Ἡ λαμπρή μέρα τῆς λευτεριᾶς καί τῆς ἐνσωμάτωσης στή μητέρα Ἑλ­λάδα ἀνέτειλε γιά τά ἡρωικά Δωδεκάνησα στίς 7 Μαρτίου 1948. Μέ πατριωτικό παλμό γιορτάζεται ἡ τρα­νή ἐπέτει­ος κά­θε χρόνο σέ τοῦτες τίς ἐσχατιές τῆς ἑλληνι­κῆς γῆς, στό ἔν­δοξο προπύργιο τῶν ἀ­γώνων τῆς Φυ­λῆς. Συνάμα τήν ἴδια ἡ­μέρα τιμοῦνται πανηγυρικά ὅλοι οἱ δω­­δεκανήσιοι ἅ­γιοι, ἀπόστολοι, ὅ­σιοι, μάρτυρες καί νεομάρτυρες. Μία ἱερή ὁλόφωτη σύναξη, πού μαρτυρεῖ τήν πα­ρου­σία τῶν χριστιανῶν στήν εὐλο­γημένη γῆ τῶν Δωδεκανήσων στό διάβα τῶν αἰώνων καί ἐνισχύει τούς πνευματικούς ἀγωνιστές κάθε ἐ­ποχῆς. Ὁ σπόρος τῆς ἀλήθειας πού φύτευσε τό χέρι τῶν ἀποστόλων Παύλου καί Ἰωάννη ἔδω­σε καρποφορία μεστή καί εὔχυμη.

 Ὅσιοι καί ἀσκητές πού δέν συμβιβάζονται μέ τό πεπερα­σμένο, νοσταλγοί τοῦ οὐρανοῦ λατρεύ­ουν τόν Θεό μέσα στήν παν­ώρια φύση τῶν ἑλληνι­κῶν νησιῶν. Ὁ ὅσιος Χριστόδουλος (11ος αἰ.) πού ἔ­χτι­σε τή μονή τοῦ ἁγίου Ἰω­άννου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὅσιος Λεόντιος ὁ θαυματουργός (12ος αἰ.), ὁ Γεράσιμος ὁ Βυζάντιος (18ος αἰ.), μέ τήν ὁσιακή ζωή τους ἁγίασαν στήν Πάτμο. Ὁ Ἰ­ω­άννης ὁ Καρπάθιος (7ος αἰ.), ὁ ὅ­σιος Σάββας ὁ ἐν Καλύμνῳ (20ός αἰ.) συνασκητής καί διακονητής τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, τό ἱερό λείψανο τοῦ ὁποίου φυλάγεται στήν Κάλυμνο, ὁ ὅσιος Γρηγόριος Γραβανός ὁ Νισύριος (19ος αἰ.), μέλος τοῦ κινήματος τῶν Κολλυβάδων. Ξερι­ζωμένος ἀπό τό Ἅ­γιο Ὄ­ρος, ἀσκή­τευ­σε καί κήρυξε στήν Πάτ­μο καί στούς Λειψούς. Ἡ ἀρετή καί ἡ ἄ­σκη­σή του ἀκτινο­βο­λοῦ­σαν σ’  ὅ­λα τά νησιά καί ἀνέπαυε χιλιάδες ψυχές ὡς ἄριστος πνευματικός. Ὁ Πλάτων Ἀϊβαζίδης ὁ Πά­τμιος (20ός αἰ.). Μοναχός στή Μο­νή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, κατά τή διάρκεια τῶν σπου­δῶν του στήν Κωνσταντι­νού­πολη γνώρισε τόν Γερμανό Καραβαγγέλη, Μη­τροπολίτη Καστοριᾶς καί μετέπειτα Ἀμασείας Πόντου, τόν ὁποῖο καί ἀκο­λού­­θησε. Ἐκεῖ κρεμάστηκε ἀπό τούς Τούρκους τό 1921.
 Ὁ ἅγιος Φανούριος ὁ νεοφανής (13ος αἰ.), πού τόν ἀποκάλυψε ὁ Θεός ὡς δῶρο οὐράνιο τόν 16ο αἰώνα, στή Ρόδο. Στήν εἰκόνα, πού θαυματουργικά βρέθηκε, ὁ Ἅγιος παρουσιαζόταν ὡς στρατιώτης, κρατώντας σταυρό καί λαμπάδα ἀναμμένη καί γύρω ἀπό τή μορφή του εἰκονίζονταν τά μαρτύριά του.
 Πλάι στούς ὁσίους, συντονίζουν τό βῆμα οἱ ἡρωικοί νεομάρτυρες, πού σάν ἄνθη ἐαρινά προβάλλουν μέσα στήν παγωνιά τῆς Τουρκοκρατίας καί ἀντιφεγγίζουν μέ τή γενναία ὁμολογία τους τή λάμψη τῶν πρώτων μαρτύρων.
 Ὁ Μακάριος ὁ Καλογερᾶς, ὁ ἐθνοδι­δάσκαλος (18ος αἰ.), ὁ ἱδρυτής τῆς Πατμι­άδας Σχολῆς, ἡ ὁποία διαδραμάτισε ση­μαντικό ρόλο στή διαπαιδαγώγηση τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων. Ὁ ἱερομάρτυς Εὐ­θύμιος Μητροπολίτης Ρόδου (16ος αἰ.), εὐσεβής καί ἄγρυπνος ποιμένας, τόν ὁ­ποῖο συνέλαβαν οἱ Τοῦρκοι καί ἀνασκολόπισαν μαζί μέ ἄλλους κληρικούς καί κοινοτικούς παράγοντες τῆς Ρόδου. Οἱ προσκυνητές τοῦ τάφου του εὐεργετοῦν­ται μέ πλῆθος θαυμαστῶν σημείων. Οἱ πέντε ὁσιομάρτυρες στούς Λειψούς (16ος αἰ.), πού πότισαν τό χῶμα καί τά βράχια τῶν Δωδε­κανή­σων μέ τό αἷμα τους, βρίσκοντας μαρτυρικό τέλος ἀπό τούς τούρκους δυνάστες. Ὁ μεγαλομάρτυρας Κωνσταν­τῖνος ὁ Ὑδραῖος (†1800) πού ξέ­πλυ­νε τήν ἄρνη­ση ὑπομένοντας φρικτά βασανιστήρια στή Ρόδο, ὁ Ἰωάννης ὁ Ναύ­κληρος (†1732) πού κάηκε ζωντανός ἀπό τούς Τούρκους, ὁ Νικήτας ὁ Νισύριος (†1669) πού μαρτύρησε στά δεκάξι του χρόνια, ὁ Χρῆστος ὁ κηπουρός ὁ ἐκ Πρεβέζης (†1668), πού ὁμολόγησε τόν Χριστό καί ὑπέστη φοβερά βασανιστήρια στήν Κῶ.
 Ἀτέλειωτος τοῦτος ὁ χορός, στεφα­νω­μένος μέ τό φῶς τῆς αἰωνιότητας, μᾶς περιστοιχίζει στίς 7 Μαρτίου, καθώς ἡ καρ­- διά κάθε Ἕλληνα στρέφεται στά αἱ­μα­τοβαμμένα Δωδεκάνησα. Οἱ ἅγιοι καί οἱ μάρ­τυρες «φαιδρές λαμπάδες τοῦ Χριστοῦ», ἀκάματοι πρεσβευτές στόν  θρόνο τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ἐγγυητές τῆς αἰώνιας νίκης τῶν πιστῶν τῆς στρατευομένης ἐκ­κλησίας.

Ἰχνηλάτης