Ὅταν ὑπάρχει φιλότιμο

  Εἶναι μάγειρας στό Τζάνειο Νοσο­­κο­μεῖο, ἀλλά μαγειρεύει σάν νά εἶναι  σέφ στό καλύτερο ξενοδοχεῖο. Φρόνημά του: «Τό φαγητό στό νοσοκομεῖο δέν εἶ­ναι ἐ­λεημοσύνη, εἶναι φάρμακο. Ὁ ἀσθε­νής δέν ἐπέλεξε νά ἔρθει ἐδῶ. Βρίσκεται ἀ­ναγκαστικά, ἀντιμετωπίζει κάποιο πρό­βλημα καί χρειάζεται περιποίηση».
 Στό ἴδιο νοσοκομεῖο νοσηλεύτηκε κά­ποτε ἡ μητέρα του. Εἶδε τήν κατάσταση καί ὅταν ἔγιναν προκηρύξεις γιά τή θέση τοῦ μάγειρα, κατέθεσε τήν αἴτησή του. Κι ἀπό τήν πρώτη μέρα πού προσλήφθηκε ὁ κ. Ἀπέργης δουλεύει μέ φιλότιμο καί ἀ­γά­πη γιά τόν ἄρρωστο συνάνθρωπό του καί γιά τούς γιατρούς «πού κουράζονται ὑ­περ­άνθρωπα».
 Ἄν ὁ καθένας στή δική του θέση δού­­λευε μέ ἔγνοια γιά τόν συνάνθρωπο καί ὄ­χι μόνο γιά τό κέρδος, πόσο δια­φο­ρε­τικές θά ἦταν οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς   μας!  

Μήν τούς φοβᾶστε

 
  Ἡ κυρα-Ρηνιώ ἔχει μείνει ὁ μόνος κά­τοικος στήν Κίναρο, τό νησί τῶν Δωδεκα­νήσων μεταξύ Ἀμοργοῦ καί Καλύμνου. Καταμεσῆς τοῦ Αἰγαίου ἡ κ. Εἰρή­νη Κα­τσο­τούρχη ὑψώνει καθημερινά δύο ση­μαῖ­ες στήν ἑλληνική βραχονησίδα. Κι ὅταν τά τουρκικά ἀεροσκάφη, παρα­βι­άζοντας τά ἐναέρια σύνορα, περνοῦν καί ξαναπερ­νοῦν πάνω ἀπό τήν Κίναρο, ἐκείνη δη­λώ­νει: «Δέν τούς φοβᾶμαι! Κα­νείς νά μήν τούς φοβᾶται!».

Θλιβερό ποδαρικό

  Μέσα στό πρῶτο 24ωρο τοῦ 2025 τέσσερα παιδιά σέ Γιάννενα, Καλαμάτα καί Ἀθήνα μεταφέρθηκαν στό νοσοκομεῖο λόγῳ ὑπερκατανάλωσης ἀλκοόλ. Ἡ και­νούργια νομοθεσία ἀπαγορεύει τήν πώλη­ση ἀλκοολούχων ποτῶν σέ νέους κάτω τῶν 18 χρονῶν καί ἐπιβάλλει κυ­ρώσεις τό­­­σο στούς ὑπεύθυνους τῶν κα­ταστη­μά­των ὅσο καί στούς γονεῖς. Παρά ταῦτα, στό ἕνα ἀπό τά τέσσερα περι­στα­τικά, πού ἀφορᾶ σέ 14χρονο, ὁ πατέ­ρας ἦταν πα­ρών καί ἡ κατανάλωση ἔγινε μέ τήν ἄδειά του. Ὁ γιός βρέθηκε διασωληνωμένος στήν ἐντατική καί ὁ πατέρας στό κρατητήριο.
  Δυστυχῶς τά μέτρα ἀσφαλείας καί οἱ νόμοι ὅσο αὐστηροί κι ἄν εἶναι δέν φέρ­νουν ἀποτέλεσμα. Ἄν δέν προσφέρεις στόν ἄνθρωπο ἀγωγή, δέν μπορεῖς νά τόν χειραγωγήσεις μέ διαταγή. Καί δυ­στυχῶς ἡ Παιδεία ἀλλά καί ὅλη ἡ σύγ­χρονη φι­λο­σοφία δέν ἐμπνέει τή χαλινα­γώγηση τῶν κακῶν συνηθειῶν, τόν αὐ­τοσεβασμό καί τήν αὐτοπειθαρχία. Μᾶλ­λον στήν ἀποχαλίνωση ὠθεῖ καί στήν ἀσυδοσία. Κι ἔτσι ἕπεται ἡ ἀθλιότητα· «τὰ ὀψώνια τῆς ἁ­μαρτίας θάνατος»!

Τόν ἔσωσε ἡ πίστη του στόν Θεό!

  Νεαρός σκιέρ ἀπό τό Κιλκίς βρέθη­κε ζωντανός μετά ἀπό 24 ὧρες ἀναζή­τησης στό Σέλι, ἀπό πυροσβέστες τῆς Β´ ΕΜΑΚ στίς 7/1/25.
«Εἶμαι πολύ καλά, καλή χρονιά σέ ὅλους», ἦταν τά πρῶτα λόγια τοῦ 23χρο­νου Παναγιώτη, πού ἐντοπίστηκε σέ κα­τα­φύγιο 8χλμ. μακριά ἀπό τό χιονο­δρο­μικό κέντρο Σελίου, στή θέση Πριό­νια.
Ὅταν ρωτήθηκε τί εἶχε μαζί του ὅ­λες αὐτές τίς ὧρες, ἐκεῖ­νος ἀπάντησε: «Μία τσάντα καί πίστη στόν Θεό!». Μά­λι­στα, ἀνέφερε ὅτι ἄναψε κε­ράκια σέ ἐκ­κλησάκι, κοντά στό κατα­φύ­γιο ὅπου βρέθηκε. «Εἶ­μαι πολύ καλά, δόξα τῷ Θε­ῷ! Εὐχαριστῶ πολύ τούς πυ­ροσβέ­στες πού ἦρθαν καί μέ ἔβγαλαν. Πέρασα ζό­ρικα ἀλλά μιά χαρά. Ξαστεριά εἶχε, ἔβα­λα καί τή φωτιά μου καί πέρασα πολύ ὡραῖα», εἶπε.
  Προφανῶς ἡ πίστη του στόν Μεγαλο­δύναμο τοῦ ἔδινε δύναμη καί κουρά­γιο στίς δύσκολες ὧρες πού περ­νοῦσε μόνος καί δέν τόν κυρίευσε ὁ φόβος, ὅ­πως φα­νερώνουν οἱ σύντομες δη­λώ­σεις του μετά τήν ἀνεύρεσή του.

Ἕνα χωριό γεμάτο παιδιά...

  Τά τελευταῖα χρόνια, ἡ ἐρήμωση τῆς ὑπαίθρου ἰδιαίτερα ἀπό τούς νέους εἶναι ραγδαία. Ὑπάρχουν χωριά στά ὁποῖα δέν εἶδαν γέννηση παιδιοῦ γιά χρόνια, ἐνῶ πληθαίνουν τά χωριά-φαντάσματα. Μέσα σ’ αὐτήν τήν κατάσταση, ὁ Δρα­βῆσκος Σερρῶν ἀποτελεῖ μία ἐλπιδοφό­ρα ἐξαίρεση. Στό χωριό αὐτό ὑπάρ­χουν 220 παιδιά (τά 40 κάτω τῶν 3 ἐ­τῶν). Οἱ δρόμοι τοῦ χωριοῦ αὐτοῦ εἶναι γεμάτοι παιδικά χαμόγελα καί μᾶς δείχνουν ὅτι ἴσως τελικά νά μήν εἶναι ἡ καλύτερη ἐπιλογή γιά τή ζωή μας νά στοι­βαζόμαστε σέ στενά διαμερίσματα στίς μεγαλουπόλεις μακριά ἀ­πό τή φύση. Ἄς εὐχηθοῦ­με τό χωριό αὐ­τό νά ἀποτελέσει πρό­τυπο ἀναγέννησης τῆς ὄμορφης, ἀλλά παρατημένης ὑπαίθρου μας.

Τί ἄλλο;

  Τελικά ἡ πολιτική ὀρθότητα θά μᾶς ὁδηγήσει σέ κάθε παραδοξολογία, κατά τό ἐπιεικέστερο. Τό κρατικό γερμανικό δίκτυο ἀπό τίς 20/11 γιά λόγους συμπερίληψης ἀντικατέστησε στό κεντρικό δελτίο εἰδήσεων τήν προσφώνηση «Κα­λησπέρα, κυρίες καί κύριοι» μέ τό ἀπρόσωπο «Σᾶς καλωσορίζω!».
Κάποιος θεατής τό ὀνόμασε «ἰδεολογική ἀνοησία», ἐνῶ ἄλλοι σχολίασαν μέ διάθεση καυστική.
  Ὑπῆρχαν κι ἐκεῖνοι πού τό ὀνό­μα­σαν ἐξέλιξη καί ἐκσυγχρονισμό. Εἶναι δυνατόν νά δείχνει πολιτισμό καί πρόοδο ἡ πα­λιν­δρόμηση στόν βαρβαρισμό καί τή μαζο­ποίηση; Γιατί ἐκεῖ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἀ­προσ­διοριστία καί τό ἀπρόσωπο τοῦ δη­μόσιου λόγου.