Φωνή ὁμολογίας

  Σκορπίζει φῶς Χριστοῦ μέ τή σταθερότητα τῆς πίστης καί τήν προσφορά τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης ἡ Ποπλία στήν Ἀντιόχεια τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. Σέ μιά ἐποχή μέ βίαιες συγκρούσεις καί καταλυτικές ἀνατροπές κρατᾶ τήν πυξίδα τῆς ὕπαρξής της σταθερά προσανατολισμένη στήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ποπλία ἀφοσιωμένη σύζυγος καί στοργική μητέρα. Μιά γυναίκα μυστικά δυνατή, μέσα στούς τέσσερις τοίχους τοῦ σπιτιοῦ της κατεβάζει τόν οὐρανό. Ὑψώνει τόν ἑαυτό της καί τήν οἰκογένειά της στόν Θεό.

  Στά χρόνια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου γεννήθηκε· στά χρόνια τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη ἔλαμψε. Ἀνέθρεψε τό μοναχοπαίδι της τόν Ἰωάννη ὄχι μέ πλούτη καί προνόμια, ἀλλά μέ μυστικές ἱκεσίες καί νυχτερινά δάκρυα. Ὁ Ἰωάννης, παιδί τῆς προσευχῆς καί τῆς σιωπηλῆς διδασκαλίας τῆς μητέρας του, ἀναδείχθηκε ὑπόδειγμα ταπείνωσης καί ἀρετῆς τόσο, ὥστε ὅταν χήρεψε ἡ ἐπισκοπή τῆς Ἀντιόχειας ὅλοι νά τόν θεωροῦν ἄξιο νά τήν ἀναλάβει. Μά αὐτός, θρέμμα τῆς ταπεινῆς Ποπλίας, ἀρνεῖται καί παραμένει ἕνας ἁπλός ἱερέας δοσμένος ὁλότελα στήν ὑπηρεσία τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ καί τοῦ λαοῦ του.

  Μετά τήν κοίμηση τοῦ συζύγου της καί τή χειροτονία τοῦ Ἰωάννη, ἡ Ποπλία δέν ἀποσύρεται στήν ἀδράνεια τῶν γηρατειῶν. Ἀντίθετα, ἀνοίγει τό σπίτι της σέ ὀρφανές παρθένες καί τίς ἀγκαλιάζει μέ τή θυσιαστική ἀγάπη τῆς πνευματικῆς μητέρας. Τίς ἐμπνέει μέ τό παράδειγμά της, αὐτή μιά γυναίκα μόνη, ἀλλά ὄχι ἀδύναμη· ταπεινή, ἀλλά ὄχι ἄφωνη· ἄνθρωπος τῆς ἡσυχίας, ἀλλά καί τῆς παρρησίας. Βιώνουν στό ἱερό τους κοινόβιο τή ζωή τῆς ἁγνότητας καί τοῦ ἐσωτερικοῦ μαρτυρίου, προετοιμάζοντας τόν ἑαυτό τους καί γιά τή θυσία τοῦ αἵματος.

  Καί ἡ ὥρα αὐτή δέν ἀργεῖ νά ἔρθει. Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανός, βυθισμένος στόν ζόφο τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρίας, ἐπισκέπτεται μέ ἐπισημότητα τήν Ἀντιόχεια καί περνᾶ ἀγέρωχα ἀπό τούς δρόμους της ἀποφασισμένος νά σβήσει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά χείλη τῶν ἀνθρώπων. Μά οἱ χριστιανοί ἀντιστέκονται. Μαζί τους καί ἡ Ποπλία. Αἰώνιο τό ὅπλο της, ἀκαταμάχητο καί ἀήττητο, οἱ θεόπνευστοι ψαλμοί τοῦ Δαβίδ, αὐτοί πού ἀποτέλεσαν σέ ὁλάκερη τή ζήση της τό ἐντρύφημα τῆς θεοφιλοῦς ψυχῆς της. Αὐτοί ὑψώνονται ἐμπόδιο στό ἀλαζονικό διάβα τοῦ αὐτοκράτορα, καθώς ἀντηχοῦν ἀπό τά χείλη τῶν παρθένων πού ψάλλουν μέ τόλμη καί γενναιότητα:

«Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ἀργύριον καὶ χρυ σίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων. Στόμα ἔχουσι καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀ φθαλμοὺς ἔχουσι καὶ οὐκ ὄψονται…» (Ψα 113,12-13). Δυναμική καταγγελία τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης, ὕμνος στόν ζῶντα Θεό, μία φωνή ἀλήθειας μέσα σέ ἕναν κόσμο ψεύδους.

  Ὁ αὐτοκράτορας διακόπτει τήν πορεία του, σταματᾶ ὀργισμένος καί προειδοποιεῖ τήν Ποπλία νά σιωπήσει. Ἀλλά ἡ Ποπλία δέν γνώριζε σιωπή μπροστά στή διακήρυξη τῆς πίστης. Καί σάν ξαναπέρασε ὁ Ἰουλιανός, ἐκείνη μέ βλέμμα ἤρεμο καί φωνή γαλήνια ὕψωσε μαζί μέ τόν ἱερό χορό τῶν παρθένων ἕναν νέο ψαλμό: «Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ δια σκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ» (Ψα 67,1). Γνώριζαν καλά ὅτι τά λόγια αὐτά διακήρυτταν μιά ἀλήθεια ἀπόλυτη πού ἐπαληθεύεται σέ κάθε ἐποχή.

  Ἡ πράξη τους θεωρήθηκε ὕβρις κατά τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος πάλευε ἀπεγνωσμένα νά κρατήσει τά εἴδωλα ζωντανά στά φθαρμένα τους βάθρα. Ἡ Ἁγία συλλαμβάνεται καί βασανίζεται σκληρά, δέν ὁδηγεῖται ὅμως στόν θάνατο λόγῳ τῆς προχωρημένης ἡλικίας της.

  Τή μαστίγωσαν. Τήν πόνεσαν. Μά δέν τή νίκησαν. Τό σῶμα της λύγισε, ὄχι ἡ καρδιά. Κι ὅταν ὁ αὐτοκράτορας ἀποχώρησε, ἡ ὁμολογήτρια τοῦ Χριστοῦ συνέχισε τό ἔργο της, φέροντας στό γηρασμένο σῶμα της τά στίγματα τῆς ἀγάπης στόν αἰώνιο Νυμφίο τῶν ψυχῶν. Καί ἁπλά, χωρίς τίτλους ἀνθρώπινους, χωρίς δόξα κοσμική, ἡ ἀφοσιωμένη δούλη τοῦ Ἰησοῦ ἔκλεισε κάποτε τά μάτια της κι ἡ ψυχή της ἀνέβηκε νά παρασταθεῖ μπροστά στόν στεφανοδότη Ἀρχηγό της.

  «Ῥυσθεῖσα κόσμου τῆς πλάνης ἡ Ποπλία, πόλου πρόσεισι φωλεοῖς ὡς στρουθίον».

  Στίς 9 Ὀκτωβρίου τιμοῦμε τήν ἁγία Ποπλία, μιά μάνα, μιά πνευματική ὁδηγό, μιά ὁμολογήτρια.

  Ἡ φωνή της δέν ἀκούγεται πιά στούς δρόμους τῆς Ἀντιόχειας, ἀλλά ἀντηχεῖ ἦχος αὔρας λεπτῆς σέ κάθε πιστή ψυχή πού ἐπιλέγει νά σταθεῖ ὄρθια ἐνάντια στά εἴδωλα. Σήμερα, σέ μιά ἐποχή πού οἱ λέξεις συχνά χάνουν τή δύναμή τους καί οἱ ἀξίες θολώνουν, ἡ ἁγία Ποπλία μᾶς ὑπενθυμίζει πώς ἡ ἀλήθεια δέν ἔχει ἡλικία, δέν ἔχει φύλο ἀλλά ἔχει δύναμη, πού κάθε φόβο νικᾶ καί μένει στόν αἰώνα.

Ἰχνηλάτης

“Ἀπολύτρωσις”, Ὀκτ. 2025