«Μαμά, αὔριο γιορτάζει ἡ δασκάλα μας καί θά μᾶς κεράσει πίτσα! Μπορῶ νά φάω κι ἐγώ;», εἶπε τό «δευτεράκι» μας, σχεδόν μέ μία ἀναπνοή, μόλις ἦρθε ἀπό τό σχολεῖο. Γύρισα νά τήν κοιτάξω καί τό πρῶτο πού ἀντίκρισα ἦταν ἕνα ζευγάρι ὀρθάνοιχτα μάτια πού περίμε­ναν μέ με­γάλη ἀδημονία τήν ἀπάντησή μου. Ἡ ἑ­πόμενη ἡμέρα ἦταν Τετάρτη, γι᾽ αὐτό καί ἤθελε τήν ἄδειά μου γιά τό κέρασμα.
  Πάντα μέ δυσκολεύουν αὐτοῦ τοῦ εἴ­δους οἱ ἐρωτήσεις. Ἀπό τή μία θέλω νά περάσω τό μήνυμα πώς εἶναι ἀνα­γκαία ἡ σταθερότητα στά πνευματικά θέματα κι ἀπό τήν ἄλλη ἀνησυχῶ μή­πως ἡ ἀπαγό­ρευση λειτουργήσει ἀρ­νη­τικά. Ἔτσι, ἡ ἀ­πάντησή μου ἦταν... διπλω­μα­τική.
  «Μπορεῖς νά φᾶς, ἄν θέλεις. Αὔ­ριο βέβαια εἶναι Τετάρτη, ἡμέρα νηστείας. Ἄν ὅμως δυσκολεύεσαι...».
  Στή διάρκεια τῆς ἡμέρας μέ ρώ­τησε κι ἄλλες φορές. Φαίνεται τό θέμα τήν προβλημάτιζε περισσότερο ἀπό ὅ,τι πε­ρίμενα. Ἴσως, πάλι, νά προ­σ­παθοῦσε νά ἀποσπάσει τήν πολυπόθητη ἄδεια, ἐνῶ ἐγώ μυστικά προσευχόμουν νά πάρει τή σωστή ἀπόφαση. Τό βράδυ τήν εἶδα νά ξεφυλλίζει τό βιβλίο μέ τήν ἱστορία τῶν Τριῶν Παίδων, πού τῆς δώρισε ἡ νονά της. Τελικά ἡ λύση ἦρθε ἀπό ἐκεῖ πού δέν τό περιμέναμε. «Ἡ κυρία δέν μᾶς κέ­ρασε τήν πίτσα σήμερα! Εἶπε: "Ἄν ἔ­φερ­να τήν πίτσα σήμερα, ἡ Μαρία δέν θά ἔτρωγε. Γι᾽ αὐτό, ἄν καί τήν ἔχω ἕτοιμη, θά σᾶς τήν φέρω αὔριο"».
  «Μπράβο στήν κυρία!», φώναξα κι ἡ ἔκπληξή μου ἦταν διπλή. Ἔνιωσα εὐ­γνω­­μοσύνη γιά τή δασκάλα, πού ἀπό ἀ­γάπη γιά τή μικρή της μαθήτρια τήν ἀ­ντι­­- μετώπισε μέ σεβασμό καί διάκριση. Στίς μέρες μας ἄλλωστε δέν εἶναι πά­ντο­τε αὐτονόητη μία τέτοια συμπερι­φο­ρά. Μά ἔνιωσα ἔκπληξη καί θαυμασμό καί γιά τό παιδί, πού μέσα ἀπό τή στα­θερότητά του ὁμολόγησε τόν Χριστό χωρίς νά τό κατα­λάβει. Εὐχήθηκα μυ­στι­κά οἱ πρῶτοι αὐτοί ἀγῶνες νά γυμνά­σουν σιγά-σιγά τή θέ­λη­σή της καί νά βοηθήσουν στό κτίσιμο ἑ­νός σταθεροῦ φρονήματος.
  Καί εἶμαι σίγουρη πώς τήν ἑπόμενη ἡμέρα ἡ μικρή μας γεύτηκε τήν πιό νό­στιμη πίτσα...

Σ.Τ.

"'Απολύτρωσις", Φεβρ. 2024