Ὁ πόνος χαρακώνει τήν ψυχή, συνθλίβει τήν ὕπαρξη κι ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τήν καταδυνάστευσή του. Τό κενό μνῆμα τοῦ Ἀναστάντος δείχνει τό δρόμο. Τά ματωμένα χέρια τοῦ Κυρίου μένουν στή γῆ ἁπλωμένα μέσα ἀπό ὅλους ἐκείνους πού ἀφιερωμένοι στόν Νικητή παίρνουν ἀπό τή δύναμή Του, γιά νά σκορποῦν στόν κόσμο τίς δικές Του εὐεργεσίες.
 Στήν Ἀπάμεια τῆς Βιθυνίας, στά εὐλογημένα χώματα τοῦ Πόντου, ἐπί αὐτοκράτορα Μαυρικίου (582-602 μ.Χ.), ἕνας πλούσιος νέος ἑκούσια πτωχεύει, γιά νά διακονήσει τόν πάσχοντα ἄνθρωπο. Γιατρός καί θεολόγος, θεραπευτής σωμάτων ἀλλά καί ψυχῶν, δοῦλος ἀφοσιωμένος στόν μεγάλο Ἰατρό ὑπηρετεῖ σιωπηρά καί θυσιαστικά τό πονεμένο παιδί τοῦ Θεοῦ. Ποιός νά μετρήσει ὅσους εὐεργετήθηκαν ἀπό τό χέρι του κι ἀπό τήν προσευχή του, ἀπό τά λόγια του καί τό παράδειγμά του; Ὅσους ἔλαβαν θαυμαστά τήν ἀγαλλίαση τῆς ἴασης ἀλλά καί τήν παραμυθία τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης; Οἱ ἄγγελοι κατέγραψαν τίς ἱστορίες τους στή Βίβλο τῆς Ζωῆς καί ὁ οὐρανός εἶχε πανηγύρι.
  Στήν εὐγενῆ παράταξη τῶν χριστιανῶν γιατρῶν ἀνήκει ὁ ἅγιος Παυσίκακος πού τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας στίς 13 Μαΐου. Συνετός ἀλλά καί τολμηρός, ταλαντοῦχος καί ταπεινός κράτησε τή σμίλη, γιά νά βγεῖ μέσα ἀπό τή δυσμορφία τῆς ἀρρώστιας ὁ ἄνθρωπος μέ τό ἀρχαῖο κάλλος. Διότι ὁ Θεός χρησιμοποιεῖ κάποτε τόν πόνο, γιά νά ὁδηγήσει τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ στούς κήπους τῆς Ἐδέμ. Κι ἡ Ἐκκλησία μέ τούς ἐργάτες της θεραπεύει καί καλλύνει τίς ἀλγοῦσες ψυχές, γιά νά φανερώνεται ἡ νίκη τοῦ ἀναστημένου Λυτρωτῆ ἐπί τῆς ἁμαρτίας σέ κάθε τόπο, σέ κάθε ἐποχή.
 Νοτισμένες μέ τόν ἱδρώτα τῆς διακονίας καί τά δάκρυα τῆς προσευχῆς ἡ κάθε μέρα καί ἡ κάθε νύχτα τῆς ζωῆς τοῦ Παυσίκακου. Ποιό τοῦ κόσμου ζύγι νά μετρήσει τήν ἀγάπη τῶν ἁγίων γιά τή ραγισμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο; Ὁλοκαύτωμα προσφορᾶς, γιά νά παύσει τό κακό καί ἡ κακία, ὁ ἅγιος Παυσίκακος. Μετερίζι στόν ἀγώνα του ἡ ἱερά μονή στήν ὁποία ἀσκήτευε καί στή συνέχεια ἡ Ἐπισκοπή Συννάδων, ποιμένα τῆς ὁποίας τόν χειροτονεῖ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κυριακός (595-606 μ.Χ.). Ἐκεῖ χρησιμοποιεῖ νυστέρι γιά νά ἀποκόψει τά ἀθεράπευτα μέλη καί νά ἐξουδετερώσει τούς αἱρετικούς. Ἡ φήμη τοῦ ὁσίου ἁπλώνεται καί τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δοξάζεται.
 Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας, ἀπελπισμένος ἀπό βαρειά ἀσθένεια τόν καλεῖ κοντά του, ἐμπιστεύεται τόν ἑαυτό του στίς γνώσεις καί στήν προσευχή του καί πραγματικά βρίσκει τή θεραπεία. Τούς θησαυρούς τῆς ἀφειδώλευτης ἀγάπης του ξεχύνει ὁ ἅγιος σέ ὅλους, μέχρι τά βαθιά του γεράματα· τότε πού τόν καλεῖ ὁ Θεός κοντά Του, ἐκεῖ ὅπου «οὔτε πένθος οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι».
 

Ἰχνηλάτης