ᾨδή στήν Παναγία

  Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, πού τιμοῦμε στίς 9 Νοεμβρίου, θεολόγος κράτιστος, ἱεροκήρυκας ἀκούραστος, παιδαγωγός ἄριστος, ἕνας πιστός μιμητής τοῦ πράου καί ταπεινοῦ Ἰησοῦ, ὑπῆρξε ἐκτός τῶν ἄλλων καί συγγραφέας γονιμότατος. Ἔ­γραψε σπουδαιότατες θεολογικές μελέτες, δογματικά, ἠθικά, κατηχητικά, διδα­κτικά ἀλλά καί ποιητικά ἔργα. Ἐγκάρδιος ὑμνητής τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς ἀφιέρωσε χιλιάδες στίχους, πού ἔχουν ἐκδοθεῖ στό «Θεοτοκάριόν» του. Ἀπό ἐκεῖ ἀναδημοσιεύουμε τήν Τρίτη ᾨδή, πού ἔχει τήν ἀκροστιχίδα: «Θεοτόκε παρθένε, χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».

 

Θεοκυήτωρ ἄχραντε, μήτηρ εὐλογημένη,
Ἐπουρανίων στρατιῶν ὑπερδεδοξασμένη.

 

Ὁ τόμος ὁ θεόγραφος, ᾆσμα τῶν Προπατόρων,
Τῶν Ἀποστόλων καύχημα, χαρά θεοπατόρων.

 

Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, δικαίων χαρμοσύνη,
Κραταίωμα, καταφυγή, δόξα καί εὐφροσύνη.

 

Εὔσπλαγχνε, πολυέλεε, παράκλησις πασχόντων,
Παρθένε, καταφύγιον τῶν πίστει προστρεχόντων.

 

Ἄχραντε, παναμώμητε, ἄφθορε Παναγία,
Ρῦσαι ἡμᾶς καί φύλασσε τῇ σκέπῃ Σου τῇ θείᾳ.

 

Θεράπευσον τά τραύματα ψυχῶν συντετριμμένων,
Ἐλπίς πιστῶν Χριστιανῶν, χαρά τῶν τεθλιμμένων.

 

Νύμφη, παρθένε ἄσπιλε, λιμήν τῆς σωτηρίας,
Ἐπί τήν Σήν προσέφυγον ἰσχύν τῆς ἀσφαλείας.

 

Χαρά τοῦ κόσμου, Δέσποινα, Χριστιανῶν τό κέρας,
Ἀκτίς ἡλίου νοητοῦ, φῶς μυστικῆς ἡμέρας.

 

Ἱερόν Λόγου οἴκημα, τόν κόσμον ἁγιάζον,
Ρόδον ἀμάραντον, πιστούς ἀεί εὐωδιάζον.

 

Ἐπικαλοῦμαι, ρῦσαί με, ἁγνή, ἐλέησόν με,
Κατάλλαξόν με πρός Θεόν καί φίλον ποίησόν με.

 

Εὐρύχωρον παλάτιον, ναέ τῆς σωτηρίας,
Χώρα ἀνήροτος, σεμνή, ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας.

 

Ἀπάλλαξόν με, Δέσποινα, τοῦ πλήθους τῶν παθῶν μου,
Ρῶσίν μοι δός καί ρῦσαί με τῶν βδελυρῶν ἐχθρῶν μου.

 

Ἱκάνωσόν με, Δέσποινα, Θεῷ εὐαρεστῆσαι,
Τοῦ δέ Βελίαρ τάς βουλάς εὐτόνως πολεμῆσαι.

 

Ὦ κόρη θεονύμφευτε, ἁγνή εὐλογημένη,
Μαρία, μήτηρ τοῦ Θεοῦ ὑπερδεδοξασμένη.

 

Ἐπίῤῥωσόν μου, Δέσποινα, τόν νοῦν καί τήν καρδίαν,
Νέαν μοι δώρησαι ζωήν, ἰσχύν, παραμυθίαν.

 

Ἡλιακῶν μαρμαρυγῶν ὑπάρχεις λαμπροτέρα,
Μαρία, θεῖον σκήνωμα, Θρόνων ὑψηλοτέρα.

 

Ἁγίασόν μου τήν ψυχήν, καταύγασον τόν νοῦν μου,
Ρίζωσον τῇ καρδίᾳ μου τόν φόβον τοῦ Θεοῦ μου.

 

Ἱλέωσαι πρεσβείαις Σου τόν πλάστην μου, Παρθένε,
Ἁγίασον τάς φρένας μου, ναέ ἡγιασμένε.

 

Ὄρθρος ὑπάρχεις φαεινός ἡμέρας ἀπορρήτου.
Κόρη, μήτηρ τοῦ νοητοῦ ἡλίου τοῦ ἀδύτου.

 

Ὑψηλοτέρα Οὐρανῶν, ἀκτίνων λαμπροτέρα.
Ράδαμνος ρίζης Ἰεσσαί, φωτός καθαρωτέρα.

 

Ἱκέτης Σοι παρίσταμαι, οἰκτρόν οἰκέτην ρῦσαι,
Ὅλον καταφθειρόμενον ἐλέησον καί φεῖσαι.

 

Σέ δυσωπῶ, ἐπάκουσον πρό τοῦ με ἀπολέσθαι,
Μηδέ ἐάσῃς τοῦ Σατάν ἐπίχαρμα γενέσθαι.

 

Ἐπιλαβοῦ μου, ρῦσαί με ἀπό τοῦ πολεμίου,
Ταχέως με ἀπάλλαξον πυρός τοῦ αἰωνίου.

 

Ἀγάθυνον, θεράπευσον τά πάθη τῆς ψυχῆς μου,
Σεμνόν χάριτος γνώρισμα, κραταίωμα, ἰσχύς μου.

 

Ὁλόφωτα ἀπέργασαι, ψυχήν, νοῦν καί καρδίαν·
Ὑπέραγνέ μοι δώρησαι ζωήν τήν αἰωνίαν.

 

“Ἀπολύτρωσις”, Νοέμβρ. 2025