Ἕνα νεανικό κεφάλι σκυμμένο πάνω ἀπό ἕνα μνῆμα. Ὄχι δέν κλαίει, δέν θρηνεῖ, ἀλλά προσεύχεται. Ζητάει βοήθεια ἀπό  μία ὄντως ἡρωική ψυχή, ἀπό μία ἐλεύθερη καί τίμια μάρτυρα τοῦ πνεύματος. Ζητάει τήν πρεσβεία μίας ἁγίας. Στέκεται μέ δέος μπροστά στό τίμιο λείψανο τῆς μάρτυρος Θωμαΐδος· αὐτό πού μετέφερε μέ εὐλάβεια στή Σκήτη τῆς Ἀλεξάνδρειας ὁ ἡγούμενος Δανιήλ καί τό ἐνταφίασε μέ τιμές στό κοιμητήριο τῶν πατέρων. Κι ἔγινε τό μαρτύριo τῆς νεαρῆς χριστιανῆς ἔμπνευση γιά τούς ἀγωνιζόμενους πιστούς καί τό μνῆμα της καταφύγιο καί τόπος προσευχῆς. Θαυμαστά ἀπαντοῦσε ἡ μάρτυς σέ ὅσους πάλευαν στό ἀγώνισμα πού ἐκείνη ἀναδείχθηκε πρωταθλήτρια, σέ ὅσους μέ πόνο  ζητοῦσαν τήν πρεσβεία της γιά τήν νίκη ἔναντι τῶν σαρκικῶν πειρασμῶν.
 Στήν Ἀλεξάνδρεια τοῦ 5ου αἰώνα, στό εὐλογημένο σπιτικό της εὐωδίαζε ἡ ἁγνότητα, ἔλαμπε ἡ ἀμοιβαία κατανόηση. Ὑφαινόταν ἡ καθημερινή ἁρμονία μέ τήν ὀμορφιά τῆς ἀγάπης καί τή χάρη τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ.
Ἡ θύελλα ξέσπασε ἀπρόσμενη, μά   τραγική καί καταιγιστική. Ὁ μισόκαλος φθόνησε τούτη τήν ὀμορφιά. Ὄργανό του ἕνα πρόσωπο οἰκεῖο καί ἀγαπητό, ὁ πατέρας τοῦ συζύγου της. Ὀρθώθηκε ξαφνικά μέ σατανικό πάθος μπροστά στήν εὐσεβῆ νύφη του προκαλώντας την στήν ἁμαρτία. Κι ἀναμετρήθηκε τότε ἡ σωφροσύνη μέ τήν ἀκολασία, ἡ πρόσκαιρη ἡδονή μέ τήν αἰώνια τρυφή. Ἡ πιστή Θωμαΐς, πού ἀπό μικρή εἶχε μάθει νά ζῆ καί νά ἀγωνίζεται κάτω ἀπό τήν ἁγία παρουσία τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, ἀντιστάθηκε γενναῖα. Ἡ ἀδύναμη γυναικεία φύση δέν κάμφθηκε κι ὅταν δέχθηκε τήν ἀπειλή τοῦ θανάτου. Ἀποδείχθηκε ἰσάξια τῶν γενναίων ἀγωνιστῶν τοῦ πνεύματος κάθε ἐποχῆς. Τυφλωμένος τότε ἀπό τήν πονηρή ἐπιθυμία ὁ σατανικός ἄνδρας μαχαίρωσε θανάσιμα τή σεμνή δούλη τοῦ Κυρίου.
 Τοῦ φοβεροῦ δράκοντος τήν ὁρμή καταπόντισε μέ τά ρεῖθρα τοῦ αἵματός της ἡ Θωμαΐδα καί, ὅπως σημειώνει στοχαστικά ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «ἔλαβε στέφανον μάρτυρος διὰ τὴν σωφροσύνην».
Μπρός στή γενναία ἀθλήτρια τῆς παρατάξεως τοῦ Κυρίου στεκόμαστε εὐλαβικά κι ἐμεῖς τήν 14η Ἀπριλίου πού τελοῦμε τή μνήμη της καί δεόμαστε μαζί μέ ὅσους ἐπικαλοῦνται τήν πρεσβεία της μέσα στούς αἰῶνες. Ἱκετεύουμε μυστικά γιά τίς σύγχρονες συζυγίες, πού ὁ σαρκικός λίβας τίς χτυπᾶ ἀδυσώπητα, καί μαζί γιά τή νεότητα, πού σαλεύεται καί παγιδεύεται στά ἄνομα δίχτυα τῶν πονηρῶν καιρῶν μας. Δεόμαστε καί ζητοῦμε νά πνεύσει ἐντός μας ἡ χάρη τοῦ παναγίου Πνεύματος μέ τίς δικές της πρεσβεῖες:
 «῾Ρῦσαι μολυσμῶν σαρκὸς καὶ πνεύματος καὶ παντοίων προσβολῶν τοῦ πολεμήτορος τοὺς βοῶντάς σοι, Θωμαΐς· χαῖρε, πάνσεμνε».

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 70 (2015) 116