Μεγάλο ἔλλειμμα συνέπειας χα­ρακτηρίζει τήν ἐποχή μας. Τό δια­­πιστώνουμε καθημερινά, δυσανα­σχε­τοῦμε καί διαμαρτυρόμαστε. Ποιός ὅμως μπορεῖ νά καυχηθεῖ ὅτι μένει ἀ­κέραιος καί ἀπρόσβλητος ἀπό τό ψέμα, τήν ἀπά­τη, τήν περιρρέουσα ὑ­ποκρι­σία; Ἔ­χει γί­­­­νει σχεδόν κανόνας ἄλλοι νά φαί­νον­ται καί νά συστήνονται οἱ ἄν­θρω­ποι καί ἄλ­λοι νά εἶναι στήν πρα­γμα­τικότητα.

 Ὑπάρχει ὡστόσο ἡ λαμπρή καί ἀξιομίμητη ἐξαίρεση. Τή βλέ­πουμε στόν κόσμο τῶν ἁγίων τοῦ Θε­οῦ, πού προβάλλουν ὡς ὑποδείγματα συ­­νέ­­πειας, πρότυπα ἀλλά καί ἀρωγοί στόν ἀ­γώνα τοῦ χριστιανοῦ πού ὀφείλει καί θέ­λει νά τούς μιμηθεῖ. Γιά παράδειγμα παίρνω δύο γυναικεῖες μορφές ἀπό τό ἁ­γιολόγιο τοῦ Ἰουλίου· δύο ἁ­γίες ἰδιαίτερα ἀγαπητές στόν εὐσεβῆ λαό, πού τό ὄ­νομά τους ἀκούγεται καί στόν ἑβδομαδι­αῖο κύκλο· ἡ ἁγία Κυριακή (7/7) καί ἡ ἁ­γία Παρα­σκευή (26/7).

 Ἀνάσταση μηνᾶ τό ὄνομα τῆς πρώτης, διάγγελμα πώς ἀνή­κει στόν ἀναστημένο Κύριο. Καί πρά­γματι ἀ­να­στάσιμη ἦταν ὅλη ἡ ζωή της. Στά σε­πτά πάθη τοῦ Κυρίου μᾶς ἀνάγει τῆς Πα­ρα­σκευῆς τό ὄνομα. Κι ὅλη της ἡ ζωή ἦ­ταν προετοιμασία γιά τό μαρτύριο, μέ τό ὁποῖο ἐπισφραγίσθηκε. Καί βέ­βαια, μέσα ἀπό τό μαρτύριο ἡ Πα­ρα­σκευή ζοῦσε τήν ἀνάσταση, ὅπως καί ἡ Κυ­ρι­ακή δι­καίωσε τό ἀναστάσιμο ὄ­νο­μά της διά τοῦ μαρτυρίου.

 Ἡ μνήμη τῶν δύο ἁγίων γυ­ναι­κῶν καλεῖ καί προκαλεῖ νά ἀ­ναρωτηθοῦμε καί νά ἐ­λέ­γξουμε τόν ἑ­αυ­­τό μας κατά πόσο συμφωνεῖ τό ὄνο­μα μέ τή ζωή μας; Ὁ Χρυσόστομος π.χ. ἔχει πράγματι χρυ­σό στόμα; Ὁ Παντελεήμων διακρίνεται γιά τό ἔλεος καί τήν ἀ­γάπη; Ὁ Σωτή­ρι­ος ποιά σχέση ἔχει μέ τή σω­τηρία πού χαρίζει ὁ Σωτήρας Χρι­στός; Ἡ Ἀρετή, ἡ Ἀγαθή, ἡ Ἐλπίδα, πόσο πρα­γματώνουν στήν καθημερινή τους ζωή αὐτό πού ὑπόσχεται τό ὄνομά τους;

 Ἀλλά ἐκτός ἀπό τό βαπτιστικό μας ὄνομα ἔχουμε ὅλοι τό ὄ­νομα τοῦ χριστιανοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ζωή μας κυλᾶ ἀνάμεσα στό θάνατο καί στήν ἀνάσταση. Τό διατυπώνει ἁ­πλά ἀλλά ἀξιωματικά ὁ ἀπόστολος Παῦ­­λος· «πάν­τοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυ­ρίου Ἰ­η­σοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέ­ρον­­τες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φα­­νερω­θῇ» (Β΄ Κο 4,10). Θάνατος ση­μαί­­νει συν­τριβή, μετάνοια, ἀ­πάρνηση τῶν δικαίων ἀπαιτήσεών μου χάριν τῶν ἄλ­λων, συγχώρηση, ἀγάπη, θυ­σία. Ὅ­ταν αὐτά ὑ­πάρχουν στή ζωή μας, λάμ­­πει καί μο­σχοβολᾶ μέσα καί γύ­ρω μας ἡ ἀνά­στα­ση τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ. Εμαστε συ­νε­­πεῖς χριστιανοί, μιά ἀξιόλογη κα­τά­­θε­ση γιά τή βελτίωση τῆς κοινωνίας μας.

Στέργιος Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 63 (2008) 195