Ἀπό τότε πού ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης ἀνέτειλε στή φτωχική φάτνη τῆς Βηθλεέμ οἱ ἀχτίδες Του φέγγουν στά μάτια κάποιων ψυχῶν καί ἀντανακλοῦν στά ἔργα τους. Τέτοιο φῶς ἱλαρό καί ἐλπιδοφόρο διέλυσε τό σκοτάδι πού εἶχε ἁπλωθεῖ στήν Κωνσταντινούπολη, ὅταν ξέσπασε φοβερή ἐπιδημία λέπρας.
Ὁ λοιμός ἐξαπλωνόταν καί μαζί του ὁ πανικός πού ὁδήγησε στήν ἀπόφαση νά θανατώνονται διά πνιγμοῦ οἱ ἄρρωστοι, ὥστε νά μήν ἐξαπλωθεῖ ἄλλο ἡ ἀσθένεια. Μέσα στό ζόφο τῆς ἀπόγνωσης ἔμενε ἀτάραχος μονάχα ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ζωτικός στάθηκε πάντα ἕνα φῶς στό δρόμο τῶν ἀνθρώπων, ἕνα χέρι πού ἔδειχνε τόν Καλό Σαμαρείτη, μιά καρδιά δοσμένη στή διακονία τοῦ πόνου. Σπούδασε καί μελέτησε τή σοφία τοῦ κόσμου σέ φημισμένες σχολές τῆς Ρώμης μά στήν προσευχή καί στή λατρεία διδάχθηκε τή γλώσσα πού εἶναι ἀνώτερη ἀπό τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων, τή γλώσσα τῆς ἀγάπης.
Ἡ καρδιά τοῦ ὁσίου, καρδιά ἐλεήμων, καιόμενη ὑπέρ τοῦ κόσμου, ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων, ἔγινε δέντρο γιά νά κουρνιάζουν τά πουλιά πού τά πλήγιασε πιότερο ἀπ᾿ ὅλα ἡ ἀσπλαχνία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ πόνος του γιά τό σκληρό μέτρο ἦταν συμμετοχή στόν πόνο τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ, κοινωνία στό πάθος τοῦ Κυρίου. Ἡ εὐσέβεια καί ἡ ἔμπρακτη καλοσύνη του τόν εἶχαν κάνει ἀπό καιρό γνωστό καί ἀγαπητό στό λαό ἀλλά καί στούς ἄρχοντες τῆς Βασιλεύουσας.
Ὁ Μ. Κωνσταντίνος ἐκτιμώντας τή σοφία καί τή σύνεσή του τόν τίμησε δίνοντάς του τό ἀξίωμα τοῦ μαγιστριανοῦ. Ἔτσι, ὅταν παρουσιάστηκε μπροστά του ὁ ὅσιος γιά νά τοῦ ζητήσει χρυσάφι μέ σκοπό «νά ἐξασφαλίσει διαμάντια καί λίθους πολύτιμους γιά τήν αὐτοκρατορία», ὁ αὐτοκράτορας δέν τοῦ τό ἀρνήθηκε. Κι ἔγιναν τά χρήματα αὐτά ζωή γιά ἀθώους πολίτες λαβωμένους ἀπό τή λέπρα, τή φοβερή ἀρρώστια τῆς ἐποχῆς. Ὁ ἀγωνιστής τοῦ πνεύματος πάλεψε ἀκούραστα μέ τόν πόνο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού ἔφλεγε τήν καρδιά του.
Φτωχοί καί πλούσιοι, ἄρχοντες καί δοῦλοι ἐγκαταλελειμμένοι ἀπό τούς πανικόβλητους συγγενεῖς βρῆκαν καταφύγιο καί ζωή ἀπό τόν Ζωτικό. Μέ τά χρήματα τοῦ αὐτοκράτορα ἐξαγόραζε τούς ἀρρώστους ἀπό τούς στρατιῶτες πού εἶχαν ἐντολή νά τούς πνίγουν, καί τούς ἐξασφάλιζε τόπο διαμονῆς ἔξω ἀπό τήν Πόλη.
Ὅμως εἶναι κλῆρος κάποιων γενναίων ψυχῶν νά μή γνωρίζουν σέ τούτη τή γῆ τήν ἀναγνώριση τοῦ ἔργου τους. Ὁ ὅσιος συκοφαντήθηκε ἀπό ἀνθρώπους φθονερούς, ὅταν ἔπεσε πείνα στήν Πόλη. Ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος, γιός καί διάδοχος τοῦ Μ. Κωνταντίνου, ἐπηρεασμένος ἀπό τούς αἱρετικούς Ἀρειανούς διέταξε τήν τιμωρία του. Μαρτυρικό ὑπῆρξε τό τέλος τῆς ζωῆς τοῦ διακόνου τῆς ἀγάπης. Δεμένος πίσω ἀπό δυό ἄγριους ἡμίονους σέρνεται στά μονοπάτια καί ποτίζει μέ τό αἷμα του τή γῆ τῆς Βασιλεύουσας ὁ ὅσιος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγία του κεφαλή καί τά μέλη τοῦ σώματός του κατακόπηκαν βίαια καί διασκορπίστηκαν. Θαυμαστά σημεῖα ὅμως, τήν δια ὥρα ἀλλά καί ἀργότερα, ἔκαναν τόν ἀσεβῆ αὐτοκράτορα νά καταλάβει τό σφάλμα του, νά ζητήσει συγχώρεση καί νά ἐπιμεληθεῖ τήν ταφή τοῦ ἁγίου.
Στίς 31 Δεκεμβρίου, μέρα πού κλείνει ἕνας χρόνος, ἀνοίγει ἡ Ἐκκλησία μας ἕνα παράθυρο στό θεϊκό μυστήριο τῆς ἀγάπης πού νικάει τό χρόνο καί τό θάνατο, καθώς τιμᾶ τή μνήμη τοῦ ἁγίου Ζωτικοῦ.
Στήν ἐποχή πού μεταδοτική ὅσο ποτέ ἀπειλεῖ ἡ λέπρα τῆς ψυχῆς, ἔχουμε ἐπείγουσα ἀνάγκη ἀπό κείνους πού, μαθητεύοντας στήν ἀγάπη τῆς ἁγίας φάτνης, θά σώσουν ψυχές γιά τόν Παράδεισο προσφέροντας ὡς τίμημα τή θυσία τῆς ζωῆς τους.
Ἰχνηλάτης
Ἀπολύτρωσις 61 (2006) 334-335