τούς εὐσεβεῖς γονεῖς του Σάββα καί Σοφία καί λίγο ἀργότερα τή στοργική του γιαγιά.
  Διανύει περιπετειώδη πορεία μέσα ἀπό δύσβατα μονοπάτια καί χιονισμένες ἐκτάσεις τοῦ Καυκάσου. Μιά πορεία ὅλη του ἡ ζωή! Δάκρυ μέ δάκρυ ὁ πό­νος, κό­μπο μέ κόμπο ἡ προσευχή, σταλαγματιές τό αἷμα. Καί μέσα στήν καρδιά μία ἀγάπη ἀναφαίρετη, ἀσύλητη, ὁ Ἰησοῦς Χριστός!
  Φθάνει στήν Τιφλίδα τῆς Γεωργίας, στό μοναστήρι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ὅ­που δίνει τίς ἱερές ὑποσχέσεις ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων καί λαμβάνει τό ἀγγελικό σχῆμα.
  Μέσα στήν ἥσυχη γλυκύτητα τοῦ πρώτου καιροῦ τῆς μοναχικῆς του βιο­τῆς τόν βρίσκει ἡ ἄγρια λεηλασία τῆς μο­νῆς ἀπό τό ἄθεο καθεστώς. Στίς φοβε­ρές φυλακές ὑφίσταται σκληρά βασανι­στή­ρια, ἐξευτελισμούς καί δημόσια διαπόμπευση γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ. Καταδικάζεται σέ θάνατο ἀπό ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα καί διασώζεται θαυματουργικά.
  Ὅταν ἀπελευθερώνεται φέροντας πάνω του τά στίγματα τῆς κακοποίησης, ὁ πιστός δοῦλος τοῦ Κυρίου χειροτονεῖται ἱερέας μέ τό ὄνομα Γεώργιος στόν Ἅγιο Μηνᾶ τῆς Γρούζια Σχέτα στίς 8 Σεπτεμβρίου 1925. Διακονεῖ ἀκούραστα, πάμφτωχος ἀλλά πάντα πλούσιος σέ ἀ­γάπη, τήν ὁποία ἐμπνέεται ἀπό τόν Ἐ­σταυρωμένο Διδάσκαλο τῆς ἀγάπης.
  Οἱ πολιτικές ἐξελίξεις ὁδηγοῦν τόν  π. Γεώργιο στήν Ἑλλάδα, πού ἰδιαίτερα ἀγαποῦσε. Τό 1929 ἀποβιβάζεται στό λιμάνι τῆς ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης. Ὁ γενναῖος ὁμολογητής εἶναι σχεδόν ἀνάπηρος ἀπό τά βασανιστήρια καί τίς κακου­χίες, εἶναι ξένος καί μόνος. Κι ὅμως θά σταθεῖ γιά τόν τόπο καί τούς ἀνθρώπους του εὐλογία Θεοῦ.
  Ἡ θεία πρόνοια τό 1930 ὁδηγεῖ τά βήματά του στό χωριό Σίψα (Ταξιάρχες) τῆς Δράμας. Εἶναι ὁ τελευταῖος σταθμός στό ταξίδι μίας πολύπαθης ζήσης. Τό 1939 χτίζει μέ ἅγιους πόθους τό ταπεινό μοναστήρι του μέ τόν ἱερό ναό τῆς Ἀναλήψεως καί ἕνα φτωχό κελλάκι γιά τόν ἑαυτό του. Τό 1941 συλλαμβάνεται ἀπό τούς Βουλγάρους καί ὁδηγεῖ­ται σέ ἐκτέλεση. Ἀφήνεται ὅμως ἐλεύ­θερος, καθώς οἱ ἐχθροί ἔντρομοι τόν ἀντικρίζουν πρίν τόν θανατώσουν ἐξαϋλωμένο νά προσεύχεται μέσα σέ ἀνεξήγητο φῶς.
  Στήν ἀκριτική γῆ τῆς πολύπαθης Μακεδονίας μας ἡ παρουσία του γίνεται παραμυθητική νησίδα, ὄαση πνευματική γιά ὅλους καί ἰδιαίτερα γιά τούς ξεριζωμένους Πόντιους μετά τή μικρασιατική τραγωδία.
  Ὁ ταπεινός ἐργάτης τοῦ Κυρίου ζυμώνει τήν καθημερινή προσφορά μέ τήν ἀδιάλειπτη εὐχή, μπολιάζει τά ἔργα τῆς γῆς μέ οὐρανό. Φωτισμένος ἀπό τό πανάγιο Πνεῦμα, ἐξαγνισμένος ἀπό τή μακροχρόνια ἄσκηση, ὁ ἡρωικός πόντιος ἱερέας καθοδηγεῖ μέ ἀσφάλεια τό ἁπλό καί βασανισμένο ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ. Στέκει ὀρθός, σταθερός καί ἀκέραιος, αὐστηρός ἀλλά καί στοργικός. Ἐλεήμων καί φιλόξενος. Συμμετέχει ἔμπρακτα στά ὀδυνηρά πένθη μέ παρήγορο καί ἐνισχυτικό λόγο, διανέμει φαγητό σέ φτωχούς.
  Μέ τά ἁγνισμένα του μάτια βλέπει βαθιά καί μακριά, βοηθώντας τούς ἀν­θρώπους νά ὁδηγηθοῦν στήν ἀληθινή μετάνοια. Γίνεται ὁ θεοκίνητος παιδαγωγός γιά μικρούς καί μεγάλους, φίλος τῶν παιδιῶν, προστάτης τῆς νεότητας, ἄριστος γιατρός γιά τά πάθη σώματος καί ψυχῆς. Σέ μέρες σκληρές ὁ ἁγιασμένος βλαστός τοῦ Πόντου στέκεται μία φανέρωση τῆς θείας χάριτος στόν ταραγμένο κόσμο!
  Ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία του σταματᾶ στή φτωχή μας γῆ στίς 4 Νοεμβρίου 1959. Ἦταν στά 58 του χρόνια. Τό ὀλιγόχρονο περπάτημά του πάνω στή γῆ ἄφησε ἴχνη ἀνεξίτηλα.
  Κηδεύτηκε στή μονή του μέ τιμές καί δάκρυα ἀπό τόν πολυπληθῆ καί εὐ­γνώ­μονα λαό τοῦ Θεοῦ. Ἐτάφη δίπλα στόν ἱερό ναό τῆς Ἀναλήψεως, πού ὁ ἴδιος μέ μόχθο εἶχε χτίσει.
  Ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀναγνωρίζοντάς τον ὡς «χαροποιοῦ πένθους μύστην, καρδιακῆς προσευχῆς, ταπεινώσεως καί νήψεως ἔ­σ­ο­πτρον», τόν κατέταξε στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας τό 2008. Καί διακηρύχθηκε ἔτσι ἐπίσημα ἡ ἁγιότητα τοῦ ὀρφανοῦ, ταλαιπωρημένου, διωγμένου, ἀλλά καί ὁμολογητῆ, προορατικοῦ ὁ­σί­ου Γεωργίου Καρσλίδη!
  Προβάλλει καθοδηγητικά ὁ Ἅγιος τῶν πτωχῶν καί τῶν πονεμένων στό εἰ­κο­νοστάσι τοῦ 20οῦ αἰώνα! Μέσα στή δειλία τῆς σύγχρονης ὀλιγοπιστίας νά μᾶς διδάξει τή σθεναρή ὁμολογία τῆς πίστεως αὐτός πού ἔφερε ἰσόβια τά σημάδια τοῦ μαρτυρίου. Μέσα στή θεοποίηση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ νά μᾶς χειρα­γωγήσει στή γνήσια θυσιαστική ἀγάπη γιά τόν πλησίον αὐτός πού μέ ἔσχατη πτωχεία πλούτισε πολλούς ὑλικά καί πνευματικά. Μέσα στήν ἀνεστιότητα τῶν καιρῶν μας αὐτός πού πέρασε ἀπό πατρίδες πολλές νά μᾶς ἐπαναπροσανατολίσει πρός τήν ἀληθινή, αἰώνια πατρίδα.

Ἰχνηλάτης

"Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2022