«Φοβηθῶμεν, ἀγαπητοί. Οὐκ ἔστι παίγνιον ὁ βίος• μᾶλλον δὲ ὁ μὲν παρὼν βίος παίγνιον, τὰ δὲ μέλλοντα οὐ παίγνια» (Ἰωάννης Χρυσόστομος, PG 57,318).
Πολύ σαφής καί κατηγορηματικός ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Δέν εἶναι παιχνίδι ἡ ζωή μας καί μεῖς δέν εἴμαστε παιδιά, γιά νά παίζουμε. Ἄν, ὅμως, θέλουμε νά παίζουμε σ’ αὐτή τή ζωή, στήν ἄλλη πιά δέν θά μποροῦμε νά παίζουμε.
Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ ζωή μας; Ἡ ζωή μας εἶναι ἐλαφρότερη ἀπό δρομέα, ἀπαντᾶ ὁ ἱερός πατέρας. Διότι, ὅπως ἐκεῖνος, πρίν καλά-καλά ἔρθει, φεύγει, ἔτσι δέν μένει τίποτε• οὔτε δόξα οὔτε πλοῦτος οὔτε κάλλος. Ἡ ζωή μας εἶναι ὁδός καί γι’ αὐτό χρειαζόμαστε τήν καθοδήγηση τοῦ Θεοῦ. Ἐάν, ὅταν πρόκειται νά μποῦμε σέ μιά πόλη, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ὁδηγό, πολύ περισσότερο ὅταν πρόκειται ν’ ἀποδημήσουμε στόν οὐρανό, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τόν Θεό, γιά νά μᾶς δείξει τόν δρόμο, νά μᾶς στηρίξει, νά μᾶς χειραγωγήσει. Ἡ ζωή μας δέν διαφέρει σέ τίποτε ἀπό τή σκηνή τοῦ θεάτρου. Ἐκεῖ ὁ μέν ἕνας παίζει τόν ρόλο τοῦ βασιλιᾶ, ὁ δέ ἄλλος τοῦ στρατηγοῦ ἤ τοῦ στρατιώτη. Ἀλλά ὅταν λυθεῖ τό θέατρο οὔτε ὁ «βασιλιάς» εἶναι βασιλιάς οὔτε ὁ «στρατηγός» εἶναι στρατηγός οὔτε ὁ «στρατιώτης» εἶναι στρατιώτης. Ὅλα σ’ αὐτόν τόν κόσμο εἶναι σάν ὄνειρο. Ὅπως οἱ καταδικασμένοι πού ἐργάζονται σέ μεταλλεῖα ἤ σέ ἄλλα χειρότερα καταναγκαστικά ἔργα, ὅταν μετά τήν κοπιαστική μέρα κοιμηθοῦν, ὀνειρεύονται τήν τρυφή καί τόν πλοῦτο ἀλλ’ ὅταν ξυπνήσουν ἐπανέρχονται στήν πικρή πραγματικότητα, ἔτσι καί ἡ ζωή αὐτή μέ τά πλούτη καί τίς ἀπολαύσεις εἶναι ὄνειρο ἀπό τό ὁποῖο ξυπνᾶ ὁ ἄνθρωπος πολύ μετανιωμένος. Ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι τέφρα καί σκόνη, πούπουλα πού τά σκορπίζει ὁ ἄνεμος, καπνός καί σκιά, φύλλα καί λουλούδια πού τά ρίχνει ὁ ἀέρας, παραμύθι, ρέμα πού κυλάει καί φεύγει. Ἡ ζωή μας ἐδῶ δέν εἶναι μόνιμη, εἶναι παλίρροια πού διαρκῶς μετακινεῖται. Εἶναι θάλασσα μεγάλη καί εὐρύχωρος πού πρέπει νά διαπλεύσουμε, πρίν ἔρθει ὁ χειμώνας, ὁπότε δέν θά μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε. Εἶναι τόσο εὔθραυστη ὅσο ὁ ἱστός τῆς ἀράχνης. Ὅλα διαλύονται σάν τήν ἄμμο τῆς θάλασσας καί καταστρέφονται εὔκολα σάν τίς καλύβες.
Ἐνῶ ὅμως ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρή, τόσο ἀσταθής, τόσο μεταβλητή, ἔχει γιά μᾶς μεγάλη σημασία. Κι αὐτό διότι εἶναι τό στάδιο ὅπου μποροῦμε ν’ ἀσκηθοῦμε γιά τήν ἄλλη ζωή• εἶναι τό παιδευτήριο ὅπου πρέπει νά ἐκπαιδευθοῦμε, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά κερδίσουμε τό ἀμαράντινο στεφάνι. Ὁ ἀγώνας εἶναι ὁ κλῆρος μας σ’ αὐτή τήν πρόσκαιρη ζωή. Τό στεφάνι μᾶς περιμένει στήν αἰώνια ζωή. Ἔτσι πιό εὔκολα ὑπομένουμε τούς κόπους, γιατί διαρκοῦν λίγο, ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ἀπόλαυση τῶν στεφάνων παραμένει διαρκής καί ἀτέλειωτη. Ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται σάν τόν ἀθλητή πού πρέπει νά ἀντιμετωπίσει τή σκόνη, τό λάδι, τή ζέστη, τόν ἱδρώτα, κόπο πολύ καί στενοχώρια. Κι ὅποιος θέλει νά κερδίσει τό αἰώνιο τῆς δόξης στεφάνι πρέπει ν’ ἀγωνισθεῖ σκληρά καί ἀδυσώπητα σ’ αὐτή τή ζωή.
Ἐδῶ, λοιπόν, εἶναι ὁ ἀγώνας, ἐκεῖ τό στεφάνι. Ἐδῶ ἡ σπορά, ἐκεῖ ὁ θερισμός. Ἐδῶ εἶναι καιρός πάλης καί ἱδρώτων, ἐκεῖ καιρός ἐπάθλων. Ἐδῶ ἡ παροικία, ἐκεῖ ἡ μόνιμη κατοικία. Αὐτή ἡ ζωή ἔχει τά ἐνέχυρα τοῦ ἀρραβώνα, τήν ἐγγύηση γιά τή μέλλουσα, ἐφόσον εἶναι καθαρή. Καί γιά νά γίνει καθαρή ἡ ζωή μας, κατά τόν ἱερό πατέρα, χρειάζεται ὁλοκληρωμένη πίστη• «ἡ περὶ τὴν πίστιν πληροφορία». Γιατί ὅ,τι εἶναι τό θεμέλιο γιά τό σπίτι, εἶναι ἡ πίστη γιά τή ζωή. Οἱ ναυαγοί τῆς πίστεως εἶναι καί τῆς ζωῆς ναυαγοί.
Ἀ. Κάρπου
Ἀπολύτρωσις, Ἰαν. 2017