Στίς 4 Φεβρουαρίου 2015, δύο ἡμέρες μετά τή γιορτή τῆς Ὑπαπαντῆς, ἔφυγε γιά τήν αἰωνιότητα ὁ ἀγαπητός ἀδελφός καί ἐπί σειρά ἐτῶν πολύτιμος συνεργός τῆς Ἀδελφότητός μας Χρῆστος Τριανταφύλλου.
 Πρωτότοκος γιός πολύτεκνης ποιμενικῆς οἰκογένειας ἀπό τόν Κοκκινοπλό Ἐλασσώνας ὁ Χρῆστος κράτησε σέ ὅλη του τή ζωή ἐκείνη τήν ἀφτιασίδωτη λεβεντιά τοῦ Ὀλύμπου, συνδυασμένη μέ μία σπάνια εἰλικρίνεια καί εὐγένεια ψυχῆς.
 Ὁ λεβεντάνθρωπος μέ τή βροντώδη φωνή, τό χαρούμενο πρόσωπο καί τήν καλοσυνάτη καρδιά εἶχε σημαδευτεῖ ἀπό νωρίς μέ τόν σταυρό τοῦ πόνου, πού τόν σήκωνε ἀγόγγυστα καί χαρούμενα μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, μέ βαθειά πίστη στόν Θεό καί παραδειγματική ὑπομονή. Ἔφηβος στά ταραγμένα χρόνια, μετά τή γερμανική κατοχή, εὔσωμος καί τολμηρός καθώς ἦταν, ἐντάχθηκε στήν πολιτοφυλακή προστασίας τοῦ χωριοῦ του. Στήν ἐκτέλεση αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος μία χειροβομβίδα τοῦ στέρησε τό δεξί του πόδι. Ἡ ἀναπηρία ὄχι μόνο δέν τόν καθήλωσε οὔτε τοῦ στέρησε τή δραστηριότητα, ἀλλά μᾶλλον τήν ἐνεργοποίησε καί συντέλεσε στό νά διαλάμψει   ἡ ἀξιοθαύμαστη θέληση, ἡ ἀποφασιστικότητα, ἡ φιλομάθεια, ἡ ἐργατικότητα, ἡ ἐπιμονή καί οἱ πολλές ἄλλες ἀρετές του. Ὀψιμαθής φοίτησε στό Γυμνάσιο καί εἰσήχθη στή Σχολή Πολιτικῶν καί Οἰκονομικῶν Ἐπιστημῶν (Π.Ο.Ε.). Μετά τή λήψη τοῦ πτυχίου σπούδασε Νομικά καί ἄνοιξε τό δικηγορικό του γραφεῖο στή Θεσσαλονίκη. Ὡς δικηγόρος ἀργότερα φοίτησε καί στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ.
 Κουβαλώντας ἰσόβια τόν πόνο, ὁ Χρῆστος ἐκδήλωνε ξεχωριστή εὐαισθησία γιά τήν ἀνακούφιση κάθε ἀδύναμου καί πονεμένου. Στάθηκε προστάτης γιά τά ἀδέλφια του καί τίς οἰκογένειές τους ἀλλά καί γιά πολλούς ἄλλους ἐμπερίστατους ἀνθρώπους. Πλούσιος σέ αἰσθήματα ἀγάπης, ἔβρισκε πάντα τρόπο νά συμπαρασταθεῖ ὑλικά καί πνευματικά, νά βοηθήσει, νά ἐνθαρρύνει, νά συμβουλέψει, νά ἐξυπηρετήσει. Κι εἶχε στά ἔργα τῆς ἀγάπης συνεργό ἀκούραστη καί ἰσόψυχη τήν ἐκλεκτή ὁμόζυγό του Μαλαματή Φαχαντίδου, εὐσεβῆ ὕπαρξη, εὐσυνείδητη καθηγήτρια καί ἐπιμελῆ κυκλάρχισσα.
 Ἀγαποῦσε ἀληθινά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ὁ μακαριστός ἀδελφός μας καί πίστευε βαθιά στή δύναμή του. Συχνά ὅταν βρισκόταν στό χωριό του, πού πολύ ἀγαποῦσε, ἀλλά καί σέ ἄλλα μέρη, διακονοῦσε ὄχι μόνο στό ψαλτήρι μέ τήν καθαρή καί βροντερή φωνή του, ἀλλά καί στόν ἄμβωνα, ἐξηγώντας ἁπλά τά ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα. Μέ χαρά, ἐπίσης, διέθετε τό μικρό ἀναπηρικό αὐτοκίνητο ἀλλά καί τόν προσωπικό χρόνο του γιά νά μεταφέρει ἱεραποστολικά πρόσωπα καί νά περιμένει ὑπομονετικά προσευχόμενος μέχρι νά τελειώσουν τό ἔργο τους γιά νά τά ἐπαναφέρει στή βάση τους. Κάποιες φορές διοχετεύοντας τόν ἱεραποστολικό του ζῆλο, ἀξιοποιοῦσε τίς ὧρες τῆς ἀναμονῆς συστήνοντας ἕνα ἰδιότυπο Κατηχητικό, στεγαζόμενο στό «σαλόνι» τοῦ αὐτοκινήτου του. Ἐκεῖ μάζευε τά παιδιά πού ἔπαιζαν στόν χῶρο ὅπου στάθμευε καί τούς μιλοῦσε γιά τόν Χριστό. Ὑπάρχουν ψυχές -ὥριμοι οἰκογενειάρχες σήμεραπού θυμοῦνται μέ εὐγνωμοσύνη τό πρωτότυπο «κατηχητικό» πού τούς ἔκανε ὁ μακαριστός Χρῆστος.
 Κι ὅταν οἱ σωματικές του ἀντοχές δέν τοῦ ἐπέτρεπαν νά συμμετέχει στά ἱεραποστολικά ταξίδια, πάντα ἤθελε νά ἐνημερώνεται «πῶς πάει τό ἔργο». Ἀνύστακτο τό ἐνδιαφέρον του γιά τά θέματα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πατρίδας, ἀμείωτη ἡ ἀγάπη του γιά τή σωτηρία ψυχῶν.
 Συγκινημένος μπροστά στό σκήνωμα τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελφότητος Στεργίου Σάκκου, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε συνέκδημος σέ πολλές ἱεραποστολικές περιοδεῖες, εἶχε καταθέσει σεμνά: «Εἶμαι εὐγνώμων στόν Θεό, διότι μέ ἀξίωσε νά γνωρίσω, νά συνδεθῶ καί νά συνεργασθῶ μέ τόν ἀδελφό Στέργιο ἐπί ἕξι δεκαετίες. Ἐγώ δέν ἔκανα τίποτε. Ἁπλῶς ὁ Θεός μέ ἀξίωσε νά εἶμαι βαρκάρης σ’ ἕναν ἱεραπόστολο, ἕναν ἁγνό, τίμιο, ἀκούραστο κι ἀνιδιοτελῆ ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶχα τήν εὐλογία νά γυρίσουμε μαζί στά περισσότερα μέρη τῆς Ἑλλάδας, ἀπό τόν Ἕβρο μέχρι τήν Πελοπόννησο».
 Ἡ Ἀδελφότητά μας, τήν ὁποία πολλαπλῶς ὑπηρέτησε ὁ μακαριστός ἀδελφός, εὔχεται γιά τήν ἀνάπαυση τῆς εὐγενικῆς καί πιστῆς ψυχῆς του. Ἀπό τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, ὅπου συνάντησε τούς ἀγαπητούς του συνεργούς, ἄς εὔχεται μαζί τους γιά τή μετάνοια καί τή σωτηρία ὅλων μας. Χρήστου τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ καί ἀφανοῦς ἐργάτη τῆς Ἐκκλησίας αἰωνία ἡ μνήμη!