Τί τό ἰδιαίτερο παρουσίασε τό ἔτος 2015, πού ἤδη μᾶς ἀποχαιρέτησε; Οἱ ἀναλυτές θά παρουσιάσουν τά πλέον σημαντικά, κατά τήν ἐκτίμησή τους, συμβάντα, θά τονίσουν πῶς αὐτά θά ἐπηρεάσουν τίς μελλοντικές ἐξελίξεις, θά καθησυχάσουν τούς ὅποιους ἀνησυχοῦν βεβαιώνοντας ὅτι ὅλα βαίνουν καλῶς καί θά διανείμουν ἀδαπάνως ἐλπίδες καί αἰσιοδοξία.
Ἄς ἐξετάσουμε κάποια συμβάντα.
 

  Ἡ δράση τοῦ δολοφονικοῦ στρατοῦ τοῦ χαλιφάτου στή Μέση Ἀνατολή (ISIS) ἀ­σφα­λῶς θά προβληθεῖ ὡς τό γεγονός τῆς χρονιᾶς. Ὄχι βέβαια ἐπειδή αὐτός ὁ στρατός τῶν φανατικῶν δολοφόνων εὐ­τέλισε στό ἔπακρον τήν ἀν­θρώπινη ζωή, ἰσοπέδωσε οἰ­κισμούς καί κατέστρεψε μνη­μεῖα τῆς παγκόσμιας κληρονομιᾶς, ἀλλά ἐπει­δή τελικά ἐ­στρά­φη καί κατά τῶν προνομιούχων πολι­τῶν• ὄχι μόνο αἰχμαλω­τί­ζοντας καί ἐκτελώντας κατά τελετουργικό τρόπο κάποιους ἀπό αὐ­τούς, ἀλλά θανατώνοντας ἄλ­λους μέ τρομοκρατικά κτυπήματα στόν μη­τροπο­λι­τι­κό χῶρο τῶν πρώην ἀ­ποι­κιοκρατικῶν χω­ρῶν, οἱ πολίτες τῶν ὁποί­ων εἶχαν τήν πλήρη διαβεβαίωση τῶν κρατούντων γιά τήν ἀσφά­λειά τους.
   Ἀσφαλῶς, κα­θώς εἶναι ἀκόμη νωπές οἱ ἐντυπώσεις ἀπό τά γεγονότα τοῦ Παρισιοῦ, καθώς ματαιώ­νονται ἐκδηλώσεις καί οἱ πο­λί­τες τρέπονται σέ ἄτακτη φυ­γή, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τά σημεῖα στά ὁ­ποῖα ἐκδηλώνεται βία, οἱ ἀναλυτές θά σχολιάσουν: «Ὅλα ἔχουν πλέον ἀλλάξει καί δέν θά εἶναι ὅπως πρίν». Τό ἴδιο ἔλεγαν μετά τήν ἐπίθεση κατά τῶν διδύμων πύργων στή Νέα Ὑόρκη, γεγονός πού ἔ­δωσε ἀφορμή καί μάλιστα καί δι­καί­ωμα(!) στίς ΗΠΑ νά ἐξαπολύσουν πο­­λέ­μους γιά τήν πάταξη τῆς «τρομοκρατίας», προβάλλοντας ἐμμέσως πλήν σαφῶς τόν κάθε μου­σουλ­μάνο ὡς ἐν  δυνάμει τρομοκράτη! Καί ἐνῶ παραμένουν ἀναπάντητα ἐρωτήματα γύ­ρω ἀπό τό συμβάν ἐκεῖνο, ἐπιχειρεῖται νά διατηρηθεῖ ἐπίκαιρο τό ἰδε­ο­λό­γημα τῆς νεωτερικότητας καί στή συνέχεια τῆς νέας τάξης πραγμάτων, ὅτι δηλα­δή ὅλες οἱ συγκρούσεις στό διάβα τῆς ἱ­στορίας εἶ­χαν χαρακτήρα θρησκευτικό! Κανείς ἀναλυτής δέν θά σχολιάσει γιατί ὁ Ἄ­σαντ δέν ἀνετράπη ἐντός 24 ὡ­ρῶν, ἀ­φοῦ οἱ πολίτες τῆς χώρας του ἦσαν κατά 70% σουνίτες. Κανείς δέν θά ἐπισημάνει ὅτι τόν στρατό τῶν δολοφόνων, ὑπό τήν ἐπήρεια ναρκωτικῶν οὐσιῶν, στηρίζουν ὁλόθερμα οἱ πλέον φιλοδυτικές σουνιτικές χῶρες Σαουδική Ἀραβία, Κα­τάρ καί Τουρκία. Κανείς δέν θά ὑπομνήσει στούς γάλλους ἰθύνοντες ὅτι ἐκώφευαν, ὅταν λάμβαναν μηνύματα ἀπό χριστιανούς τῆς Συρίας, πού τούς ἐνημέρωναν ὅτι οἱ ἀντικαθεστωτικοί τούς σφάζουν. Καί ὄχι μόνο ἐκώφευαν, ἀλλά ἔκαναν καί τά «στραβά μάτια», ὅταν γάλλοι πολίτες ἔ­σπευδαν νά καταταγοῦν στόν στρατό τῶν δολοφόνων. Κανείς ἄλλωστε δέν ἔθεσε τό ἐρώ­τημα στούς «ὑπέρμαχους» τῶν ἐλευ­θε­­ριῶν Ἀ­μερικανούς, γιατί οἱ χριστιανοί τοῦ Ἰράκ μειώθηκαν κατά ἕνα ἑκατομμύριο μετά τήν «ἀ­πε­λευ­θέ­ρωσή» τους. Κανείς δέν θά ἐπισημάνει τόν θρῆνο τῶν ἄπληστων κερδοσκόπων γιά τήν καταστροφή ἀπό τούς Ρώσους μέ βομβαρδισμό τουλάχιστον 500 βυτίων, πού μετέφε­ραν τό ληστεμένο ἀπό τούς τζιχαντιστές τῆς Συρίας καί τοῦ Ἰράκ πετρέλαιο στήν Τουρ­κία καί ἀπό ἐκεῖ στίς ἀγορές τῆς Δύ­σης. Ἡ τελευταία ἐπωφελεῖται στό ἔπακρον ἀπό τήν πτώση τῆς τιμῆς τοῦ μαύρου χρυσοῦ (στή χώρα μας ἐλάχιστα τό ἀν­τιληφθήκαμε), καθώς πέραν τῶν ἐμ­φα­νῶν ὠ­φελημάτων ἀναμένει καί τό ἄλλο, τῆς οἰ­κονομικῆς κατάπτωσης τῆς «μιση­τῆς» Ρωσί­ας, ἡ ὁ­ποία δαπανᾶ γιά τούς βομβαρδισμούς, ἐγείρει τό μένος τῶν φανατικῶν μου­σουλ­μά­νων καί βλέπει τά ἔ­σοδά της ἀπό τήν πώληση ὑδρογο­ναν­­θρά­κων νά μειώνονται σο­βαρά. Ἔτσι, οἱ πολλοί, στρεβλά ἐνημερωμένοι, θά ἐξακολουθοῦν νά πιστεύουν ὅτι οἱ ἀντιπαραθέσεις στόν πλανήτη εἶναι θρησκευτικῆς φύσεως. Ἡ νέα τάξη πραγμάτων θά ἐπιτείνει τήν προσ­πάθειά της γιά τήν ἐπικράτηση τῆς θρη­σκεί­ας της, ἑνός συγκρητισμοῦ στά μέτρα τοῦ συστήματος. Καί οἱ ἄπληστοι πλουτοκράτες θά σωρεύουν τό χρῆμα στίς τράπεζές τους.
  Συναφές πρός τό ἀνωτέρω εἶναι καί τό θέμα τῶν προσφύγων. Οἱ κρα­τοῦν­τες σέ ἀγαστή συνεργασία πρός τά μέσα «ἐνημέρωσης» εἶχαν καλλιεργήσει στό ἔπακρο τό ἰδεολόγημα τῶν πολυπολιτισμικῶν κοινω­νιῶν. Ἔτσι προωθοῦ­σαν τόσο στά σχο­λεῖα, ὅσο καί στήν κοι­- νωνία τό πνεῦ­μα τῆς εἰρηνικῆς συνύπαρξης προσώπων διαφορετι­κῶν πολιτιστικῶν στοιχείων! Ποιοί; Αὐτοί, πού προκαλοῦν διαρκῶς συρράξεις γιά οἰκονομικά ὀφέλη καί οἱ ἄλλοι, πού μέ τό ἀζημίωτο παραπληροφοροῦν τήν κοινή γνώ­μη, τό ζαλισμένο κοπάδι. Αὐτοί πού ἀπομυζοῦν τούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους τῶν φτωχῶν καί καταφρονεμένων, τούς θέλουν δίπλα τους, ὡς ἰσότιμους πολίτες, στίς μητροπολιτικές χῶ­- ρες!  Καί ἔγιναν οἱ πρόσφυγες, καί κοντά σ’ αὐτούς οἱ μετανάστες, ἑκατοντάδες χιλιάδες συμφοριασμένων, πού διακινδυνεύουν τή ζωή τους γιά νά ἐπιβιώσουν, ὅσοι τό καταφέρουν! Καί ἔπεσαν οἱ μάσκες τοῦ ἀνθρωπισμοῦ καί τῆς ἀνεκτικότητας ἔναντι τοῦ διαφορετικοῦ, πο­λύ σύντομα. Τά σύνορα ξαναέκλεισαν. Ἡ Τουρκία, κύριος διακινητής τῶν δυστυχούντων, μέ τό ἀζημίωτο, ἐπιβραβεύεται. Ἡ χώρα μας δέχεται ἀπό «ἑταίρους» καί «συμμάχους» διαρκῶς ἐπικρίσεις γιά τήν ἀνεπάρκειά της. Καί ἐμεῖς, ὑπόδουλοι στούς ἰσχυρούς τοῦ χρήματος, καί συνε­πῶς τῆς ἐξουσίας, παραπαίουμε μή θέ­λον­τας νά χάσουμε τήν ἀπόλαυση νά πλήτ­τουν τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια (τί εἶναι αὐτό;), νά μᾶς ληστεύ­ουν μέσῳ τῶν δανειακῶν μας «ὑποχρεώσε­ων» καί νά ἀ­περ­γάζονται τή φτωχοποίηση μεγάλου πλήθους τῶν συμπολιτῶν μας.
  Μέ τά συμβαίνοντα στή γειτονιά μας, ποῦ διάθεση νά ἀσχοληθοῦμε μέ κάποια ἄλ­λα «ἀσή­μαντα». Ἀσφαλῶς δέν μειώθηκαν οἱ θάνατοι παιδιῶν ἀπό πείνα καί ἐ­λαφρές ἀσθένειες, πού ξεπερνοῦν ἐτησίως τά δέκα ἑκατομμύρια. Ἀλ­λά ὁ ἄνθρωπος εἶναι οἰκονομικό «ἀγαθό» ἐν πλήρει ἐπαρκείᾳ γιά τόν δυτικό homo economicus. Μό­νο στήν πα­τρί­δα μας καταδικάζουμε σέ θάνατο πρίν ἀπό τή γέν­νηση κατ’ ἐλάχιστον 200.000 ὑ­πάρ­ξεις ἤ, ἀλλιῶς, ἐξαρτήματα τοῦ σώματος τῆς κυοφορούσας μά­νας. Τώρα γιά τούς ἄλλους, τό ἕνα δισεκατομμύριο περίπου  πού δέν ἔχουν πρόσ­βα­ση στό πόσιμο νερό, ὅλα θά τακτο­ποιη­θοῦν στό ἐγγύς μέλλον.  Οἱ ἡ­γέτες ἔ­λα­βαν πρόσ­φα­τα, στό Παρίσι πάλι, σημα­ντικές ἀποφάσεις!
  Καί ἐμεῖς ἐμμένουμε στίς θέσεις πού ἐκφράζουν τά μέσα ἐνημέρωσης τῆς διαπλοκῆς καί προσδοκοῦ­με ἀπό τό νέο ἔτος καλύτερες ἡ­μέρες. Ἔχου­με καί ἐμεῖς ἐπιτέλους εὕρει τόν δρόμο τῆς κοινωνικῆς «ἀπελευθέρωσης», ὅ­πως ἔδει­ξε ὁ πρόσφατα ψη­φισθείς νό­μος, ὁ ἀν­τικείμενος πρός τόν νό­μο τοῦ Θε­οῦ. Γιατί νά μήν αἰσιοδοξοῦμε ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά; Τό μέλλον εἶναι ἡ μό­νη ὑπερβεβαιότητα τῶν ἀν­θρώπων χωρίς Θεό (Ἀλμπέρ Κα­μύ)!

Ἀπ. Παπαδημητρίου

Ἀπολύτρωσις 71 (2016) 44-46