-Καληνύχτα μανούλα, ἀκούστηκε μέ τήν τραγουδιστή φωνή του ὁ Χαραλάμπης.
-Καληνύχτα, παλληκάρι μου.
-Καί μήν ξεχάσεις αὔριο Κυριακή νά μέ ξυπνήσεις, γιατί θά μέ περιμένει ὁ παπα-Φώτης στήν ἐκκλησία.
Χαρισματικό παιδί μά καί χαριτωμένο. Εἶχε μάθει ἀπό μικρός νά ἑνώνει τά δάκτυλά του καί νά προσεύχεται, νά νιώθει τόν Θεό πατέρα, νά ἀγαπᾶ τή θεία λατρεία. Τόν εἶχε ἀγκαλιάσει καί ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ, ὁ παπα-Φώτης, κι ἐκεῖνος ἔνιωθε χρέος του ἱερό νά ντύνεται κάθε Κυριακή «παπαδάκι» καί νά βοηθάει στό ἱερό. Πίστευε πώς ἄν ἔλειπε ἐκεῖνος, ἡ θέση του θά ἔμενε κενή. Καί τότε ποιός θά κρατοῦσε τό κερί στή Μικρή καί στή Μεγάλη Εἴσοδο;
Τόν τελευταῖο καιρό ὅμως σταμάτησε νά βγαίνει γιά παιχνίδι στό χωριό καί μέ κόπο μόλις πού κατάφερνε νά ἐπιτελεῖ τήν κυριακάτικη διακονία του. Νά θύμωσε μέ κανέναν; Μά αὐτό δέν ἔγινε ποτέ! Γι᾽ αὐτό δέν μποροῦσαν νά τό ἐξηγήσουν οἱ συμμα- θητές του. Ἀκούστηκε στό χωριό πώς ἀρρώστησε. Ἀλλά τί ἀρρώστια εἶναι αὐτή πού κρατάει τόσους μῆνες γιά ἕνα 8χρονο παιδί, πού μέχρι τώρα ἔτρεχε ἀκούραστα παίζοντας μέ τά ἄλλα παιδιά τοῦ χωριοῦ; Στό σχολεῖο τόν ἔφερνε πιά ὁ πατέρας του μέ τό αὐτοκίνητο, γιατί δέν ἄντεχε νά περπατήσει τόσο δρόμο…
Ἕνα πλῆθος ἐξετάσεων χρειάστηκε γιά νά ὁδηγηθοῦν οἱ γιατροί στήν τελική διάγνωση: Μία πολύ σπάνιας μορφῆς μυοπάθεια θά συνόδευε τόν Χαραλάμπη ἀπό δῶ καί πέρα…
Αὐτή ἡ αἰφνίδια καί ὁριστική ἀλλαγή στή ζωή τοῦ Χαραλάμπη δέν στάθηκε δυνατή νά σβήσει τό χαμόγελο ἀπό τό πανέξυπνο βλέμμα του. Χρειαζόταν νά ἐπισκέ- πτεται τό Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μιά φορά τόν μήνα γιά ἐξετάσεις καί πολλές φορές ἦταν ἀνάγκη νά μένει γιά νά νοσηλευτεῖ κάποιες μέρες. Χρόνο μέ τόν χρόνο περιοριζόταν ἡ κινητική δραστηριότητά του καί ἡ προσβολή τῶν μυῶν τοῦ θώρακα καί τῆς καρδιᾶς τόν ὁδηγοῦσε σταδιακά σέ ἀναπνευστική καί καρδιακή ἀνεπάρκεια. Κι ὅμως, μέ τή βοήθεια τῶν δασκάλων καί καθηγητῶν πού ἔρχονταν στό σπίτι γιά τήν κατ᾽ οἶκον διδασκαλία του, ὁ δεκατριάχρονος Χαραλάμπης συνέχιζε νά εἶναι ὁ πρῶτος μαθητής τῆς τάξης του!
Σέ μία ἐφημερία στά τέλη τοῦ Αὐγούστου ἦρθε στήν Κλινική μέ σοβαρή λοίμωξη τοῦ ἀναπνευστικοῦ. Δύσκολη ἐκείνη ἡ νύχτα... Δύσκολες καί οἱ μέρες πού ἀκολούθησαν… Ὡστόσο, ὁ ἀγαπητός σέ ὅλους τούς γιατρούς καί νοσηλευτές Χαραλάμπης συνεργαζόταν ἄψογα μέ ὑπο- μονή καί μέ εὐγνωμοσύνη σέ αὐτήν τήν πάλη γιά τή ζωή.
-Τί κόσμος εἶναι αὐτός πού πάει ἀπό τό κακό στό χειρότερο… Νά ποῦμε, Χαράλαμπε, στόν Θεό νά ρίξει φωτιά καί νά μᾶς κάψει; εἶπε ὁ διευθυντής τῆς Κλινικῆς περνώντας γιά ἐπίσκεψη ἀπό τόν θάλαμο τοῦ Χαραλάμπη.
-Ὄχι, γιατρέ, νά μήν ποῦμε στόν Θεό νά ρίξει φωτιά γιά νά μᾶς κάψει, ἀλλά νά τόν παρακαλέσουμε νά γίνει ὁ κόσμος μας καλύτερος!
Πέρασαν δύο μῆνες καί ἐνῶ περιμέναμε νά σταθεροποιηθεῖ γιά νά μπορέσει νά ἐπιστρέψει στό σπίτι, βρεθήκαμε μπροστά σέ μία τραγική ἔκπληξη: τά ἐργαστηριακά ἀποκαλύπτουν ὀξεία νεφρική ἀνεπάρκεια. Οἱ ἰσορροπίες πλέον εἶναι πολύ λεπτές στήν ἀντιμετώπιση τοῦ παιδιοῦ καί οἱ ἀμυδρές ἐλπίδες γιά βελτίωση ἀρχίζουν νά σβήνουν…
Μά τί παιδί εἶναι αὐτό; Πῶς βρίσκει τό κουράγιο νά χαμογελᾶ; Καί τό χαμόγελό του μεταγγίζει μία αὔρα οὐρανοῦ. Δέν εἶναι πώς δέν ἀντιλαμβάνεται τήν κατάσταση. Εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό πατέρα πού ἀποπνέει ἀπό τή μυστική του προσευχή. Προχθές ἦρθε ὁ ἱερέας τοῦ Νοσοκομείου καί τόν κοινώνησε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Νά ποῦ βρίσκει τή δύναμη τό «παπαδάκι» τοῦ χωριοῦ, πού μέ τήν καρτερία του προκαλεῖ τόν θαυμασμό ὅλων. Οἱ γονεῖς συμπαραστέκονται μέ στορ- γή. Οἱ νοσηλεύτριες μέ ἀγάπη. Οἱ γιατροί μέ ἐπιμονή. Καί ὅλοι ἐνδόμυχα ἤ φανερά παρακαλοῦμε τόν Θεό γιά τό θαῦμα.
Ἕνα πρωί μετά ἀπό πολύωρη συζήτηση ὅλων τῶν γιατρῶν, καλοῦνται οἱ γονεῖς νά ἐνημερωθοῦν καί νά προετοιμαστοῦν γιά τή σοβαρή πιθανότητα δυσμενοῦς ἐξέλιξης τοῦ παιδιοῦ. Ἐπιστρέ- φουν δακρύβρεχτοι στόν θάλαμο τοῦ Χαράλαμπου. Ἐκεῖ ὅμως πού σταματοῦν τά ἀνθρώπινα πεπερασμένα ὅρια, ἀρχίζει δυναμική ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χαραλάμπης ἀπρόσμενα ἀρχίζει νά βελτιώνε- ται. Ὅσοι δέν πιστεύουν, ἐκπλήσσονται καί ἀποροῦν. Ὅσοι πιστεύουν, χαίρονται καί δοξάζουν τόν Θεό.
Λίγες μέρες μετά τά Χριστούγεννα ἑτοιμάζεται ἡ Κλινική νά ξεπροβοδίσει τόν πανευτυχῆ Χαραλάμπη καί τούς γονεῖς του γιά τό χωριό τους. Μέσα στήν παγωνιά τοῦ χειμώνα ἦταν θαρρεῖς ἡ πιό ζεστή στιγμή γιά ὅλους.
-Τί δῶρο θέλεις νά σοῦ κάνουμε, Χαράλαμπε, γιά τά Χριστούγεννα; Ποιά ἐπιθυμία ἔχεις πρίν φύγεις ἀπό τήν Κλινική;
-Ἄν γίνεται νά πάω νά προσκυνήσω στόν τάφο τοῦ ἁγίου Παϊσίου, γιατρέ...
Ποιός μποροῦσε νά ἀντισταθεῖ σέ μία τέτοια ἅγια ἐπιθυμία μιᾶς εὐσεβοῦς παιδικῆς ψυχῆς πού ἀγαποῦσε τόν Θεό καί τούς ἁγίους του; Καί βρέθηκε τρόπος νά ἐκπληρωθεῖ ἡ ἐπιθυμία τοῦ παιδιοῦ.
Στό μοναστήρι στή Σουρωτή, τήν ὥρα πού μπαίναμε στόν ναό -νά ἦταν τυχαῖο;- ἁγιογραφοῦσαν οἱ μοναχές τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Ἱερουργός τοῦ Ὑψίστου καί μάρτυρας ὁ Ἅγιος, ἀγάπησε τόν Θεό καί πρόσφερε τό αἷμα του ἀντίδωρο στήν ἀναίμακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ. Μάρτυρας καί ὁ μικρός Χαράλαμπος, μέ τή χαρούμενη ὑπομονή στήν ἀσθένειά του, στάθηκε μέ δέος μπροστά στόν Ἅγιό του. Δέν ξέρω τί τοῦ εἶπε ἐκείνη τήν ὥρα μυστικά… Ἕνα εἶναι βέβαιο ὅμως, ὅτι ὁ Ἅγιος θά τόν σκεπάζει μέ τήν πρεσβεία του καί θά τόν περιμένει ὅταν τόν καλέσει ὁ Κύριος κοντά του γιά νά τόν στεφανώσει καί νά τόν κατατάξει «μετὰ τῶν ἁγίων του, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος».
Β. Ἀ., Παιδίατρος