Ἰανουάριος 2018… ἕνα ἀκόμη ἔτος στό ἡμε­ρολόγιο τῆς ζωῆς μας. Ἕνα βῆμα ἐγγύτερα στήν ἡμέρα τῆς ἐπιστροφῆς, τοῦ ἐπαναπα­τρισμοῦ… Κι ἐνῶ συνήθως ἐμεῖς κάνουμε λόγο γιά ἀπο­δη­μία ὅταν κάποιος φεύγει ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ὁ ἱερός Χρυσό­στομος, ἀποκαλεῖ ἀποδημία τή βιο­τή μας ἐδῶ στή γῆ. Δέν γνωρίζεις ὅτι ὁ «παρὼν βίος ἀποδημία ἐστί;», ρωτᾶ ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ. Ἀ­πόδημοι στή γῆ αὐτή, ἐμεῖς οἱ δημότες τοῦ οὐ­ρανοῦ. Δέν πλα­στήκαμε γιά τόν κόπο, τόν μό­­χθο, τόν θάνατο, τό χῶμα· πλα­στήκαμε γιά τήν ἀθανασία. Δέν πλα­στή­καμε γιά νά τρε­φόμα­στε μέ τά χαρούπια τῆς ἁμαρ­τί­ας, ἀλλά γιά νά τρε­φόμαστε μέ τούς καρ­πούς τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.
 Κι ὅμως... λησμο­νή­σαμε τήν ταυ­τό­­τητά μας, τόν προο­ρισμό μας κι ἀράξαμε σέ λι­μά­νια ἐ­φήμερα, ρίχνον­τας τίς ἄγκυ­ρες τῆς ὕπαρξής μας ὅσο γίνεται πιό βα­θιά μέσα στά βαλτό­νε­ρα τῶν ἐπιθυ­μιῶν, στά λασπό­νε­ρα τῆς ἁ­μαρ­τίας. Καί ἀπό ἀπό­δημοι, μοχθοῦ­με νά γί­νουμε δη­­­­μότες τῆς γῆς, τῆς πή­λινης αὐτῆς σφαί­ρας, λησμο­νών­τας τόν Πλάστη καί Θεό μας.
 Ἡ ἐπίγεια ζωή μας ὅμως δέν εἶναι παρά μία περιπλάνηση στίς ἀνθρώ­πι­νες, δαιδαλώδεις ὁδούς· ἡ ἀναζήτηση τῆς μέλλουσας πόλεως, τῆς ἄνω Ἰε­ρουσα­λήμ. Περιδιαβαίνουμε τούς χω­μάτινους δρόμους, οὐσιαστικά «ὁδί­τες καὶ οὐ πολίτες», ἐπισημαίνει ὁ χρυσορρόας Ἅγιος, μέχρις ὅτου ἀνα­καλύψουμε «τὴν μέλ­λου­σαν πόλιν», τήν ὁποία οὐσιαστικά «ἐπι­ζητοῦμεν».
 Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν χορταίνει ὁ ἔσω κόσμος μας μέ τίς σκιές τῆς χα­ρᾶς καί τά κακέκτυπα τῶν ἀγαθῶν. Ποθοῦμε τό ἀληθινό, ὄχι τήν ἀπομί­μη­ση τῆς εὐτυ­χίας. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐδῶ ζωή, γράφει ὁ ἅγιος τῆς φυγῆς Γρη­γόριος, φαντάζει σάν «καπνός ἤ καί ὄ­νειρο ἤ κι ἕνα ἀγριο­λούλουδο».
 Ὁδοιπόροι ὅλοι μας· καί ὁδοί τά ἔτη τῆς ζωῆς μας, μονοπάτια πού τά περ­νοῦμε μόνο μία φορά. Τά ἀφή­νου­με πί­σω μας καθώς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἄλλα ζωγραφίζει ἐμπρός μας, δίνοντάς μας ἄλλη μία δυνατότητα ἀναζήτησης τοῦ ἀληθινοῦ ἀλλά καί ἀναγνώρισης τοῦ ἐφήμερου. Καθώς πίσω κοιτοῦμε, φωτο­βολίδες μοιά­ζουν οἱ ἐπιτυχίες μας καί φοῦσκες οἱ ἀποτυχίες μας, διότι εἶναι ὅλα «σκι­ές», ἀλλοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια. «Τί μαίνῃ περὶ τὰς σκιάς;», ρωτᾶ ὁ ἅγιος Χρυ­σό­στομος. Ὅλα μάταια, σκιές! Γιατί λοιπόν τρελαίνεσαι τόσο γιά τίς σκι­ές;
 Ἄς ἀφυπνίσουμε τόν νωθρό ἑαυ­τό μας, καθώς φέτος θά ξεφυλλί­σου­με τό ἡμερολόγιο τοῦ 2018. Διότι, «ἄ­δηλον» τό τέλος τῆς παρούσης ὁ­δοῦ, ἄδηλος «ἡ ἔξοδος» ἀπό τά πα­ρόντα. Ἄς εἴμαστε νη­φάλιοι λοιπόν, ὥστε ἡ κάθε πρωτο­χρο­νιά, πού ἡ ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ ἐπιτρέπει νά ζοῦμε, νά γίνεται ἀφορμή ἀναθεώρησης προτεραιοτή­των, ἐπιδιώξεων κι ὀνείρων· «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζη­τοῦ­μεν» (Ἑβ 13, 14).

Δ. Καλογεράκη