Στόν ὅσιο Παΐσιο

Στῆς Ἀλήθειας τόν οὐρανό ἐλεύθερος πετᾶς!
Τῆς σκέψης σου ἡ διαφάνεια
δέ δημιούργησε ποτέ σκιές
κι ἡ φλογερή σου πίστη
τόσες φορές μετακίνησε ὄρη!

Δίπλα στῆς ἁπλότητάς σου τή σοφία
ξαπόστασαν τῆς ζωῆς ὁδοιπόροι
καί τῆς γνήσιας ἀγάπης σου τά λόγια
γίναν ψωμί καί δροσερό νερό
γιά τούς φτωχούς τῆς γῆς περιηγητές.

Στή θάλασσα τοῦ πόνου δέν ἤσουν θεατής.
Σωστική λέμβος γιά τούς ναυαγούς
τά δυό ὑψωμένα χέρια σου,
πού ἔπεμπαν ἀνύστακτα δεήσεις
γιά θεία παρέμβαση.

Τόν ὀμφάλιο λῶρο
δέ θέλησες νά κόψεις
καί στήν ψυχή σου φτάνουν
τοῦ πόνου οἱ κραυγές.
Χωρίς σταματημό, μέρα καί νύχτα
περπατᾶς στά κύματα,
στούς δρόμους, στόν ἀέρα,
καί γίνεσαι μεσίτης -ἀρωγός
γιά ὅσους σ’ τό ζητοῦν…

Φωτεινή Φωτιάδου – Κωνσταντίνου

«Ἀπολύτρωσις», Ἰούν.-Ἰούλ. 2025