Ὁ βίος του ἦταν σημαδεμένος ὑπό τῆς θεί­ας Χάριτος ἀπό τῆς γεννήσεώς του, τό 1925, ἕ­ως καί τῆς κοιμήσεώς του. Ἡ κηδεία του συν­έπεσε τήν 1ην Μαρτίου 2017 καί ὥραν 10π.μ. Τήν ἴδια ὥρα καί ἡμέρα εἶχε γίνει καί ἡ χειροτονία του!
 Ὁ Κύριος τόν κα­τε­κόσμη­σε μέ τρία μεγάλα  χαρί­­σματα: τό προορατικόν, τό διορατικόν καί τήν προθυμίαν. Διάδημα ἐπί τῆς κεφαλῆς του ἡ ἄκρα ταπεί­νω­­σις.
 Θά ἀναφέρω ἕνα καί μόνον θεοσήμαν­το σημεῖον πρός δόξαν Θεοῦ.
 Τό 1980 ἦλθον ἀπό τήν ἱερά Μητρόπολιν Μεσσηνίας καί ὁ Κύριος ἕνα ἀπόγευμα μέ ὡ­δήγησε εἰς τόν Ἅγιο Μηνᾶ. Βλέπω νά βγαίνει ἀπό τό ἐξομολογητήριο ἕνας σεβάσμιος ἱε­ρεύς μέ ἐπιβλητική μεγαλειότητα. Μόλις μέ εἶδε μέ κάρφωσε μέ τό πύρινο βλέμμα του καί δείχνοντάς με μέ τό δάκτυλον μοῦ λέγει μέ βροντερή φωνή: «Εἶσαι ὁ πατήρ Παναγιώτης καί ψάχνεις γιά πνευματικό· πέρασε μέσα».
 Δέν θά γρά­ψω τίποτε ἄλ­λο, γιατί δέν ὑ­πάρχουν λόγια νά περιγράψουν οὔτε καί νά σκι­­α­γρα­φή­σουν τήν ἁγία αὐτή ἱερατική μορ­φή.
 Σεβαστέ μας πνευματικέ πάτερ, θά σοῦ ἀ­πευ­θύνω τόν χαι­­ρετισμό μέ τόν ὁποῖον    ξε­προβόδισε ὁ ἑλ­λη­νι­κός τύ­πος τόν μακαριστό Χριστό­δουλο:
Ἀντίο, καλέ μας φίλε.
Ἀντίο, κα­λέ μας πνευματικέ.
Ἀντίο, καλέ μας λειτουργέ τοῦ Ὑψίστου.
Σέ σένα προσιδιάζει τό «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζω­ὴν χαρισάμενος».
 Τό «ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος» θά σοῦ εἰπῆ ἡ ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τιμώντας σε, ὅπως καί σύ τήν ἐτίμησες μέ ὑπερβάλλοντα ζῆλον.
 Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἄξιε κληρονόμε τῆς αἰωνίου ζωῆς!
 

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ
 πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Καραγιάννης