Οἱ πρόσφατες βεβηλώσεις ἱερῶν να­ῶν ἔδειξαν ὅτι ὁ ἑλ­λη­νι­κός λαός βιώνει βαθειά παρακμή, τήν ὁποία, δυστυχῶς, δέν αἰσθάνεται. Ὁ τορ­πιλισμός τῆς «Ἕλ­λης» στήν ἑορτή τῆς Κοί­μησης τῆς Με­γαλόχαρης τό 1940 εἶχε συγκλο­νίσει τό παν­ελλήνιο καί εἶχε συμβάλει τά μέγιστα στήν ἐθνική ὁμοψυχία, ὅπως φά­νηκε μῆ­νες ἀργότερα. Ἴσως ἰσχυριστεῖ κάποιος ὅτι στήν περίπτωση τῆς βεβή­λω­σης ὁ «ἐ­χθρός» εἶναι ἐντός τῶν τειχῶν. Ἑσ­τι­ά­ζον­τας ὅμως τήν προσοχή μας στούς ἐλά­χιστους νέους «ἀντιε­ξουσι­α­στές» καί ρί­χνοντας τό ἀνάθεμα ἐναντίον τους μᾶς διαφεύγει ἡ οὐσία τοῦ προβλή­ματος. 

  Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού «ἀν­τι­ε­ξουσιαστές» βεβηλώνουν ἱερούς, γιά τούς ὀρθόδοξους χριστιανούς, χώρους. Στό παρελθόν, κατά τή διάρκεια κατα­λή­ψεων πανεπιστημιακῶν χώρων, εἰκόνες παρ­εκκλησίων ἀμαυρώθηκαν μέ τό σύμ­βολο τῆς ἀναρχίας καί ἀντιεκκλησιαστικά συνθήματα ὁλοκλήρωσαν τή βεβήλωση. Τότε τά συμβάντα δέν ἔλαβαν εὐρεία δη­μοσιότητα. Οἱ πρόσφατες προκλήσεις ὑ­πῆρξαν ἀκραῖες καί ὁδήγησαν σέ ἔν­τονες ἀντιδράσεις.
  Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ αὐτοπροβαλ­λό­με­νοι ὡς ἀντιεξουσιαστές δέν ἀποτελοῦν συμπαγές σῶμα, ἀλλά ἀπαρτίζονται ἀπό ποικίλες ὁμάδες. Ἄλλοι ἐμφοροῦνται ἀ­πό ἀντικαθεστωτικό μίσος, καθώς ἡ κοι­νωνική ἀδικία ἔχει πλεονάσει στίς ἡμέρες μας, ἄλλοι πραγματοποιοῦν τήν «ἐπανά­στασή» τους κατά τοῦ ὑποκριτικοῦ μεγα­λοαστισμοῦ ἤ ψευτοαριστεροῦ οἰκογε­νειακοῦ τους περιβάλλοντος, ἄλλοι, τέ­λος, εἶναι πράκτορες στήν ὑπηρεσία σκοτει­νῶν κύκλων.
  Γιατί ἄραγε ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ στό­χο, ὥστε νά δέχονται πλήγματα ἀκόμη καί ἱστορικά μνημεῖα της; Προφανῶς οἱ δράστες στήν καταστροφική τους μανία δέν σκοτίζονται γιά τήν πολιτιστική μας κληρονομιά. Καθετί πού θεωρεῖται ὅτι σχετίζεται μέ φορέα στήν ὑπηρεσία τῆς ἐξουσίας γίνεται στόχος. Καί εἶναι εὐκο­λότερος στόχος ἕνα ἱστορικό ἐξωκκλήσι. Τό οὐσιῶδες ἐρώτημα ὅμως εἶναι: Γιατί θεωρεῖται ἀπό τούς «ἀντιεξουσιαστές» ἡ Ἐκκλησία ὄργανο στήν ὑπηρεσία τῆς ἐξ­ουσίας; Προφανῶς ἐπειδή δέν εἶναι σέ θέση, ἴσως δικαιολογημένα, νά διακρί­νουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά πρόσωπα, τά ὁποῖα διαχρονικά τή στελε­χώνουν. Οἱ θρησκεῖες ἐν γένει καί ἡ Ἐκ­κλησία, θεωρούμενη ὡς μία ἀπό αὐτές, δέχθηκαν σφοδρές κατά καιρούς τίς ἐπι­κρίσεις κοινωνικῶν μεταρρυθμιστῶν, θε­ωρούμενες ὄργανα στήν ὑπηρεσία τῶν κρατούντων. Οἱ ἐπικρίσεις δέν ὑπῆρξαν ἀνεδαφικές καί ἀνιστόρητες, καθώς χρι­στιανοί θρησκευτικοί ἡγέτες, γιά νά πε­ριορίσουμε τήν ἐξέταση στόν χριστια­νικό κόσμο, συμπορεύτηκαν, κατά καιρούς, μέ τούς κοσμικά ἰσχυρούς, προσ­έφεραν σ’ αὐτούς ὑπηρεσίες καί στηρί­χτη­καν ἀπό αὐτούς. Κι αὐτό ὄχι μόνο στή Δύση, ὅπου στρε­βλώθηκε τό πνεῦμα τοῦ εὐαγγελίου, ἀλ­λά καί στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή. Ἡ ἐ­πι­κράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ στή Ρωσία δέν θά ἦταν δυνατή, ἄν ἀρκετοί ἐκκλη­σι­α­στι­κοί ἡγέτες δέν εἶχαν ἀποκλίνει δρα­μα­τι­κά ἀπό τό ἐκκλησιαστικό δέον.
  Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται ὑπό διωγμόν ἀνά τούς αἰῶνες. Οἱ κύριοι διῶκτες της εἶναι κατά πολύ πιό ἐπικίν­δυνοι ἀπό τούς νεαρούς «βανδάλους» ἱερῶν ναῶν. Δέν ἀναφερόμαστε μόνο σ’ ἐκείνους πού, ἔχοντας ἔκδηλη τήν ἐχθρό­τητα πρός τήν Ἐκκλησία, κήρυξαν δι­ω­γμό κατ’ αὐτῆς μέ συνέπεια πλῆθος πιστῶν νά ὁδηγηθεῖ στό μαρτύριο. Ἔ­χουμε κατά νοῦν τούς σύγχρονους ἐξ­ουσιαστές, οἱ ὁποῖοι, διακηρύσσοντας τήν ἀνεκτι­κό­τητα καί τόν σεβασμό τῆς ἐ­λευθερίας τῆς συνειδήσεως, ἔχουν κη­ρύ­ξει ἀπηνῆ διω­γμό κατά τῆς Ἐκκλησίας μέ στόχο τήν ἀ­ποϊεροποίηση τῶν πάντων. Οἱ χριστια­νικές κοινωνίες τελοῦν ὑπό κα­τάρρευση ἔχοντας υἱοθετήσει τόν πρα­κτικό ὑλισμό καί ἔχοντας ὑποταχθεῖ σέ κοινωνικο­πολι­τικό σύστημα ἐχθρικότατο πρός τόν εὐ­αγγελικό λόγο, στόν ὁποῖο ὡς μόνη ἀξία θεωρεῖται τό χρῆμα.
  Κάποια κόμματα τῆς Βουλῆς, ὑπο­κρι­τικά ἐνεργήσαντα, ἔσπευσαν νά καταδι­κάσουν τούς βανδαλισμούς, προκει­μένου νά ἀποκομίσουν κομματικά ὀφέλη. Ὡστόσο, πρόσφατα στή Βουλή σχεδόν ὅλα τά κόμματα ψήφισαν διάταξη, σέ ἄ­σχετο πρός τό θέμα νομοσχέδιο, πρός ὑπέρ­βαση τῶν σκοπέλων γιά τήν ἀνέ­γερ­ση τεμένους στήν Ἀθήνα. Σέ μία χώρα πού ἀδιαφόρησε πλήρως γιά τήν ἐκ­πλή­ρωση τοῦ τάματος τῶν ἀγωνιστῶν γιά τήν ἐ­λευθερία μας, γιά τήν ἀνέγερση δηλαδή ἱεροῦ ναοῦ εὐγνωμοσύνης πρός τόν Σω­τήρα Χριστό, «ἀριστερή» κυβέρνηση ὑ­περβαίνει νομοθετικά τίς ὑποκριτικές κω­λυσιεργίες τῶν κομμάτων ἐξουσίας κατά τό παρελθόν. Ὄχι βέβαια ἐπειδή τρέφει συμπάθεια πρός τό ἰσλάμ, ἀλλά ἐπειδή ἐκτελεῖ τίς ἐντολές ἐκείνων πού θέλουν ἡ χώρα μας νά ὑποστεῖ πλήρη ἀλλοίωση τοῦ χαρακτήρα της καί ὁ λαός της νά ἀ­πωλέσει τήν ταυτότητά του, κύριο χα­ρα­κτηριστικό τῆς ὁποίας ἦταν ἀκόμη καί λίγες δεκαετίες πρίν ἡ ἑλληνορ­θό­δοξη πίστη.
Ἄραγε δέν θά ὑποστοῦμε τίς συνέ­πει­ες τῆς ἀφροσύνης μας;

Ἀπ. Παπαδημητρίου

Ἀπολύτρωσις 71 (2016) 260-261