Ε ἶναι πρόβλεψη καί προφητεία τοῦ Κυρίου ὅτι ἀπό τό ξεκίνημά της καί μέχρι τήν συντέλεια τοῦ κόσμου ἡ Ἐκκλησία θά ἀντιμετωπίζει πάντοτε τόν διπλό κίνδυνο: Ἀπό τή μιά ἡ κοσμική ἐξουσία, ἄλλοτε μέ τά θέλγητρα κι ἄλ­λοτε μέ τά φόβητρά της, θά ἐπιχειρεῖ νά φιμώσει τήν Ἐκ­κλησία ἤ νά τήν ἁλώσει. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ πλάνη, ἄλλοτε μέ τήν ἔπαρση τῆς γνώσης κι ἄλ­λοτε μέ τόν σκοτισμό τῶν παθῶν, θά προσ­παθεῖ νά διαστρέψει τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τήν ἁγία ἐντολή, νά ἀλλοιώσει τόν αἰώνιο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου (βλ. Μθ 7,15∙ 24,5ἑ.∙ Μρ 13,22).

 Ἀνάμεσα σ’ αὐτές τίς συμπληγάδες σκληρή καί ἀδυσώπητη ἡ πάλη τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ κάθε πιστοῦ, μά εἶναι βέβαιο καί ἀσφαλές τό ἀποτέλεσμα: Θά νικήσει ἡ πίστη! Ἀποτυπώνεται συμβολικά καί πολύ παραστατικά ὁ ἀγώνας αὐτός στό μοναδικό προφητικό βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάν­νη. Μέ τήν καθοδήγηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος ὁ τελευταῖος ἐπιζῶν μαθητής τοῦ Κυρίου, ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης ἀλλά καί υἱός τῆς βροντῆς, περιγράφει προφητικά τί πρόκειται νά συμβεῖ στήν Ἐκκλησία καί μᾶς προειδοποιεῖ νά μή φοβόμαστε. Στό τέλος θά νικήσει τό ἐσφα­γμένο καί «ἑστηκός» ἀρνίο (βλ. Ἀπ 5,6), ὁ Ἰη­σοῦς Χριστός, πού σταυρώθηκε ἀλλά ἀναστήθηκε. Καί θά νικήσουν μαζί του ὅλοι ὅσοι θά παραμείνουν πιστοί σ᾽ Αὐτόν.
 Σέ μία, λοιπόν, ἀπό τίς ἑπτά ἐπιστολές τῆς Ἀποκαλύψεως (βλ. 3,7-13), τό ἅγιο Πνεῦμα ἀ­πευθύνεται στήν μικρή μά εὐλογημένη ἐκ­κλη­σία τῆς Φιλαδέλφειας: Ἔχεις μικρή δύνα­μη, ὁ κόσμος δέν σέ ὑπολογίζει. Δέν ἔχεις στούς κόλπους σου ἄρχοντες καί ἰσχυρούς, φτωχοί καί ταπεινοί τῆς γῆς εἶναι τά μέλη σου, ὅμως εἶσαι εὐλογημένη! Εἶσαι ἀπό τίς ἀγαπημένες μου ἐκκλησίες, καί δέν θά σέ ἐγκαταλείψω, λέγει ὁ Κύριος. Γιατί; Διότι τήρησες τήν πίστη, τήρησες τήν ὑπομο­νή, τήρησες τόν λόγο μου καί δέν ἀρνήθηκες τό ὄνομά μου. Ὅμως, πρόσεξε! Μήν ξυπαστεῖς ἀπό τόν ἔπαι­νο. «Κράτει ὃ ἔχεις»! Καί τί εἶναι αὐτό πού ἔχει ἡ μικρή αὐτή ἐκκλησία; Αὐτό πού ὁ Κύρι­ος τῆς ἔδωσε∙ «τί δὲ ἔχεις ὃ οὐκ ἔλαβες;», ρωτᾶ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος (Α´ Κο 4,7). Ὅ,τι καλό καί ὡραῖο διαθέτουμε εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, Αὐ­τός μᾶς τό χαρίζει.
 Καί τί εἶναι αὐτό πού μᾶς χαρίζει ὁ Θεός; Εἶναι ἡ ζωή καί ἡ ἀνάσταση, εἶ­ναι τό φῶς, εἶναι ἡ Ἐκκλησία του∙ εἶναι τό Σῶμα του καί τό Αἷμα του, ὁ ἑαυτός του. Γι᾽ αὐτό ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς χαρίσει ὄχι ἀντικείμενα, ὄχι ἰδέες καί ἰδανικά, ἀλλά τόν ἑαυτό του! Τό ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτό; Τόν ἑαυτό του μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος νά γίνει ἑαυτός μας, τήν ζωή του μᾶς χαρίζει νά γίνει ζωή μας. Καί θέλει νά τό κρατή­σου­με καλά αὐτό, νά μήν τό χάσουμε, νά μή μᾶς στερήσει κανείς τό στεφάνι τῆς δόξας.
 Ἐπαινώντας τήν ἐκκλησία τῆς Φιλαδέλφειας ὁ Κύριος εἶναι σάν νά λέει σέ ὅλους ἐμᾶς: Νά ποιοί εἶναι αὐτοί πού ἀγαπῶ: αὐτοί πού φυλάγουν τόν λόγο μου, πού τηροῦν τίς ἐντολές μου καί δέν ἀρνοῦνται τό ὄνομά μου. Αὐτούς θά τούς φυλάξω στήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ. Δέν θά τούς ἐγκαταλείψω!
 Πολύ παρήγορα ὅλα αὐτά, ἀλλά καί ἐλεγκτικά. Οἱ πολιτικές, κοινωνικές καί οἰκονομικές ἀναστατώσεις τῶν ἡμερῶν μας καθιστοῦν ἐμφανῆ τόν μεγάλο πειρασμό πού βιώνουμε σήμερα στήν πα­τρίδα μας ἀλλά καί σέ παγκόσμια κλί­μακα. Οἱ καιροί μας εἶναι δύσκολοι καί τά πράγματα γίνονται ὅλο καί δυσκολότερα. Μᾶς τσακίζει ἡ ἀγωνία, μᾶς κυ­κλώνει ἡ ἀνασφάλεια κι ὁλοένα αὐξάνει ὁ φόβος γιά τό αὔριο, ἡ ἀπελπισία γιά τό μέλλον. Δέν ξέρουμε τί μᾶς περιμένει. Κι ὅμως ὑπάρχει ἕνα ἔρεισμα στα­θερό, μία ἐγγυημένη ἀσφάλεια. Ὁ ἀ­­διάψευστος λόγος τοῦ Κυρίου βε­βαι­ώ­νει γιά τήν θεϊκή του βοήθεια, ἀλλά μέ μία προϋπόθεση: Νά τηρήσουμε τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ, τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, νά τηρήσουμε τόν λόγο τοῦ Κυρί­ου, νά φυλάξουμε τό ὄνομά του, νά κρατήσουμε τήν ὑπομονή.
 Τήν διαβεβαίωση αὐτή τήν προσυπογράφει καί ἡ νεώτερη ἱστορία τῆς πατρίδας μας. Ἀπό τήν παλιγγενεσία τοῦ 1821 μέχρι τό ἔπος τοῦ 1940 καί μέχρι σήμερα, πόσες φορές δέν μᾶς ἔσωσε ὁ Θεός! Καί πόσο δέν μᾶς στήριξε ἡ πίστη σ’ Αὐτόν! Ἡ πίστη πού ἔγινε ἐν­θουσιασμός καί κουράγιο καί ἀντοχή, πού ἀνέδειξε ἥρωες τούς μικρούς κι ἀσήμαντους βιοπαλαιστές τῆς καθημε­ρινότητας. Ἡ πίστη πού ἐνέπνευσε ἡ­ρωικές θυσίες, ὥστε νά ὑποκλίνονται θαυμαστικά οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς καί νά ὁμολογοῦν ὅτι «οἱ ἥρωες πολεμοῦν σάν Ἕλληνες». Αὐτή τήν πίστη νά κρατήσουμε καί σήμερα. Εἶναι ἡ σίγουρη ἐλπίδα γιά τήν Ἑλλάδα καί γιά τόν κό­σμο ὅλο!

Εὐ. Ἀλ. Δάκας