Τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀνάστασή του εἶναι τά πιό σημαντικά καί ἐνδιαφέροντα γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὁλόκληρη τήν κτίση, διότι ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάστασή του ἔλυσε τό πιό σοβαρό πρόβλημα, πού ἀπασχολεῖ ὅλους μας, τό πρόβλημα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Τό ἐπίσης ἐκπληκτικό καί ἀνεπινόητο εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός ἔδωσε τήν εὐκαιρία σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων νά ἀξιοποιοῦν τό ἐπίτευγμα τῆς ἀναστάσεώς του. Καί ποιός εἶναι ὁ τρόπος αὐτός; Εἶναι ἡ διαρκής παρουσία τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος Χριστοῦ. Ἐκεῖ ὅρισε νά γίνεται μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων ἡ ἑκούσια συμμετοχή τῶν ἀνθρώπων στόν θάνατο καί στήν ἀνάστα  σή του καί μ’ αὐτόν τόν τρόπο νά νικοῦν τόν θάνατο καί νά κερδίζουν τήν ἀθανασία, ἑνούμενοι μαζί του, ἀλλά καί συγχρόνως νά γίνονται μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς του.
 Τά γενικά γνωρίσματα τῶν μαρτύρων τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι:
 Πρῶτον, ἡ ἐμπειρία τοῦ ἀναστημένου σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία οἱ μέν μαθητές τοῦ Χριστοῦ εἶχαν μέ τίς ἐμφανίσεις του μετά τήν ἀνάσταση, ἐνῶ οἱ μετέπειτα ἅγιοι μέ τήν ἐνσυνείδητη ἐνσωμάτωσή τους στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί τόν ἰσόβιο ἀγώνα τους νά πορεύονται ἑνωμένοι μαζί του.
 Δεύτερον, ἡ ἀπλανής μαρτυρία γιά τό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία δίδεται εἴτε προφορικά εἴτε γραπτά εἴτε βιωματικά καί παραδειγματικά.
 Τρίτον, ἡ παρουσία μαθητῶν-παραληπτῶν, οἱ ὁποῖοι παρέλαβαν τή μαρτυρία αὐτή ἀπό τούς μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως, τήν ἐγκολπώθηκαν καί συνέχισαν νά τή μεταφέρουν στίς ἑπόμενες γενεές.
 Ὅσοι γνωρίσαμε τόν μακαριστό καθηγητή Στέργιο Σάκκο μποροῦμε ἀνθρωπίνως νά βεβαιώσουμε ὅτι διέθετε τά παραπάνω γνωρίσματα τοῦ μάρτυρος τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Καί πιό συγκεκριμένα:
 Α. Εἶχε τήν ἐμπειρία τοῦ ἀναστημένου σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία παρέλαβε μέσα στήν τοπική ἐκκλησία τῶν Γρεβενῶν ἀπό τόν πρῶτο του κατηχητή, τόν τότε ἱεροκήρυκα καί μετέπειτα Μητροπολίτη Φλωρίνης μακαριστό Αὐγουστῖνο Καντιώτη. Ἦταν γεμάτος ἀγαλλίαση κάθε φορά πού μνημόνευε σ’ ἐμᾶς τίς ἀλησμόνητες ἐκεῖνες ἡμέρες τῆς γνωριμίας του μέ τόν ἀναστάντα Κύριο, κάτω  ἀπό τήν καθοδήγηση τοῦ ἀσκητικοῦ καί πιστοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Αὐγουστίνου. Τίς ὀνόμαζε χαριτωμένα «ἡμέρες τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». Ἦταν αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἐμπειρία πού μετέβαλε τόν ἀγριεμένο ἔφηβο τοῦ πετροπολέμου στό ποτάμι τῶν Γρεβενῶν σέ ζηλωτή νέο τῆς ἐπίμονης προσευχῆς, τῆς ὁλονύκτιας μελέτης τῶν ἁγίων Γραφῶν στό ὑπόγειο τοῦ πατρικοῦ σπιτιοῦ καί τῆς δυναμικῆς ἱεραποστολῆς μαζί μέ ἄλλους συμμαθητές του στό Γυμνάσιο γιά τόν τακτικό ἐκκλησιασμό καί τήν τήρηση τῆς νηστεί    ας. Αὐτή ἡ δυνατή ἐμπειρία ἦταν ἐπίσης ἐκείνη πού ἀνέτρεψε τά ἀρχικά σχέδια γιά σπουδές στά Μαθηματικά, στά ὁποῖα ἐμφανιζόταν ὡς ἰδιοφυΐα, καί τόν ἔστρεψε στή σπουδή τῆς Θεολογίας. Ἀσχολούμενος συστηματικά μέ τήν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων Γραφῶν καί μέ τή μελέτη τῶν πατερικῶν κειμένων, ἀλλά καί μέ τή συμμετοχή του στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὅλο καί στερέωνε περισσότερο μέσα του τήν ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἀναστημένου σώματός του, τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
 Β. Στηριγμένος στήν ἐμπειρία πού ἔλαβε ὁ μακαριστός καθηγητής ἔδωσε τήν ἀπλανῆ μαρτυρία γιά τόν ἀναστημένο Ἰησοῦ Χριστό σέ πολλούς ἀνθρώπους καί σέ διαφόρους τόπους. Κι αὐτή του τή μαρτυρία    τήν ἔδωσε τόσο προφορικά, ὅσο καί γρα  πτά καί παραδειγματικά.
 Προφορικά ὁ μακαριστός κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου εἶχε ἀμέτρητες εὐκαιρίες νά     κηρύξει τόν Ἰησοῦ καί τήν ἀνάσταση στά  ἐπίκαιρα κηρύγματά του ἀπό τότε πού     ἦταν ἀκόμη φοιτητής, μέχρι καί τίς παραμονές τῆς κοιμήσεώς του...
Ἔχει χαραχθεῖ βαθύτατα καί παραμένει ἀνεξίτηλη στήν καρδιά μου ἡ συμμετοχή του στήν κηδεία τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ μου, τοῦ εἰκοσάχρονου Κωνσταντίνου, τόν Αὔγουστο τοῦ 1971, καθώς μέ τήν παρουσία,    μέ τήν προσευχή καί τόν λόγο του συνήργησε τά μέγιστα νά δημιουργηθεῖ μία ἀτμόσφαιρα σταυροαναστάσιμη. Ὕστερα ἀπό μία ἐξαντλητική πορεία ἕξι περίπου χιλιομέτρων στά δύσβατα μονοπάτια τῶν Πιερίων, σηκώνοντας κατά διαστήματα καί τό φέρετρο, πῆρε τόν λόγο στήν νεκρώσιμη ἀκολουθία: «Θά μπεῖ μέσα στόν τάφο τό κορμί. Θά λειώσει    ἡ σκουριά τῆς ἁμαρτίας... Θά ἀναστηθεῖ    ἕνα σῶμα τέλειο, ὅπως ἦταν στήν ἀρχή... Ὁ Κώστας ἔδωσε στούς δικούς του τή μαρτυρία τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ταξίδευσε μία μέρα πρίν κοιμηθεῖ. Ζοῦμε μέ τή βεβαιότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ». Μ’ αὐτήν τή βεβαιότητα πρίν ἀπό 43 χρόνια ζήσαμε ἀναστάσιμα ἐκείνη τήν κηδεία.
 Ὁ μακαριστός καθηγητής Στέργιος Σάκκος ἔδωσε τή μαρτυρία τῆς ἀναστάσεως     καί γραπτά. Εἶναι περισπούδαστες οἱ θεολογικές του μελέτες γιά τήν ἀνάσταση, τόσο στά ἑρμηνευτικά του συγγράμματα, ὅσο καί στά δογματικά καί ἀπολογητικά του κείμενα.
 Ἔδωσε ἐπίσης τή μαρτυρία του γιά τήν ἀνάσταση μέ τό προσωπικό του βίωμα καί   τό παράδειγμα. Συνήθιζε νά λέγει ὁ ἴδιος ὅτι ἡ γνήσια χριστιανική πίστη φαίνεται ἀπό   τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ χριστιανός στέκεται ἀντιμέτωπος μέ τίς θλίψεις καί τόν θάνατο. Κι ἐκεῖνος ἔχει μία ὁλόκληρη σειρά   ἀπό περιπτώσεις στόν ἐπίγειο βίο του πού βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ πειρασμούς καί   θλίψεις καί μέ τόν θάνατο πολύ ἀγαπητῶν του προσώπων, καί πάντα στάθηκε ὄρθιος, δυνατός καί αἰσιόδοξος, γεμάτος ἀπό τό φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί μέ ἀκράδαντη πίστη γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.
 Πολλές φορές στή διάρκεια τοῦ βίου του ὁ μακαριστός καθηγητής πέρασε μέσα ἀπό τό καμίνι τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων. Κάποτε οἱ πειρασμοί καί οἱ θλίψεις πού ἔπεσαν ἐπάνω του ἦταν ἀνθρωπίνως ἀσήκωτες καί ἀδιαπέραστες, πικρότερες κι ἀπό τόν θάνατο. Κάποια φορά πού βρέθηκα σέ τέτοιες ὧρες κοντά του καί μιλήσαμε ἐξομολογητικά, τόν ἔνιωσα καταπληγωμένο ὡσάν με   τά ἀπό μάχη καί βομβαρδισμό. Κι ὅμως, ὁλόκληρος μία πληγή, συνέχιζε νά παλεύει, χωρίς νά ἀπελπίζεται. Κι ἐγώ διερωτώμουν: Ποῦ βρίσκει τή δύναμη; Σύντομα ὅμως, κάνοντας μία ἀνασκόπηση στόν βίο του, ὅσο ἐγώ μποροῦσα νά τόν γνωρίζω, βρῆκα τήν ἀπάντηση: Τή δύναμη τήν ἀντλοῦσε ἀπό    τήν ἐμπειρία  πού ἀπέκτησε γνωρίζοντας τόν ἀναστημένο Χριστό. Ἐκείνη ἡ ἐμπειρία, καθώς τήν κουβαλοῦσε σέ ὅλη του τήν ἐπίγεια πορεία, τοῦ μάθαινε πολύτιμα μυστικά: τήν χριστομίμητη ταπείνωση, τά δάκρυα τῆς μετανοίας, τήν ἀληθινή συγχώρηση, τήν ἀδιάκριτη ἀγάπη. Ὁμολογῶ ὅτι ὅλα αὐτά, πού τά γνώρισα ἀπό τόν στενό σύνδεσμο πού διατηροῦσα μαζί του, ἀλλά καί ἰδιαίτερα μέ τήν ἰδιότητά μου ὡς ἱερέως, ὄχι ἁπλῶς μέ ἐντυπωσίασαν, ἀλλά μέ συγκλόνισαν, καί ἔγιναν ἡ βάση γιά τήν κάθε τοποθέτησή μου. Πιστεύω δέ ἀκράδαντα ὅτι μέ ὅλα αὐτά μαρτυροῦσε καί στίς πιό δύσκολες ὧρες τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἔχω καί τόν λογισμό ὅτι ἡ ἐκδημία του κατά τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως ἀποτελεῖ σημεῖο γιά τήν κατ’ αὐτόν τόν τρόπο μαρτυρία τῆς ἀναστάσεως.
 Γ. Ἕνα τελευταῖο γνώρισμα μάρτυρος τῆς ἀναστάσεως γιά τόν μακαριστό καθηγητή εἶναι ἡ ὕπαρξη μαθητῶν του, οἱ ὁποῖοι παρέλαβαν ἀπό ἐκεῖνον τή μαρτυρία τῆς ἀναστάσεως, καλλιεργήθηκαν μέ αὐτήν, ρυθμίζουν τή ζωή τους μ’ αὐτήν, καί τώρα τήν παραδίδουν στίς ἑπόμενες γενεές. Ὑπάρχει ἕνα πλῆθος τέτοιων προσώπων. Σέ ὅλους αὐτούς καί σ’ ἐμᾶς ἄφησε ὡς ἱερή παρακαταθήκη καί πολύτιμη πνευματική κληρονομιά ἕνα ἀπό τά ἀκριβότερα δῶρα, τήν ἐμπειρία καί τή μαρτυρία τῆς ἀναστάσεως.

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου
Δρ. Θεολογίας