Ἕνα «ἅλμα» πρός τόν Οὐρανό

  Ἐλάχιστα γνωρίζουμε πολιτισμικά γιά τούς Κούρδους. Εἶναι λαός πού ἀποτελεῖται ἀπό φυλές, ὅπου ὁ ἀρχηγός τῆς φυλῆς ἔχει ἀπόλυτη ἐξουσία καί κανείς δέν τολμᾶ νά πάει ἐνάντια στό θέλημά του. Κι ὅμως, πληθαίνουν αὐτοί πού τό τολμοῦν. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ πατήρ Μαδάυ (Μαδαεύς), πού ἀψήφησε τά πάντα γιά νά ἀκολουθήσει ἕναν δρόμο πού ἔμοιαζε ἀνάποδος: νά εἶναι ἐκεῖνος, ὁ γιός, πού θά ὁδηγήσει στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ τούς γονεῖς καί ὅλη τήν οἰκογένεια καί -γιατί ὄχι;- ἴσως κάποτε καί τόν ἀρχηγό τῆς φυλῆς σ’ αὐτό τό μεγαλειῶδες ἅλμα πρός τόν οὐρανό. Καταθέτει ὁ ἴδιος:

   «Βαπτίστηκα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, πρίν ἀπό δεκαπέντε χρόνια. Ἀπό τότε, ἡ ζωή μου χωρίστηκε ἀμετάκλητα σέ δύο ἐποχές – πρό καί μετά Χριστόν. Ἡ στιγμή τῆς Βάπτισης δέν ἦταν ἁπλῶς μιά ἱεροπραξία, ἀλλά ἡ θεμελιώδης τομή τῆς ὕπαρξής μου, τό σημεῖο ὅπου τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰσῆλθε στήν ψυχή μου καί τήν ἀνέστησε ἀπό τή νεκρότητα τῆς ἁμαρτίας. Ἔνιωσα βαθιά μέσα μου τήν ἀναγέννηση τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου, τή φλόγα πού ἄναψε μέσα μου μιά χαρά ἀνείπωτη καί μιά ἀγάπη πού ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινη κατανόηση. Ἐκείνη τή στιγμή, τό σκοτάδι ἔφυγε, καί τό φῶς τοῦ Χριστοῦ πλημμύρισε τή ζωή μου μέ νόημα, μέ ἀποστολή καί μέ ἀκατάλυτη ἐνέργεια νά ὑπηρετῶ ἐκείνους πού βαδίζουν ἀκόμα στή σκιά τοῦ θανάτου.

   Αἰσθάνθηκα τότε ὅτι ὁ Κύριος μέ κάλεσε νά γίνω στρατιώτης του, πολεμιστής τοῦ Λόγου μέσα στή μεγάλη μάχη γιά τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Αὐτή ἡ ἀβρααμική κλήση δέν μοῦ ἐπέτρεψε νά συνεχίσω τή ζωή πού γνώριζα, ἀλλά μέ προέτρεψε, μέ ἁπαλό καί σταθερό τρόπο, νά ἀκολουθήσω τό στενό καί ὑψηλό μονοπάτι τῆς διακονίας. Δέν ἦταν μιά πορεία εὔκολη· ὑπῆρχαν στιγμές ἀμφιβολίας, στιγμές ὅπου ἔνιωθα ἀνάξιος καί ἀδύναμος. Μά πάντοτε, ἀκόμη καί μέσα στίς πιό βαθιές ταπεινώσεις, τό φῶς τῆς ἐλπίδας δέν μέ ἐγκατέλειψε ποτέ. Διότι γνώριζα πώς ὁ Θεός πολλές φορές ἐπιλέγει τούς πιό ἀνάξιους, γιά νά φανερώσει μέσα ἀπό τήν ἀδυναμία τους τή δύναμη τῆς χάριτός του, ὥστε κανείς νά μήν καυχηθεῖ ἐνώπιόν του.

   Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἀφιερώθηκα ὁλόψυχα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ζητώντας του νά μοῦ φανερώσει, μέσα ἀπό τούς ἀνθρώπους πού Ἐκεῖνος θά στείλει, τήν ὁδό τῆς ἀποστολῆς μου. Καί ὁ Θεός μέ ἄκουσε. Μοῦ ἔδειξε ἕναν Γέροντα στήν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς, μέσα ἀπό τόν ὁποῖο γνώρισα τή ζωντανή παρουσία Του στή ζωή μου. Ἀπό τότε, κάθε στιγμή τῆς πορείας μου εἶναι μαρτυρία αὐτῆς τῆς θείας παρουσίας, πού συνοδεύει, ἐνισχύει καί καθαγιάζει τά πάντα.

   Ἀπό τή Βάπτισή μου αἰσθάνομαι μέσα μου ἕναν θρίαμβο, μιά αἴσθηση νίκης πού δέν εἶναι ἀνθρώπινη, ἀλλά πνευματική· σάν νά ἔχει ἤδη συντελεστεῖ ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν καρδιά μου. Καί αὐτή ἡ νίκη μέ καλεῖ νά τή μοιραστῶ μέ τόν λαό μου. Γιατί γνωρίζω ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες πού ἀναπτύχθηκαν μέσα στόν κουρδικό λαό εἶναι, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, δέντρα πού δέν τά φύτεψε ὁ Οὐράνιος Πατέρας· ἑπομένως θά ξεριζωθοῦν. Θά παρέλθουν, γιά νά δώσουν τή θέση τους στήν ἔνδοξη ἔλευση τοῦ Χριστιανισμοῦ στόν λαό μας. Αὐτή εἶναι ἡ ὑπόσχεση τῆς Πίστης καί τό ὅραμα τῆς ψυχῆς μου.

   Μά γιά τόν χριστιανό, τό νά εἶναι πρῶτος σέ κάτι δέν εἶναι αἰτία ὑπερηφάνειας ἀλλά σταυρός. Εἶναι εὐθύνη καί βάρος, εἶναι μιά παρακαταθήκη ἐλπίδων καί προσδοκιῶν πού πρέπει νά ἐπαληθευτοῦν πρίν ἀπό τή Δευτέρα Παρουσία. Ἀπό τή στιγμή τῆς συνάντησής μου μέ τόν Χριστό, ἔνιωσα τήν ἐσωτερική κλήση νά Τόν ἀκολουθήσω ὁλοκληρωτικά καί νά γίνω λειτουργός τῶν Μυστηρίων του. Γιατί ὁ ἱερέας, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι εἰς τόπον Χριστοῦ· φέρει μέσα του τή ζωντανή παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ἐκφράζει τήν ὕψιστη μορφή ἀγάπης πρός Αὐτόν.

   Σήμερα, μέσα στόν κόσμο, ὅπου τόσοι ἄνθρωποι περιπλανῶνται χωρίς πνευματικό προσανατολισμό, ἡ ἱεροσύνη δέν εἶναι ἁπλῶς διακόνημα, ἀλλά μαρτυρία τῆς θείας ἀγάπης. Ὁ ἱερέας καλεῖται νά γίνει φῶς μέσα στό σκοτάδι, δρόσος μέσα στήν ξηρασία, ἐλπίδα μέσα στήν ἀπελπισία. Αὐτή ἡ συνείδηση μέ συνοδεύει σέ κάθε στιγμή τοῦ λειτουργικοῦ μου βίου καί τῆς ἱεραποστολῆς μου.

   Ὅσον ἀφορᾶ στόν κουρδικό λαό, ναί, ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Κοῦρδοι καί τοῦτο ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά πιό παράδοξα καί ἐλπιδοφόρα φαινόμενα τῆς ἐποχῆς μας. Ἄν καί ἡ πλειοψηφία τῶν Κούρδων εἶναι μουσουλμάνοι, ὑπάρχει ἕνας σεβαστός ἀριθμός ἐκείνων πού προσῆλθαν μόνοι τους, χωρίς κήρυγμα, στήν Ὀρθόδοξη Πίστη. Στή Γεωργία καί στή Ρωσία οἱ Ὀρθόδοξοι Κοῦρδοι ἀποτελοῦν ἤδη σημαντικό μέρος τῶν τοπικῶν κοινοτήτων· στή Γεωργία μάλιστα φτάνουν τό 20 μέ 30 τοῖς ἑκατό τῆς κουρδικῆς διασπορᾶς. Ὑπάρχουν λιγότεροι στήν Ἑλλάδα καί στήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη, ἀλλά καί ἐκεῖ ζοῦν ἥσυχα, κρατώντας μέ πίστη τόν σταυρό τους. Δέν προῆλθαν ἀπό ὀργανωμένη ἱεραποστολή· ἦρθαν μόνοι τους, ὁδηγημένοι ἀπό τό Πνεῦμα, σάν τά πρόβατα πού ἀναγνώρισαν τή φωνή τοῦ Ποιμένα.

   Τό ὄνειρό μου, τό μεγάλο ὅραμα τῆς καρδιᾶς μου, εἶναι νά ἀκουστεῖ ἡ γλώσσα μας -ἡ κουρδική καί ὅλες οἱ ἰρανικές διάλεκτοι- μέσα στά ἄσματα τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στίς προσευχές, στά Εὐαγγέλια, στίς καρδιές τῶν πιστῶν. Θέλω ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι νά «μιλοῦν» κουρδικά, νά ζοῦν μέσα στήν ψυχή τοῦ λαοῦ μου, νά γίνουν δικοί μας, ὅπως καί ἐμεῖς νά γίνουμε δικοί τους. Οἱ Μάγοι ἀπό τήν Περσία ἦταν οἱ πρῶτοι πού προσκύνησαν τόν Χριστό στή Βηθλεέμ· τό ὄνειρό μου εἶναι οἱ ἀπόγονοί τους νά Τόν προσκυνήσουν καί πάλι, ἔστω τήν ἑνδεκάτη ὥρα, πρίν κλείσει ὁ γάμος τοῦ Ἀρνίου.

   Διότι δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ὄμορφο καί πιό ἀληθινό ἀπό τό νά βλέπει κανείς ἕναν λαό πού περπατοῦσε στό σκοτάδι νά ἀντικρίζει τό φῶς· νά βλέπει τήν ἔρημο νά ἀνθίζει· νά βλέπει τά παιδιά τοῦ Ἀβραάμ νά ἐπιστρέφουν στόν Θεό τῶν πατέρων τους. Αὐτή εἶναι ἡ δική μου ἐλπίδα, τό δικό μου τάμα, ἡ δική μου ἀποστολή: νά ξαναγεννηθεῖ ὁ Χριστός μέσα στίς καρδιές τῶν Κούρδων, καί μέσα ἀπό ἐκεῖ, νά λάμψει τό φῶς Του σέ ὅλη τή γῆ».

Ἱερομόναχος Μαδαεύς (Μαάμντι)

“Ἀπολύτρωσις”, Δεκ. 2025