Στά ἀσκητικά του ἔργα ὁ ἀββᾶς Δω­ρόθεος, καθώς ἐπιχειρεῖ νά μιλήσει γιά τήν ἀγάπη, μᾶς παραδίδει μάθημα… γε­ω­με­τρίας. Ἄς ὑποθέσουμε, σημειώνει, ὅτι πά­νω στόν φλοιό τῆς γῆς εἶναι χα­ραγ­μένος μέ δια­βήτη ἕνας κύκλος. Ὁ κύκλος αὐτός μάλιστα ἀγ­καλιάζει ὅλο τόν κό­σμο. Τό κέντρο τοῦ κύκλου εἶναι ὁ Θεός. Οἱ ἀκτίνες του εἶναι οἱ δρόμοι τῶν ἀν­θρώπων. Ὅσο οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν νά πλη­σι­άσουν πρός τό κέντρο, δη­λαδή πρός τόν Θεό, ἀναπόφευκτα πλησιάζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἀν­τίθετα, ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπό τό κέντρο τοῦ κύκλου, ἀπό τόν Θεό, τόσο ἀποξενώνεται ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο.
 Αὐτή εἶναι «ἡ φύση τῆς ἀγάπης», συ­μπεραίνει ὁ ἅγιος Δωρό­θε­ος. Ὅσο λοι­πόν κανείς μένει μακριά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο ἀπο­μα­­κρύνεται ἀπό τήν ἀγάπη στόν συν­άν­θρωπο. Ὅ­σο πλησιάζει καί ἀ­γαπᾶ τόν Θεό, τόσο ἑνώ­νεται μέ τόν συν­άν­θρωπο καί τόν ἀγαπᾶ ἀληθινά.
 Μήπως τελικά τό κλειδί τῆς εὐτυχίας, πού ὅλοι ἀποζητοῦμε, βρίσκεται σέ αὐτή τήν ἁπλή γεωμετρία, ἐνῶ ἐμεῖς οἱ ταλαί­πω­ροι τό ἀναζητοῦμε στά δύσκολα θεω­ρή­ματα; Μή­πως ἔχουμε χαράξει παράλληλους δρόμους καί παράλληλες πορεῖες, χωρίς ἀσφαλῶς νά ὑπάρχει πιθανότητα νά συναντηθοῦμε, ἐπειδή ἀκριβῶς δια­γράψαμε μέ τό σβηστήρι τῆς ἀδιαφορίας τό κέντρο τῆς κτίσεως, τόν Θεό; Νά, λοι­πόν, ἡ λύση κατά τόν ἅγιο Δωρόθεο: Νά ἐπαναπροσδιορίσουμε τό κέντρο τῆς γῆς, αὐτοῦ τοῦ κινούμενου κύκλου στό ἄπει­ρο, καί νά χαράξουμε νέες πορεῖες μέ ἀ­πώτερο σκοπό νά ἀγγίξουμε τό κέντρο, τόν Θεό... Σίγουρα τότε θά δοῦμε τό πρόσ­ωπο τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ «ἐσόπτρῳ» τοῦ ἀδελφοῦ, μέχρις ὅτου Τόν ἀντικρύσουμε «καθὼς ἐστί, πρόσωπον πρὸς πρόσω­πον». Καί αὐτό θά εἶναι ὄχι τό κλειδί, ἀλ­λά αὐτή καθαυτή ἡ εὐτυχία.

Δ. Καλογεράκη