Μέ τή βαθύτατη θλίψη, πού ταιριάζει στούς ἀν­θρώπους, ἀλλά καί τή στέρεη ἐλπίδα τῆς πίστε­ως, πού ταιριάζει στά παιδιά τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα ἔχουν γευτεῖ τά δῶρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, τό Διοικητικό Συμβούλιο καί τά μέ­λη τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀδελφότητος «Ἀπολύτρωσις» ἀποχαιρετήσαμε τήν Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου ἀπό τόν ἱερό ναό Παναγίας Ἀχειροποιήτου Θεσσαλονίκης τόν Σάβ­βα Ξανθόπουλο, ὁ ὁποῖος ἀναχώρησε γιά τήν αἰ­ωνιότη­τα ἀν­ή­μερα τῆς ἑ­ορ­τῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ Σάββας Ξανθό­πουλος ὑπῆρ­ξε ὁ μακρο­βιό­τε­ρος πρόεδρος τῆς Ἀδελφό­τητος, πού τή διοίκησε γιά τά μι­σά ἀπό τά ἐνενήντα ἔτη τοῦ βί­ου της, ἀνελ­λιπῶς ἀπό τό 1969.
 Γεννημένος τό 1929 στό Σοχούμ τῆς Ἀπχαζίας, γνώρι­σε ἀπό βρέφος τή σταυρική ζωή, ὅταν ἦρθε στήν Ἑλλάδα μαζί μέ τούς πρόσφυγες γονεῖς του ἀπό τόν Πόντο. Ἐγ­καταστάθηκαν στή Θεσσαλονί­κη μαζί μέ ἄλλες δύο συγγενικές οἰκογέ­νειες σέ ἕνα παλιό δίπατο σπίτι στήν ὁδό Πέλοπος 9, δί­πλα στήν αἴθου­σα τῆς Ἀδελφότητος. Ἔχασε τόν πατέρα του νω­ρίς. Μέ τή χήρα μητέρα του Ἐ­λισάβετ νά τόν φροντίζει, μεγάλωσε, πῆ­γε σχολεῖο, πέρασε τήν κατο­χή καί μπῆκε στή Θεολογική Σχολή νά σπουδάσει, ἐργαζόμενος ταυτόχρονα στό οἰκογενειακό ἑ­στι­ατό­ριο στήν πε­ριοχή τῆς Παναγίας Χαλκέ­ων. Τέλειωσε τή Θεολογι­κή Σχολή καί πῆρε τό πτυχίο μα­ζί μέ τόν ἀείμνηστο δάσκαλό μας Στέργιο Σάκκο τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1953.
 Πτυχιοῦχος θεολόγος πιά, νυμφεύθηκε τήν Εὐανθία Κακουλίδου, μέ τήν ὁποία ἀπέ­κτη­σαν τέσσερα παιδιά. Διο­ρίσθηκε στό Γυμνάσιο Ἔδεσσας καί τό 1955 πῆρε μετάθεση γιά τό Ἀμύνταιο. Τό ἔργο του στήν πόλη αὐ­τή ἔγινε φανερό ἀπό τήν πρώτη στιγμή καί πολλοί μαθητές του τόν θυμοῦνται ἀκόμη μέ ἀγάπη. Μέ τήν ἴδια ἐπιτυχία ἐργάσθη­κε τόσο στό Γυμνάσιο τῶν Μουδανιῶν Χαλκιδικῆς, ὅσο καί στό Πειραματικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης, ἀλλά καί σέ διάφορα ἄλλα σχολεῖα τοῦ νομοῦ Θεσσαλονίκης ὡς Γυμνασιάρχης καί ἀρ­γό­τε­ρα ὡς Λυ­κειάρ­χης, μέχρι τήν ἀφυπηρέ­τησή του τό 1985. Ἀμέτρητοι οἱ μαθη­τές οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν τύχη νά τόν συναντήσουν στόν δρό­μο τους. Τόν εὐ­γνωμονοῦν γιά ὅσα τούς πρόσφερε καί κυρίως γιά τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς, πού τούς ὑπέδειξε νά βαδίζουν στή ζωή τους.
 Ἄν αὐτή εἶναι μέ συντομία ἡ δια­δρο­μή γιά τήν ὁποία τόν εὐγνωμονεῖ ἡ κοινωνία τῆς πατρίδας μας, εἶναι πολύ δυσκολότερο νά ἀποτιμηθεῖ καί νά ζυγισθεῖ ἡ εὐγνωμοσύνη πού τοῦ ὀφείλει ἡ Ἀδελφότητα τῆς Ἀπολυτρώσεως, στήν ὁποία ἐντάχθηκε ἀπό τήν παιδική του ἡλικία καί διακόνησε γιά περισσότερες ἀπό πέντε δεκαετίες. Τόν θυμόμαστε νά διηγεῖται μέ εὐγνωμοσύνη πῶς ἡ χάρις τοῦ Κυρίου τόν «ἄγρευσε» -ὅπως ἔλεγε- στό «Σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ», πού εἶχε ὀρ­γανώσει ἡ Ἀδελφότητα ὑπό τήν πνευ­ματική καθοδήγηση τοῦ διδασκάλου της π. Τιμοθέου Παπαμιχαήλ, ὅταν πηδοῦσε τόν φράχτη πού τόν χώριζε ἀπό τό σπί­τι του γιά νά παίξει στήν αὐλή της. Μέ νοσταλγία θυμόταν πάντοτε ὅλες τίς δραστηριότητες τῆς Ἀδελφότητος, στίς ὁ­ποῖες συμμετεῖχε ἀπό νέος, ἰδιαίτερα τίς ἱεραποστολικές της ἐξορμήσεις στίς γύ­ρω περιοχές γιά τή διάδοση τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ τόν ὁδήγησε νά ἀναλάβει καί τά ἡνία τῆς διοίκησης τῆς Ἀ­δελφότητος ἀπό τή θέση τοῦ μέλους τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, καί στή συνέχεια τοῦ Προέδρου της. Σέ νηνεμίες καί φουρτοῦνες τή διακόνησε μέ σοφία, μέ σύνεση, μέ ἀξιοπρέπεια, μέ δυναμισμό, ἀλλά περισσότερο ἀπό ὅλα μέ τα­πείνω­ση καί ἀγάπη στή μητέρα Ἐκ­- κλησία καί ὑ­πακοή στό θέλημα τοῦ ἁ­γίου Θεοῦ.
 Θά ἐπιθυμοῦσα νά τονίσω ἕνα τε­λευταῖο σημεῖο. Παρακολουθώντας μέ προσο­χή τή δράση του κυρίως τά τελευταῖα δύο-τρία χρόνια, κατά τά ὁποῖα βαρύνθηκε ὑπερβαλλόντως ἀπό τό πλῆ­θος τῶν ἐτῶν τῆς ἡλικίας του καί τήν ἀσθένεια τῆς ὑγείας του, μέ ἐντυ­πω­σίασε βα­θιά ἡ σφριγηλότητα τοῦ φρονήματός του, ἡ καθαρότητα τοῦ πνεύματός του, ἡ ἁψάδα τῆς σκέψης του, ἡ φρεσκάδα τῶν ἰδεῶν του καί ἡ δυναμική διάθεσή του γιά πρόοδο, προκοπή καί νέες δραστηριότητες ἀπό τά μέλη τῆς Ἀδελφότητος, ἰδιαίτερα τά νεώτερα. Ὅλα αὐτά εἶναι στοιχεῖα τά ὁποῖα ταιριάζουν καί περιμένει κανείς νά τά δεῖ ὄχι σέ ἕνα γέ­ρον­τα 85 ἐτῶν, ἀλ­λά σέ ἕνα νέο τῶν 28 ἤ καί 18 ἐτῶν ἀ­κό­μα.
 Αὐτό τό φαινόμενο, τό ὁποῖο παρακολούθησα μέ θαυμασμό τόσο στίς δη­μό­σιες ἐμφανίσεις του ὅσο καί στίς ἰ­διωτικές συνεδριάσεις τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, μπορῶ νά τό ἑρμηνεύσω μόνο μέ ἕναν τρόπο: Ὅλα τά χρόνια βέβαια τῆς ζωῆς του, ἀλλά ἰδιαίτερα τά τελευ­ταῖ­α δύσκολα χρόνια μέ τήν περι­πέτεια τῆς ὑγείας του, ἐξαιτίας τῆς ὁποί­ας περιόρισε τίς δραστηριότητές του ση­μαντικά, καθώς ἀναγκαζόταν νά ὑποβάλλεται συ­χνά σέ αἱμοκάθαρση, τόν ἐ­πισκίασε ἰδιαίτερα ἡ χάρις τοῦ Κυρίου. Τοῦ ἔδωσε τήν εὐκαιρία μαζί μέ τό αἷμα του νά κα­θα­ρίζει καί τήν ψυχή του ἀπό ὅλα τά βά­ρη πού συσσώρευσε ὁ μακροχρόνιος ἐπί­γειος βίος του, μέ τήν προσ­ευ­χή, τή λα­τρεί­α, τή μελέτη τοῦ θείου λόγου, τόν ὁποῖο ἀγάπησε ἀπό παιδί. Ἔτσι, μέ τήν ἐμβάθυνση τῆς μυστικῆς πνευματικῆς ζωῆς ἔπιασε ἰδιαίτερη ἐ­πα­φή μέ τόν ζωντανό ἀναστημένο Κύ­ριο. Μόνον αὐ­τή ἡ ἑπαφή ἔχει τή δύναμη νά ἀνανεώσει «ὡς ἀετοῦ» τό φρόνημα καί τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί νά τῆς δώ­σει τή νεανική σφριγηλότητα καί δύνα­μη γιά ζωή, πού ἐπέδειξε ἰδιαίτερα πρός τό τέ­λος τῆς ἐπίγειας διαδρομῆς του.
 Ἡ ἱστορία τῆς ζωῆς του ταυτίζεται σχεδόν ἀπόλυτα καί ἀριθμητικά καί ὀ­νο­μαστικά μέ τόν ἱστορικό βίο τῆς Ἀ­δελφότητoς. Ὑπῆρξε ἕνας ζωντανός κρίκος πού μᾶς συνέδεε μέ τίς παλαιότερες ἐ­κεῖ­νες γενιές οἱ ὁποῖες εὐδοκίμως, μέ πόνο καί αὐτοθυσία, διακόνησαν τήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα μας. Γενιές οἱ ὁποῖες περνοῦν πλέον σιγά σιγά ἀνεπιστρεπτί στά βιβλία τῆς ἱστορίας αὐτῆς τῆς γῆς. Ἔχουν ὅμως ἤδη γραμμένες τίς δικές τους χρυσές σελίδες στό βιβλίο τῆς ζωῆς, πού κρατοῦν οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ κατ᾽ ἐν­τολήν τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς, τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τοῦ ἀστέρα τοῦ πρω­ινοῦ τοῦ λαμπροῦ, τοῦ Α καί τοῦ Ω τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου καί τῆς δικῆς μας.
 Ἐμεῖς οἱ νεώτεροι τόν εὐγνωμονοῦ­με, διότι συνέχισε τήν παράδοση τῶν ἱδρυτῶν της: Νά μελετοῦν μέ ἀγάπη καί νά διαδίδουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ὄχι μό­νον ἄνθρωποι ταγμένοι στό ἔργο αὐτό, ἀλλά κυρίως ἄνθρωποι καθημερινοί, ἄν­θρωποι τοῦ μόχθου καί τῆς οἰκογένειας, πανοικί. Τόν εὐγνωμονοῦμε, διό­τι συνέβαλε καθοριστικά γιά νά σταθεῖ ἡ Ἀ­δελ­φότητα ὄρθια σέ δύσκολες ἐποχές καί ἔτσι νά βροῦν ἀσφάλεια κάτω ἀ­πό τά φτε­ρά τῆς Ἐκκλησίας χιλιάδες ψυχές, πού καλλιεργοῦνται ἕως σήμερα στίς κατηχητικές καί ἱεραποστολικές δρα­στη­ριότητές της. Τόν εὐγνωμονοῦ­με, διότι μᾶς ἄφησε ζωντανό παράδει­γμα καί πρότυπο μίμησης.
 Σεβαστέ μας πρόεδρε, ἀγαπητέ μας ἀδελφέ Σάββα, σέ εὐ­χαρι­στοῦμε καί σοῦ εὐχόμαστε καλό ταξίδι πρός τήν ἀγκαλιά τοῦ Κυρίου μας! Ἐκεῖ μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους θά συναντήσεις τόν μακαριστό Διδάσκα­λο καί τόν ἀδελφό μας Παυσανία καί μα­ζί τους πολυάριθμα μέλη καί συνεργάτες τῆς Ἀ­δελ­φότητος μέ τούς ὁποίους ἑτοίμαζες τό περιοδικό καί ὀργάνωνες τίς ἱεραποστολικές της δραστηριότητες. Σέ παρακαλοῦμε νά εὔχεσαι καί νά προσεύχεσαι στόν ἅγιο Κύριο νά συνεχίσει νά εὐλογεῖ τόν ἀγώνα ὅσων παραμένου­με σ’ αὐτόν τόν κόσμο, προσπαθώντας νά βαδίζουμε στά ἴχνη τῶν ἁγίων καί τῶν πατέρων μας γιά τή δόξα τῆς Ἐκ­κλησίας του καί τόν ἁγιασμό τοῦ Ὀνόματός του.

Ἀθανάσιος Παπαρνάκης,
Ἀν. Καθηγητής
τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς τοῦ Α.Π.Θ.