Ἐν ἐρημίαις

  Ὑπάρχουν πολλοί τρόποι νά περιμένει κανείς, ὅταν βέβαια περιμένει. Γιατί εἶναι κι ἐκεῖνοι πού δέν περίμεναν ποτέ τίποτα.

   Αὐτοί, λοιπόν, πού περίμεναν πραγματικά, ξεκίνησαν ἀπό πολύ παλιά, ἀπ᾽ τή χαραυγή ἀκόμα τοῦ χρόνου, αὐτήν τήν περιπέτεια τῆς ἀνα- μονῆς στή ζωή τους. Γιατί δέν μποροῦσαν νά ἡσυχάσουν.

   Κοίταζαν τόν ἥλιο, τ᾽ ἀστέρια, τή σελήνη, τήν ἀπαστράπτουσα ὀμορφιά τοῦ κόσμου οἱ πρεσβύτεροι κι ἔλεγαν «ὄχι, δέν εἶναι αὐτό πού βλέπουμε, δέν εἶναι αὐτό πού θέλουμε».

   Ἐργάζονταν ἀκαταπόνητα πάνω στίς ἐντολές, στίς θυσίες, στά δῶρα, στή ζωή τους, νά εἶναι ὅλα δίκαια, καλά καί εὐάρεστα.

   Κάποιοι δέν εἶχαν οὔτε σπίτι, κι ἄς ἦταν βασιλιάδες. Δέν ἤθελαν νά ἔχουν. Τί νά τό κάνουν; Τούς ἔφταναν οἱ σκηνές καί οἱ ἐπαγγελίες. Δέν ἤθελαν παλάτια, δέν ἤθελαν κἄν πατρίδα. Τριγυρνοῦσαν ἀπό τόπο σέ τόπο, ὅπου τούς ἄνοιγε δρόμο ὁ οὐρανός.

   Ἔβλεπαν βαθιά στό μέλλον, τή διαδοχή τῶν γενεῶν. Λές ἀπ᾽ τόν δικό τους οἶκο, φυλή, πατριά νά ἀλλάξει αὐτός ὁ κόσμος; Γι᾽ αὐτό ἤθελαν ὁπωσδήποτε τέκνο. Ἔφτασαν νά τεκνοποιήσει ἑκατονταετής ἄνθρωπος, νά γεννήσουν στεῖρες μεγάλες γυναῖκες παρά καιρόν ἡλικίας. Ποιός ξέρει; Μπορεῖ ἀπ᾽ αὐτό τό τέκνο μας νά γεννηθοῦν ὡς τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καί ὡς ἡ ἄμμος τῆς θάλασσας.

   Ἄλλοι γι᾽ αὐτήν τήν προσδοκία βρῆκαν σκληρό θάνατο. Ἄλλοι ντυμένοι μέ δέρματα ζώων περιπλανῶνταν σέ ἐρημιές, σέ βουνά, σέ σπηλιές, σέ λαγούμια μέσα στή γῆ, μέσα στή θλίψη καί στή στέρηση.

   Τί ἦταν ὅλοι αὐτοί; Ἦταν ἄνθρωποι ἤ κάτι ἄλλο; Ἦταν ἄνθρωποι. Ἄνθρωποι ὅμως πού περίμεναν μέ τόν πιό ἀκραῖο τρόπο, πού εἶναι συγχρόνως καί ὁ πιό λογικός στήν ἀβάσταχτη ἐρημία τῆς ζωῆς μας. Ἦταν οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστεως. Δέν εἶχαν καμιά σχέση μέ τά τοῦ κόσμου, ἀλλά κι ὁ κόσμος δέν ἄξιζε νά ἔχει πάνω του τέτοιους ἀνθρώπους.

   Περίμεναν, περίμεναν, περίμεναν αἰῶνες. Ἡ ζωή τους ἦταν μιά θύελλα. Τί κατάλαβαν;

   Τό τί κατάλαβαν τό ἀπάντησε ἀπόψε αὐτή ἡ νύχτα. Πρίν δέν μποροῦσαν οὔτε οἱ ἴδιοι οὔτε οἱ ἄγγελοι νά τό διανοηθοῦν.

   Χριστούγεννα!

   Ἀπόψε στόν σκοτεινό στάβλο ἕνα ἀλλιώτικο φῶς. Δέν γέννησε μιά ἀκόμα στείρα γυναίκα, μιά ἀκόμα γυναίκα τῆς πίστεως. Γέννησε ἡ μία καί μοναδική Παρθένος μητέρα.

   Ὤ, σεῖς πού τριγυρνούσατε μέ προβιές μέσα στίς τρύπες τῆς γῆς, καταφέρατε νά κατεβάσετε τόν Θεό στή γῆ! Καί νά, προσκυνητές μπροστά Του ἀπόψε οἱ ταπεινοί βοσκοί καί ζῶα νά τόν ζεσταίνουν.

   Ὤ, σεῖς περιπλανώμενοι βασιλιάδες, καταφέρατε νά γεννηθεῖ ἀπ᾽ τή γενιά σας ὁ βασιλιάς μές στή σπηλιά! Καί νά, μπροστά Του προσκυνητές σοφοί καί μάγοι.

   Νά, τό ἀστέρι πού ψάχναμε ὅλοι οἱ αἰῶνες! Ἡ γενεαλογία ἔφτασε στό τέλος της.

   Καί σκέφτεσαι: Ἄν δέν τόν περίμενε κανείς; Τί θά εἶχε γίνει; Τί θά εἴχαμε ἀπογίνει; Αὐτό εἶναι τό πιό τρομακτικό ἐρώτημα στήν ἱστορία. Καί τό ἔθεσε καί ὁ Ἴδιος μέ μιά ἄλλη μορφή: Ὅταν θά ξαναρθῶ, θά βρῶ ἄραγε τήν πίστη ἐπί τῆς γῆς;

   Ἐγώ ὅμως ἀπόψε Σέ περιμένω. Καί θέλω νά Σοῦ πῶ ὅτι φέτος θέλω νά Σέ περιμένω διά τῆς πίστεως. Τί σημαίνει πίστις;

   Σημαίνει ὅτι ξέρω πώς μέ ἀγαπᾶς καί πώς θά ᾽ρθεῖς νά μέ βρεῖς ὅπου κι ἄν εἶμαι. Καί πώς κι ἐγώ δέν θά σέ ξεχάσω ξανά.

Ζ.Γ.

“Ἀπολύτρωσις”, Δεκ. 2025