Κατασκήνωση, ἐμπειρία ζωῆς

  Ἀνοιξιάτικο πρωινό στό ὀγκολογικό νοσοκομεῖο τῆς μεγαλούπολης, ὅλα μοιά­ζουν ἴδια… Καθημερινή μάχη γιά τή ζωή, ἀγώνας γιά νά ἀνακουφιστοῦν οἱ ἀσθενεῖς, πόθος καί ἐλπίδα γιά τήν ἴα­ση.

  Ξεκινῶ τή βάρδια μου. Οἱ περισσότεροι ἀσθενεῖς εἶναι κατακεκλιμένοι καί χρει­­άζονται φροντίδα. Καλημερίζω τούς ἀσθενεῖς πού νοσηλεύονται στόν πρῶ­το θάλαμο. Οἱ δύο κυρίες νοσηλεύονται και­ρό. Τίς ρωτῶ πῶς ἦταν τό βράδυ τους καί ἄν ἔχουν νά μοῦ ἀναφέρουν κάτι. Συστήνομαι στήν ἄλλη κυρία. Ἦρ­θε τά ξημερώματα ὡς ἐπείγουσα εἰσαγωγή. Εἶναι φιλο­ξενούμενη ἀσθενής στό νοσηλευτικό μας τμῆμα, λόγῳ ἔλλειψης κλίνης στήν κλινική της. Τό πρόσωπό της εἶναι γεμάτο ἀγωνία, πονάει ἀφόρη­τα καί ἔχει δύσπνοια, παρά τή φαρμακευτική ἀγωγή πού λαμβάνει. Εἶναι ἡ κυρία Ἑ­λένη, μία ἀξιόλογη νομικός.

  – Εἶσαι ἀπό τή Μακεδονία; μέ ρωτά­ει.

  – Ναί, εἶμαι ἀπό τή Φλώρινα, ἀπα­ντῶ ξαφνιασμένη. Τότε ἀρχίζει ἡ μία ἔ­κπληξη νά διαδέχεται τήν ἄλλη.

  – Γνωρίζεις τή Μαρία καί τή Σταματία;

  Τῆς ἀπαντῶ καταφατικά.

  – Ἔχω ἔρθει στή Φλώρινα. Πᾶνε πά­νω ἀπό 35 χρόνια. Ἤμουν κατασκηνώ­τρι­α, στήν κατασκήνωση τῆς Πρώτης.

  Ἤδη ἔχω ξεκινήσει νά φροντίζω τή δι­πλα­νή της ἀσθενῆ. Ἡ κυρία Ἑλένη ἀνασύρει ἀπό τό παρελθόν της καί μοῦ ἀνα­φέρει ἀναμνήσεις, ἐμπειρίες, εὐ­τυχι­σμέ­νες, ὄμορφες κατασκηνωτικές στι­γμές…

  Κατασκήνωση Πρώτης… Τά δάκρυά μου κυλοῦν…

  Ἤμουν κι ἐγώ κατασκηνώτρια στήν Πρώτη πρίν 30-33 χρόνια. Νοερά ταξι­δεύ­ω στήν κατασκήνωσή μας! Τί νά πρω­το­θυμηθῶ; Τά μαθήματα τῆς ἀρχηγοῦ στό ἀμφιθέατρο; Τή συντροφιά καί τή χαρά τῶν ἀδελφῶν ψυχῶν; Τήν ὑπαίθρια θεία Λειτουργία; Τόν ἁγιογραφικό διαγωνισμό; Τίς πορεῖες; Τά τραγούδια; Τά συνθήμα­τα; Τά παιχνίδια; Τό κοινό μας τραπέζι; Τούς στόχους πού ἔθετα; Ἀλησμόνητες στιγμές, κι ἄς πέρασαν δύσκολα χρόνια, πέτρινα χρόνια…

  Ἡ κυρία Ἑλένη ξεκινᾶ ἀσθμαίνοντας νά μοῦ τραγουδᾶ:

«Πάνω στῆς Πρώτης τήν πλαγιά
στόν καθαρό ἀέρα,
ζεῖ μιά ὁμάδα ἀπό παιδιά,
πού δέν τά λείπει ἡ χαρά
ποτέ, νύχτα καί μέρα…».

  Ἔχω φροντίσει τήν ἀσθενῆ, ἀνοίγω τό παραβάν. Ἡ κυρία Ἑλένη ἔχει κοιμηθεῖ… Εἶναι γαλήνια καί ἤρεμη… Ἔφυγε τόσο γλυκά, τόσο ἥσυχα…

  Καλό σου ταξίδι!

  Ἔχω σειρά νά σοῦ ἀφιερώσω κι ἐγώ ἕνα τραγούδι:

«Κατασκήνωση, εἶσαι ἅγιος σταθμός,
στή φωλιά σου μέ συνάντησε ὁ Χριστός
κι ἀνοίχτηκε γιά μέ ὁ οὐρανός!…».

  Μέχρι πρίν λίγο ἤμασταν δύο ἄγνωστες, μέ διαφορετική πορεία ζωῆς. Κι ὅ­μως εἴχαμε τόσες κοινές ἐμπειρίες καί βι­ώματα… Μέ τή χάρη Του σέ γνώρισα γιά λιγότερο ἀπό μία ὥρα… Κυρία Ἑ­λέ­νη, σ᾽ εὐχαριστῶ!…

  Εὐχαριστῶ καί εὐγνωμονῶ τούς ἀν­θρώπους πού σημάδεψαν τή ζωή μου ἐ­κεῖ, στήν κατασκήνωση …

Στ. Π.

“Ἀπολύτρωσις”, Μάιος 2023