Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Μύρου. «Χάσαμε ἕνα διαμάντι».

  Τήν ὥρα πού χαράσσονται μέ δακρυσμένους ὀφθαλμούς οἱ γραμμές αὐτές διαβάζεται ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία του καί κατεβαίνει τό λείψανό του στόν τάφο, πού ἀπό χρόνια εἶχε ἐτοιμάσει στό μοναστήρι του (Ἁγίου Νεκταρίου στό Παλιογράτσανο Κοζάνης), δίπλα στόν τάφο τοῦ πατέρα του, π. Γεωργίου Μύρου. Ἡ ψυχή μου εἶναι κατώδυνη, πού, ἐξ αἰτίας τῶν σκληρῶν περιοριστικῶν μέτρων τοῦ Κορωνοϊοῦ, δέν μπόρεσα νά ἀποχαιρετήσω ἐκ τοῦ σύνεγγυς ἕναν ἐξαίρετο, καθόλα ἀξιοσέβαστο κληρικό, μέ τόν ὁποῖο συνδέομαι ἀδιάκοπα καί ἀδιατάρακτα μέ ἀδελφική φιλία πενήντα ἕξι ὁλόκληρα χρόνια.

  Θά μποροῦσα νά τοποθετήσω ὡς τίτλο τοῦ ἄρθρου τή φράση μιᾶς κόρης μου, μόλις πληροφορήθηκε τήν ἀναχώρηση τοῦ π. Αὐγουστίνου: «Ὀρφανέψαμε». Ἔτσι ἐξέλαβαν τήν κοίμησή του πολλοί πνευματικοί ἄνθρωποι τῆς χώρας μας. Πῶς ἀλλιῶς νά ἐξηγήσει κανείς ὅτι νεαρή μοναχή, πού μαθήτευσε κοντά του, κλείστηκε στό κελλί της καί διάβασε ὅλο τό ψαλτήριο καί ὅλη τή νεκρώσιμη ἀκολουθία γιά ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του! Πῶς ἀλλιῶς νά ἐξηγήσει κανείς ὅτι ὁ Δρ Μπούσιας Χαράλαμπος, μέγας ὑμνογράφος τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀποκαλεῖ «Ἄγγελο, πού φτερούγησε στόν οὐρανό»! Πῶς ἀλλιῶς νά ἐξηγήσει κανείς τούς στίχους τοῦ Κοζανίτη Καθηγητῆ τῆς Ἰατρικῆς, Γιάννη Κουντουρᾶ:
«…μέ χαρά σιγοκλαῖμε
καί γλυκά πρωτολέμε:
Αὐγουστῖνε νεαρέ,
ὁ Θεός νά εὐλογήσει
τό πετραχήλι τοῦ λόγου σου».

  Ἕνας ἄλλος ἱεροκήρυκας ἀπό τήν Ἀθήνα, ὁ π. Δανιήλ Ἀεράκης, ἔγραψε: «Κλείδωσε τό ὡραῖο του μοναστήρι στό Παλαιογράτσανο Βελβεντοῦ καί ἀναχώρησε γιά τό Νοσοκομεῖο. Γιά τόν ἁγνό πρεσβύτερο, ὁ πόνος τοῦ Νοσοκομείου ἔγινε ὁ προθάλαμος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου».

  Εἶναι ὄντως πνευματική ὀρφάνια ἡ ἀναχώρηση ἑνός καταξιωμένου πνευματικοῦ πατέρα, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία, ἡ κατηχητική, κηρυκτική καί ποιμαντική διακονία καί ἡ ὅλη κοινωνική δράση ἀποτελοῦσε ἐγγύηση πατρικῆς μέριμνας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἱ. Μητρόπολη Σερβίων καί Κοζάνης στερεῖται τῆς πατρικῆς μέριμνας ἑνός ἐξαίρετου κληρικοῦ της, πρᾶγμα πού ἀναγνωρίζει ὁ σεβασμιότατος κ. Παῦλος.

  Ὁ π. Αὐγουστῖνος ὑπῆρξε γόνος εὐσεβῶν γονέων, τοῦ ἱερέως Γεωργίου Μύρου καί τῆς πρεσβυτέρας Σταυρούλας, τῶν ὁποίων τό σπίτι ἦταν πάντοτε ἀνοιχτό γιά φιλοξενία κάθε ξένου πού θά ἐπισκεπτόταν τό ὀρεινό χωριό τους, τό Παλαιογράτσανο. Ὑπῆρξε ἔξυπνος καί ἐπιμελής μαθητής, πρῶτος στήν τάξη του. Στίς γυμνασιακές του σπουδές διέμενε στό οἰκοτροφεῖο τῶν Σαράντα Μαρτύρων καί ὑπῆρξε εἴτε παραστάτης εἴτε σημαιοφόρος. Πάντα πρῶτος. Ποτέ δεύτερος.

  Ταλαντοῦχος καί εὐφυής πρωταγωνίστησε σέ θεατρικά ἔργα, τά ὁποῖα ἄφησαν ἄριστες ἐντυπώσεις. Εἶχε ὁ Παναγιώτης (αὐτό ἦταν τό λαϊκό του ὄνομα) πολύ καθαρή ἄρθρωση καί τέλειο χρωματισμό τῆς φωνῆς του. Παρέσυρε τόν θεατή καί ὅταν ἔπρεπε νά συγκινηθεῖ καί ὅταν ἔπρεπε νά γελάσει. Πολλοί καθηγητές του τόν παρότρυναν νά σπουδάσει θέατρο, στό ὁποῖο ἦταν βέβαιο ὅτι τόν περίμενε λαμπρή σταδιοδρομία. Ὁ Παναγιώτης ὅμως εἶχε ἐπιλέξει τή Θεολογία, μέ τήν ὁποία ἤθελε νά διακονήσει τήν ἑλληνική νεολαία. Πέρασε πρῶτος στή Θεολογική Ἀθηνῶν καί τήν ἀποπεράτωσε μέ ἄριστα.

  Θυμᾶμαι ὅτι στά φοιτητικά μας χρόνια συνεργαζόμασταν μέ τόν Παναγιώτη στή διανομή τῶν δηλώσεων τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστίνου στίς ἐφημερίδες. Τήν περίοδο τῆς δικτατορίας ἐκδήλωναν οἱ συντάκτες τῶν ἐφημερίδων ζωηρό ἐνδιαφέρον γιά δηλώσεις τοῦ Φλωρίνης λόγῳ τῆς κριτικῆς πού ἀσκοῦσε ὁ Μητροπολίτης στήν τότε ἐκκλησιαστική ἡγεσία, ἀλλά καί λόγῳ τῆς ἀπουσίας ἀντιπολιτευόμενου λόγου.

  Ὁ Παναγιώτης σπούδασε ὄχι μόνο θεολογία, ἀλλά καί φιλοσοφία στό Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Μετέβη κατόπιν στήν Ἀγγλία γιά μεταπτυχιακές σπουδές, τίς ὁποῖες περάτωσε μέ master καί διδακτορικό. Ἀπ’ ὅπου κι ἄν πέρασε ἄφησε ἄριστες ἐντυπώσεις καί ἔδωσε τήν ὀρθόδοξη μαρτυρία του σέ προτεστάντες καί καθολικούς συμφοιτητές καί καθηγητές.

  Μέ τήν ἐπιστροφή του στήν Ἑλλάδα δόθηκε κυριολεκτικά στήν κατήχηση καί στό κήρυγμα. Οἱ κατηχήσεις καί τά κηρύγματά του μέ τόν μειλίχιο καί τεκμηριωμένο λόγο, ἀλλά καί μέ ἐμφανῆ τόν ἄρτιο σχεδιασμό τους προσείλκυαν τό ἐνδιαφέρον πολλῶν. Ἦταν περιζήτητος ὁμιλητής. Χειροτονήθηκε διάκονος ἀπό τόν Μητροπολίτη Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο καί πρεσβύτερος ἀπό τόν Ἐλασσῶνος κ. Βασίλειο. Ἀπ’ ὅπου κι ἄν πέρασε ὁ κόσμος τόν ἀγάπησε καί τόν ἀκολούθησε. Ἦταν ἀγαπητός ἀπ’ ὅλους, ἐπειδή διέθετε μιά ἀνυπόκριτη ἀγάπη, τήν ὁποία ἀναγνώριζε εὔκολα κανείς στά λόγια του καί στή συμπεριφορά του.

  Μεγάλη ἀδυναμία του ἦταν τό χωριό του, τό Παλαιογράτσανο. Ἦταν τό ἁγνό χωριατόπουλο, πού δέν εὕρισκε ἀνάπαυση στίς πολύβουες πόλεις παρά στό ἥσυχο χωριό του. Ἐκεῖ προτίμησε νά χτίσει καί τό ἡσυχαστήριό του, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἰδιαίτερα προσείλκυαν κόσμο οἱ ἐξομολογήσεις του, στίς ὁποῖες λάμβανε μέρος πλῆθος κόσμου, πολλά νεαρά ἄτομα ἀναμένοντας ὑπομονετικά τή σειρά τους μέχρι καί τίς μεταμεσονύκτιες ὧρες. Πολύ γρήγορα διαδόθηκε ἡ φήμη τῆς διακριτικότητάς του στήν ἐξομολόγηση καί ὀργανώνονταν ἐκδρομές μέ λεωφορεῖα ἀπό διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδος μέ ἀποκλειστικό στόχο την ἐξομολόγηση πιστῶν. Τό ὀρεινό καί ἀπομονωμένο χωριό του ἔγινε ἔτσι εὐρύτατα γνωστό. Τό ἐπισκέπτονταν ἀκόμη καί ἀλλοδαποί (Ἄγγλοι, Σουηδοί), πού ἔδειχναν ἐνδιαφέρον νά γνωρίσουν τήν Ὀρθοδοξία καί διανυκτέρευαν στούς περιποιημένους χώρους τοῦ μοναστηριοῦ ἤ καί στόν πύργο πού ἔχτισε τελευταῖα.

  Στούς καλοκαιρινούς μῆνες μία Κυριακή τόν μήνα ὀργάνωνε συγκέντρωση οἰκογενειῶν καί ἀνέπτυσσε εἰδικά θέματα πού ἀφοροῦσαν στήν χριστιανική οἰκογένεια. Ὁ γράφων εἶπε κάποτε σέ κάτοικο τοῦ χωριοῦ, πού ἔζησε χρόνια στή Γερμανία: «Ὀφείλετε πολλά οἱ Παλιογρατσανιῶτες στόν π. Αὐγουστῖνο, πού ζωντάνεψε τό χωριό μέ τίς δραστηριότητές του». Ἐκεῖνος ὄχι μόνο τό παραδέχτηκε, ἀλλά πρόσθεσε: «Μιά φορά χρησιμοποίησα ταξί στήν Κοζάνη καί μόλις ἔμαθε ὁ ὁδηγός ὅτι εἶμαι ἀπό τό Παλιογράτσανο δέν μοῦ πῆρε ἀγώγι γιά χατίρι του π. Αὐγουστίνου, τόν ὁποῖο ἐκτιμοῦσε πολύ».

  Ἐκεῖ ὅμως πού φάνηκε ἰδιαίτερα εὑρηματικός ἦταν ἡ πρωτοποριακή στελέχωση τοῦ μοναστηριοῦ. Πόθος τόσο δικός του ὅσο καί τοῦ πατέρα του ἦταν ἡ ἐπάνδρωση τῆς μονῆς μέ μοναχούς. Δυστυχῶς δέν ἀξιώθηκαν νά τή δοῦν. Τί ἔκανε ὁ καλός ποιμένας; Παρότρυνε τούς συνεργάτες του, τά πνευματικά του παιδιά, ἔγγαμους οἰκογενειάρχες, νά προσφέρει ὁ καθένας διακονία στίς διάφορες ἐργασίες τοῦ μοναστηριοῦ γιά δύο ἡμέρες κάθε μήνα. Ἔτσι καί τό μοναστήρι εἶχε κάθε μέρα δύο ἀναγκαίους διακονητές, πού συμμετεῖχαν σέ ὅλες τίς ἀκολουθίες τῆς μονῆς, ἀλλά καί οἱ συνεργάτες του εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ζήσουν γιά δύο ἡμέρες τόν μήνα τή μοναστηριακή ζωή ὡς ἕνα εἶδος κοσμοκαλόγηρων. Προκειμένου μάλιστα νά γνωρίσουν καί οἱ νεότεροι τόν ὀρθόδοξο μοναχισμό καθιέρωσε τριήμερα μαθητῶν Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης μέ διαμονή καί διατροφή στούς χώρους τῆς Μονῆς.

  Εὐφυής καί ταλαντοῦχος ὁ π. Αὐγουστῖνος ἀσχολήθηκε παρά τό φορτωμένο ποιμαντικό ἔργο καί μέ τή συγγραφή βιβλίων ἐπιστημονικοῦ (θεολογικοῦ) καί ποιμαντικοῦ χαρακτήρα. Πιό γνωστό καί διαδεδομένο εἶναι ἡ «Ἀντίσταση τῆς Ἀγάπης», πού περιγράφει τή δράση τοῦ ἱεροκήρυκα π. Αὐγουστίνου Καντιώτη στήν Κοζάνη τήν περίοδο τῆς Κατοχῆς. Γνώρισε τρεῖς ἐκδόσεις καί διαβάζεται πολύ εὐχάριστα ὡς ἕνα εἶδος συναξαρίου. Σέ πολλές δεκάδες ἀνέρχονται ἐπίσης τά ἄρθρα του πάνω σέ ἐπίκαιρα ἐκκλησιαστικά καί κοινωνικά θέματα. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κοζάνης κ. Παῦλος αὐτόν ὅρισε ὡς ἐκπρόσωπο τῆς Μητροπόλεώς του σέ θέματα αἱρέσεων καί ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα. Οἱ ἑβδομαδιαῖες ἐκπομπές του στό West-Chanel μέ τίτλο «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία» συγκέντρωναν μεγάλο ἐνδιαφέρον καί ἱκανό πλῆθος τηλεθεατῶν.

  Δυστυχῶς τό ἀκριβό αὐτό διαμάντι τῆς περιοχῆς μας, τίς ἀντοχές τοῦ ὁποίου θαύμαζε κανείς, ὅταν διέσχιζε ἀποστάσεις ὁλόκληρες μέ τά πόδια ἤ ὅταν σκαρφάλωνε στά βουνά γιά νά μαζέψει τσάι ἤ ρίγανη γιά τό μοναστήρι του, δέν βρίσκεται πλέον ἀνάμεσά μας. Τό χάσαμε. Καί τό χάσαμε μ’ ἕναν μαρτυρικό γιά τόν ἴδιο τρόπο. Παρέμεινε ἕναν ὁλόκληρο μήνα διασωληνωμένος στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο Θεσσαλονίκης, χωρίς τή δυνατότητα νά τόν ἐπισκεφθεῖ κανείς. Αὐτόν πού δέν παρέλειπε νά ἐπισκέπτεται, νά παρηγορεῖ, νά ἐνισχύει καί νά κοινωνεῖ ἀσθενεῖς. Ἡ κηδεία του λόγῳ τῶν σκληρῶν μέτρων τοῦ κορωνοϊοῦ ἔγινε σέ ἐρημικές συνθῆκες. Εὐτυχῶς τόν τίμησαν μέ τήν παρουσία καί συμμετοχή τους ὁ Μητροπολίτης κ. Παῦλος, ὁ Πρωτοσύγκελλος π. Χριστοφόρος, ὁ ἀρχιερατικός ἐπίτροπος Βελβενδοῦ π. Κωνσταντῖνος καί ὁ διάκονος τῆς Μητροπόλεως. Σέ κανένα ἀπό τά ἑκατοντάδες πνευματικά του παιδιά δέν ἐπιτράπηκε ἡ συμμετοχή. Λίγο πρίν τόν διασωληνώσουν εἶχε παρακαλέσει: «Ἄς περάσω μόνο ἐγώ ὅλη αὐτή τή δοκιμασία τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀλλά κανένα ἀπό τά πνευματικά μου παιδιά».

  Ἔτσι τόν εἰσάκουσε ὁ Θεός καί πέρασε μόνος τή δοκιμασία καί ἀναχώρησε μόνος γιά τόν οὐρανό. Ὄχι ὅμως ἐντελῶς μόνος. Τέσσερις ὧρες μετά τή δική του ἀναχώρηση τόν ἀκολούθησε ὁ πνευματικός του πατέρας, ὁ ἱερομόναχος π. Πανάρετος τῆς μονῆς Γρηγορίου Ἁγ. Ὅρους. Ἄλλο ἕνα διαμάντι κληρικοῦ. Καί αὐτό ἀπό τή δική μας περιοχή, ἀπό τό Βόϊο. Προηγήθηκε ὁ πνευματικός υἱός γιά νά ὑποδεχθεῖ στόν οὐρανό τόν πνευματικό του πατέρα. Μία εὐλαβής ψυχή εἶπε: «Καί οἱ δύο αὐτοί -νά μοῦ τό θυμᾶστε- θά ἀνακηρυχθοῦν μία ἡμέρα ἅγιοι». Αἰωνία τους ἡ μνήμη!

Δρ Τσακαλίδης Γεώργιος