Τρεῖς Πόλεις
  Ὁ Μάιος, ὁ πιό ὄμορφος μήνας τοῦ χρόνου, σημαδεύεται ἀπό μιά θλιβερή μνήμη, πού αἰῶνες τώρα κρατᾶ ἀνοιχτή τήν πληγή στήν καρδιά ὄχι μόνο τῆς Ρωμιοσύνης ἀλλά κάθε σκεπτόμενου ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ πτώση τῆς βασιλίδας τῶν πόλεων.
  Ἐπί ἕνδεκα αἰῶνες ἡ Κωνσταντινούπολη ἐξακτίνωνε σ’ Ἀνατολή καί Δύση τό φῶς τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Μεταλαμπάδευε στούς λαούς τόν ἑλληνικό πολιτισμό της. Ἐξημέρωνε τούς βαρβάρους, ἀναβάθμιζε καί ἀδέλφωνε τά ἔθνη. Ἀσυγκίνητο ὅμως τό ἀδηφάγο βλέμμα τοῦ πορθητῆ κατέστρωσε τό κούρσεμά της. Κι ὅταν ἀποτυγ­χάνουν οἱ λυσσαλέες ἐπιθέσεις του καί ἡ στενή πολιορκία, ἐξαπολύει τό ἀκμαῖο σῶμα τῶν γενιτσάρων, ἐπίλεκτη μονάδα μέ 12.000 μαχητές «εὐοπλοτάτους, εὐτολμοτάτους καί εὐθαρσεστάτους». Ἐκεῖνοι παρεισφρύουν ἀπό μία μικρή, ἀφύλακτη πύλη, τήν Κερκόπορτα. Ἔτσι ἡ ἀκτινοβόλα Πόλη «ἑάλω», βυθίστηκε στό σκότος. Θρῆνος, κλαυθμός καί ὀδυρμός καί στεναγμός καί λύπη.
  29 Μαΐου 1453. Ἡ Κωνσταντινούπολη ψυχομαχεῖ καί ἡ Ρωμιοσύνη κλαίει. Βαθύς ὁ συγκλονισμός ἀπό τόν πάταγο τῆς Πόλης. Ἀλλά καί ἐξίσου τρομακτικός ὁ διαχρονικός συμβολισμός: Δίχως ἀνακωχή, δίχως τελειωμό, ἀκατάπαυστες μυστικές μάχες στή γῆ τῶν ἀνθρώπων· ὄχι μόνο στό ἐθνικό, πολιτικό, κοινωνικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί στό πνευματικό, σ’ ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς. Στή ζωή τοῦ καθενός οἱ ἐχθροί καιροφυ­λα­χτοῦν. Ἀμέτρητες ὕπουλες δυνάμεις πολιορκοῦν τά τείχη τῆς ψυχῆς. Ἀσταμάτητες τῶν πειρασμῶν οἱ ἐπιθέσεις. Φοβερός ὁ ἀντίπαλος, «ὡς λέων ὠρυόμενος»· πολυ­μήχανος, παρασύρει σέ πτώσεις. Κραδασμοί ἀλλεπάλληλοι ἀκούγονται. Σείονται τά πνευματικά κάστρα τῆς πόλης-ψυχῆς. Ἐκπορθοῦνται καί βεβηλώνονται «ναοί τοῦ ἁγίου Πνεύματος»! Τό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς, πού ἄλλοτε ἀνέπεμπε λατρεία λογική, μένει ἐ­ρειπωμένο. Ξεχάστηκε ὁ βιγλάτορας, ἄφησε τήν «Κερκόπορτα» ἀνοι­χτή. Καί τῆς ψυ­χῆς τό κάστρο «ἑάλω»!
  Κλαίει ὁ οὐρανός γιά τοῦτες τίς συλήσεις. Στενάζει, μά καί ἐλπίζει· ἡ ἐρειπωμένη πόλη ν’ ἀποκτήσει καί πάλι ζωή, ν’ ἀναστηλωθεῖ ὁ ἀμαυρωμένος «ναός» της καί νά φεγγοβολήσει. Καρτερικά προσμένουν οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων τή σωτήρια στιγμή. Ἐπιποθοῦν τό ἀκριβό δάκρυ τῆς μετανοίας, γιά νά πανηγυρίσουν τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀποστάτη στή  δική τους οὐράνια πολιτεία. Αὐτή, «ἡ μέλλουσα πόλη», δέν κινδυνεύει ἀπό ἐφόδους εἰσβολέων. Εἶναι ἀπυρόβλητη, ἀπρόσβλητη, ἀπόρθητη. Ἐκεῖ, στή χώρα τοῦ Θεοῦ, στήν κατοικία τῶν ζώντων, ὅπου φεγγοβολᾶ μές στή δόξα του ὁ Νικητής τοῦ θανάτου, «οὐκ ἔνι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός». Μία ζωή ἀτελεύτητη, μία αἰώ­νια μακαριότητα ἔχει ἑτοιμάσει στήν ἄνω Ἰερουσαλήμ γιά τούς ἀγωνιζόμενους πι­στούς του ὁ ἀναστημένος Κύριος. Γιά τήν κατάκτησή της ἀξίζει κάθε θυσία!

"Άπολύτρωσις",

Τεῦχος Μαϊου 2025