Τελικά …

   Στό γραφεῖο μας ὁ Σωτήρης ξεχωρίζει! Κι ἄς εἶναι ἐξωτερικά ἕνας συνηθισμένος κύριος. Εἶναι συνεπής στό ὡράριό του, εὐ­γενικός μέ ὅλους, τυπικός στίς ὑποχρεώσεις του, πρόθυμος σέ κάθε ἀγγαρεία, ἐργατικός.

   Ὅμως, ὅλοι ἐκεῖ στήν ὑπηρεσία κρυ­φά τόν φθονοῦν. Ὅπως κανείς ἀντιπαθεῖ τή λάμπα πού φέγγει καί μέ τό φῶς της ἀποκα­λύπτει τά πονηρά του ἔργα. Γι’ αὐτό, σπάζει τή λάμπα, γιά νά σβήσει. Τόν Σωτήρη ὅμως; Πῶς νά τόν «σπάσουν», γιά νά «σβήσει»;

   Κρυφά τόν παρακολουθῶ κι ἐγώ -γιατί στόν ἴδιο χῶρο ἐργαζόμαστε- χωρίς νά μπο­ρῶ νά βοηθήσω οὐσιαστικά γιά νά σταματήσει αὐτός ὁ «ψυχρός πόλεμος»…

   Τό ἀποκορύφωμα ὅμως ἦταν ἐχθές. Μᾶς ἔφερε ὁ ἄνθρωπος κεράσματα γιά τή γέννηση τοῦ ἕκτου παιδιοῦ του! Ἦταν χαρούμενος, καί δέν τό ἔκρυβε. Ἀπέκτησαν γερό παιδί, καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του ἦταν εὐτυχισμένη!

   Οἱ συνάδελφοι ὅμως ἄρχισαν:

   -Εἶσαι ἐντελῶς κουτός! Τί θά τά κάνεις τά ἕξι παιδιά; Πῶς θά τά καταφέρεις μέ τό­σα ἔξοδα;

   – Ἕξι παιδιά καί τά ἔχεις ὅλα μέ μιά γυναίκα! Μά ποῦ ζῆς, συνάδελφε;

   – Ἀκόμα μέ μία γυναίκα εἶσαι; Δέν θά εἶ­σαι καλά!

   Εἶπαν πολλά! Ἐγώ δέν μίλησα. Περίμε­να νά μιλήσει καί ὁ τελευταῖος. Καί τελευταία μίλησε ἡ Κατερίνα. Ὅλοι γνωρί­ζαμε τή ζωή της, ἀλλά καί τήν ἐλευθερία τῶν ἀ­πό­ψεών της στό θέμα τοῦ γάμου. Καί γιά τόν λόγο αὐτό, δέν θέλησε νά δημιουργήσει οἰ­κογένεια. Μέ κανέναν ἀπό τούς μνηστῆ­ρες πού γνώρισε δέν ἀποφάσισε νά δεσμευτεῖ ἰσόβια.

   Καί ἡ Κατερίνα εἶ­πε:

   – Μή μιλᾶτε ἔτσι, ἀγαπητοί μου συν­ά­δελ­φοι! Ἡ γυναίκα, πού γιά τόν Σωτήρη εἶναι μόνο μιά, κι ἐσεῖς τόν κοροϊδεύετε γι’ αὐτό, σκεφτήκατε ποτέ σας πόσο εἶναι εὐτυχισμένη;

   Κανείς δέν τόλμησε νά φέρει ἀντίρρηση στήν Κατερίνα. Ἡ γνώμη της εἶχε ἄλλη βαρύτητα. Σιωπή ἔπεσε στό γραφεῖο.

   Τότε μίλησα κι ἐγώ:

   – Πολύ σωστά τά εἶπε ἡ Κατερίνα. Ὄ­χι μόνο ἡ γυναίκα του, μά καί ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρης εἶναι ἴσως οἱ μόνοι ἀληθινά εὐ­τυχι­σμέ­νοι ἄνθρωποι, ἀντίθετα μέ ὅ­λους ἐμᾶς! Κι αὐτό γιατί σέβονται τό μυστήριο τοῦ Γάμου τους, ἀγαποῦν τόν Θεό κι ἀγωνίζονται νά ἐφαρμόζουν τό θέλημά του.

   Πάλι ἔπεσε σιωπή στό γραφεῖο… Αὐ­τή τή φορά, ὅμως, τήν ἔσπασε ἡ Κατερί­να:

   -Ἐμπρός, συνάδελφοι! μέ ζεστή φω­νή τούς παρακίνησε. Ἐλᾶτε νά συγκεντρώσουμε χρήματα γιά νά ψωνίσουμε κάτι σάν δῶρο στό νεογέννητο!

…………………..

   – Πρώτη φορά, Σωτήρη, συνάδελφοί σου μᾶς χαρίζουν τέτοιο μεγάλο δῶρο γιά παιδί μας! Φαίνεται ὅτι πολύ σέ ἀγαποῦν! σχολίασε ἡ γυναίκα του ὅταν ἔ­λα­βε τό ὄ­μορφο συνολάκι τοῦ μικροῦ, τό κεντημένο μπουρνουζάκι καί τή χαρούμενη τούρτα ἀπό γνωστό ζαχαροπλαστεῖο!

   – Ναί, ἔτσι φαίνεται… Μᾶλλον, τελικά, μ᾽ ἀγαποῦν…

Χ.Μ.Δ.