Χέρια, τά ὁποῖα σκορποῦν τό χρυσάφι πού κατέχουν...
    Χέρια, πού τά ἀγαθά τους τά κάνουν ψωμί νά χορτάσουν τούς πεινασμένους...
    Χέρια, πού διακονοῦν τόν ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα Θεοῦ...
   Χέρια, πού μετά τήν προσφορά διακριτικά ἀποσύρονται, νά μή δεχθοῦν τόν ἀσπασμό τῆς εὐγνωμοσύνης...
    Χέρια, πού ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό τῆς ἱερωσύνης τό χάρισμα καί κράτησαν τόν πολύτιμο μαργαρίτη, προσφορά αἰώνιας ζωῆς στά παιδιά τῆς γῆς...
    Τέτοια ἦταν τά χέρια τοῦ ἁγίου Σαμψών τοῦ ξενοδόχου. Τά ἀσπάζομαι εὐλαβικά κάθε 27 Ἰουνίου, πού ἡ Ἐκκλησία τιμώντας τή μνήμη του φέρνει στή σκέψη μας μέρες δόξας καί μεγαλείου.
    Ἦταν τότε πού τό Βυζάντιο τοῦ Ἰουστινιανοῦ δέν ἔκτιζε μονάχα μιά Ἁγια-Σοφιά, μνημεῖο αἰώνιο· εἶχε νά δείξει κι ἄλλα πολλά ἔργα εὐσεβείας καί ἀγάπης. Τέτοιο ἦταν τό ἐντυπωσιακό οἴκημα πού ἔφερε τό ὄνομα: Νοσοκομεῖον Σαμψών τοῦ Ξενοδόχου. Αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού ἦρθε ἀπό τή Ρώμη ἔχοντας δώσει τήν περιουσία, τή μόρφωση καί τή ζωή του στούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. Γιατρός καί ἱερέας διακονοῦσε μέ αὐταπάρνηση τό φθαρτό σῶμα καί τήν ἄφθαρτη ψυχή.
    Εὐχαριστῶ τόν Θεό, διότι ἡ ζωή τοῦ ἁγίου του μᾶς διδάσκει πῶς μπορεῖ ὁ πιστός νά κάνει τόν πλοῦτο φτερά καί ὄχι δεσμά. Ἀποδεικνύει πώς ὅποιος σκορπᾶ τά ὑλικά ἀγαθά γιά νά ἀνακουφίσει τόν πλησίον καρπώνεται τά οὐράνια. Ἀποκαλύπτει ὅτι τά τάλαντα τοῦ ἀνθρώπου ἀξιοποιοῦνται μέσα στή διακονία τοῦ ἀδελφοῦ γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ.
    Ἀντικρύζω καί φέτος τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου μέ τήν ἱλαρή μορφή, χάρισμα τῆς χάριτος καί τῆς ἀσκήσεως. Διαβάζω στά πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων τήν προκλητική διαχείριση τοῦ πλούτου ἀπό κάποιους «μεγάλους». Βλέπω ἰδανικά καί ἀξίες νά ξεπουλιοῦνται γιά τήν ἀπόκτηση θέσεων καί περιουσιῶν. Καί μέσα σ' ὅλα αὐτά ὁ ἅγιος Σαμψών, ὁ πετυχημένος, ὁ ἔνδοξος, ὁ μακάριος πολίτης τοῦ οὐρανοῦ, σπεύδει νά μᾶς συναντήσει στό ξέφρενο κυνηγητό μας γιά τήν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν καί νά μᾶς μηνύσει πώς τό ἀληθινό κέρδος δέν βρίσκεται στά πλούτη ἀλλά στή θυσία ἐν Χριστῷ.

Χαριτίνη Χατζῆ

Θεολόγος