Ἀπό μικρό παιδί ἄκουγα νά τό λένε μέ καμάρι ὅλοι πώς τό σπίτι μας γειτόνευε μέ τό σπίτι μιᾶς ἁγίας. Ἔνιωθα νά μεγαλώνω κάτω ἀπό τή σκιά της, ὅπως κι ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ μας. Κι ὅταν ὁ λευκασμένος ἱερέας μας, πού τό χωριό σέβεται βαθιά, ρίχτηκε στήν προσπάθεια νά χτιστεῖ ναός στή μνήμη της, ὅλοι ἀνταποκριθήκαμε. Ὁ ἐπιβλητικός καί περικαλλής ναός τῆς ἁγίας Ἀκυλίνας, πού ὑψώνεται σήμερα στό Ζαγκλιβέρι, εἶνε ἀποτέλεσμα τῆς ἀκούραστης φροντίδας τοῦ ἱερέα μας καί τῆς εὐσέβειας τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Σ᾿ αὐτό τό ναό, πού πολύ ἀγαποῦμε, ἔζησα καί φέτος τή γιορτή τῆς ἁγίας. Κι ἔνιωθα τή μορφή της νά μένει ἔντονα στή σκέψη μου, νά μοῦ ἀσκεῖ ἔλεγχο, νά μοῦ γίνεται καθοδηγητής.
 Ἁπλῆ καί ταπεινή ψυχή ἦταν ἡ Ἀκυλίνα· σάν κι ἐκεῖνες τίς ψυχές πού μακάρισε ὁ Ἰησοῦς, σάν κι ἐκεῖνες πού μέσα στούς αἰῶνες εὐαρέστησαν ἐνώπιόν Του. Μέσα στήν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς μπορεῖ νά γίνεται σάν τό παιδί ἁπλός καί ταπεινός. Ἕνας ἀποστάτης πατέρας θέριευε στήν καρδιά τῆς Ἀκυλίνας τόν πόθο ν᾿ ἀγαπήσει πιότερο τόν Χριστό, νά τόν ἀγαπήσει καί γι᾿ αὐτούς πού Τόν πρόδωσαν. Καί μιά πιστή μάνα τροφοδοτοῦσε τήν εὐσέβεια τῆς κόρης μέ τή συμβουλή καί τό παράδειγμά της. Πόσο μᾶς χρειάζονται καί σήμερα τέτοιες ἡρωϊκές μάνες, πού θά ἐμπνεύσουν στά παιδιά τους τά μεγάλα καί ὑψηλά ἰδανικά καί θά συντελέσουν ἀποφασιστικά στήν ἀναμόρφωσι τῆς κοινωνίας μας!
  Ἡ Ἀκυλίνα δέ βρέθηκε ἀνέτοιμη τήν ὥρα τοῦ μεγάλου πειρασμοῦ. Ὅταν ὁ πασάς τῆς περιοχῆς τῆς πρότεινε ἐπίμονα νά παντρευτεῖ τό γιό του, ἐκείνη ἀρνήθηκε δυναμικά. Κι ὅταν στάθηκε μπροστά του νά ἀπολογηθεῖ γιά τή στάση της, δέν ὑποχώρησε στίς ὑποσχέσεις, δέν δείλιασε στίς ἀπειλές. Μέσα της αὐτή ἡ δεκαεννιάχρονη Μακεδονοπούλα εἶχε κάνει σωστή ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν κι εἶχε βάλει τήν πίστη στήν πρώτη θέση. Τό παράδειγμά της ἔνιωσα νά ξαστερώνει τό βλέμμα μου, πού θαμπώνει ἀπ᾿ τοῦ κόσμου τά φανταχτερά προϊόντα, νά δονεῖ τήν καρδιά μου, πού ἐφησυχάζει στά λιμνάζοντα νερά τῆς μετριότητας. Κι ὅταν ᾿κεῖνο τό καλοκαίρι τοῦ 1764 οἱ Τοῦρκοι, ἀγριεμένα θεριά, ὥρμησαν πάνω στό παρθενικό της κορμί βασανίζοντάς την ἀνελέητα, ἡ Ἀκυλίνα ἔμεινε ἀλύγιστη. Κι ἀναβίωσαν στή γῆ τῆς Μακεδονίας ᾿κεῖνες οἱ ὧρες τῶν πρώτων χρόνων τοῦ χριστιανισμοῦ, πού μέσα στά στάδια καί στά δικαστήρια, μπροστά σέ θηρία καί πάνω σέ φωτιές οἱ χριστιανοί δίχως ὅπλα καί δίχως βία νικοῦσαν τούς μεγάλους αὐτῆς τῆς γῆς καί ἔμεναν οἱ αἰώνιοι νικητές.
 Μήπως οἱ διωγμοί ἐναντίον τῶν χριστιανῶν δέν σταμάτησαν ποτέ; Σήμερα ἡ ὑλιστική φιλοσοφία, ὁ νοσογόνος εὐδαιμονισμός, ἡ ἀνατροπή τῶν ἀξιῶν δέν ἀποτελοῦν ἕναν ὕπουλο ἀλλά δυναμικό διωγμό ἐναντίον τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ; Μέ φόβισε αὐτή ἡ σκέψη. Κι ὅπως τότε, πού ἤμουν μικρό παιδί, αἰσθάνθηκα τήν ἀνάγκη νά ζητήσω τή βοήθεια τῆς ἁγίας. Ἄς πρεσβεύει γιά μᾶς στόν Θεό, σέ τούτους τούς χαλεπούς καιρούς νά δίνουμε τή μαρτυρία τῆς πίστεως σταθερά κι ἀνυποχώρητα ὅπως ἐκείνη.

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 51 (1996) 168