Στό γραφεῖο μας ὁ Σωτήρης ξεχωρίζει! Κι ἄς εἶναι ἐξωτερικά ἕνας συνηθισμένος κύριος. Εἶναι συνεπής στό ὡράριό του, εὐ­γενικός μέ ὅλους, τυπικός στίς ὑποχρεώσεις του, πρόθυμος σέ κάθε ἀγγαρεία, ἐργατικός.
Ὅμως, ὅλοι ἐκεῖ στήν ὑπηρεσία κρυ­φά τόν φθονοῦν. Ὅπως κανείς ἀντιπαθεῖ τή λάμπα πού φέγγει καί μέ τό φῶς της ἀποκα­λύπτει τά πονηρά του ἔργα. Γι’ αὐτό, σπάζει τή λάμπα, γιά νά σβήσει. Τόν Σωτήρη ὅμως; Πῶς νά τόν «σπάσουν», γιά νά «σβήσει»;
Κρυφά τόν παρακολουθῶ κι ἐγώ -γιατί στόν ἴδιο χῶρο ἐργαζόμαστε- χωρίς νά μπο­ρῶ νά βοηθήσω οὐσιαστικά γιά νά σταματήσει αὐτός ὁ «ψυχρός πόλεμος»...
Τό ἀποκορύφωμα ὅμως ἦταν ἐχθές. Μᾶς ἔφερε ὁ ἄνθρωπος κεράσματα γιά τή γέννηση τοῦ ἕκτου παιδιοῦ του! Ἦταν χαρούμενος, καί δέν τό ἔκρυβε. Ἀπέκτησαν γερό παιδί, καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του ἦταν εὐτυχισμένη!
Οἱ συνάδελφοι ὅμως ἄρχισαν:
-Εἶσαι ἐντελῶς κουτός! Τί θά τά κάνεις τά ἕξι παιδιά; Πῶς θά τά καταφέρεις μέ τό­σα ἔξοδα;
- Ἕξι παιδιά καί τά ἔχεις ὅλα μέ μιά γυναίκα! Μά ποῦ ζῆς, συνάδελφε;
- Ἀκόμα μέ μία γυναίκα εἶσαι; Δέν θά εἶ­σαι καλά!
Εἶπαν πολλά! Ἐγώ δέν μίλησα. Περίμε­να νά μιλήσει καί ὁ τελευταῖος. Καί τελευταία μίλησε ἡ Κατερίνα. Ὅλοι γνωρί­ζαμε τή ζωή της, ἀλλά καί τήν ἐλευθερία τῶν ἀ­πό­ψεών της στό θέμα τοῦ γάμου. Καί γιά τόν λόγο αὐτό, δέν θέλησε νά δημιουργήσει οἰ­κογένεια. Μέ κανέναν ἀπό τούς μνηστῆ­ρες πού γνώρισε δέν ἀποφάσισε νά δεσμευτεῖ ἰσόβια.
Καί ἡ Κατερίνα εἶ­πε:
- Μή μιλᾶτε ἔτσι, ἀγαπητοί μου συν­ά­δελ­φοι! Ἡ γυναίκα, πού γιά τόν Σωτήρη εἶναι μόνο μιά, κι ἐσεῖς τόν κοροϊδεύετε γι’ αὐτό, σκεφτήκατε ποτέ σας πόσο εἶναι εὐτυχισμένη;
Κανείς δέν τόλμησε νά φέρει ἀντίρρηση στήν Κατερίνα. Ἡ γνώμη της εἶχε ἄλλη βαρύτητα. Σιωπή ἔπεσε στό γραφεῖο.
Τότε μίλησα κι ἐγώ:
- Πολύ σωστά τά εἶπε ἡ Κατερίνα. Ὄ­χι μόνο ἡ γυναίκα του, μά καί ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρης εἶναι ἴσως οἱ μόνοι ἀληθινά εὐ­τυχι­σμέ­νοι ἄνθρωποι, ἀντίθετα μέ ὅ­λους ἐμᾶς! Κι αὐτό γιατί σέβονται τό μυστήριο τοῦ Γάμου τους, ἀγαποῦν τόν Θεό κι ἀγωνίζονται νά ἐφαρμόζουν τό θέλημά του.
Πάλι ἔπεσε σιωπή στό γραφεῖο... Αὐ­τή τή φορά, ὅμως, τήν ἔσπασε ἡ Κατερί­να:
-Ἐμπρός, συνάδελφοι! μέ ζεστή φω­νή τούς παρακίνησε. Ἐλᾶτε νά συγκεντρώσουμε χρήματα γιά νά ψωνίσουμε κάτι σάν δῶρο στό νεογέννητο!
... ... ...
- Πρώτη φορά, Σωτήρη, συνάδελφοί σου μᾶς χαρίζουν τέτοιο μεγάλο δῶρο γιά παιδί μας! Φαίνεται ὅτι πολύ σέ ἀγαποῦν! σχολίασε ἡ γυναίκα του ὅταν ἔ­λα­βε τό ὄ­μορφο συνολάκι τοῦ μικροῦ, τό κεντημένο μπουρνουζάκι καί τή χαρούμενη τούρτα ἀπό γνωστό ζαχαροπλαστεῖο!
- Ναί, ἔτσι φαίνεται... Μᾶλλον, τελικά, μ᾽ ἀγαποῦν...

Χ.Μ.Δ.