«Μακάριοι οἱ πεινῶν­τες καὶ δι­ψῶντες τὴν δικαιοσύνην» (Μθ 5,6). Τρισευτυχισμένοι οἱ ἄνθρωποι πού πείνα καί δίψα τους ἔκαναν τόν ἀληθινό Θεό καί τή δικαιοσύνη του. Αὐ­τοί χόρτασαν μέ ἀλήθεια, ξεδίψασαν μέ φῶς καί στάθηκαν ἀνώτεροι ἀπό τά ἀσήμαντα καί εὐτελῆ αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

 Ἕνας τέτοιος μακάριος δοῦλος τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξε καί ὁ Χρῆστος ὁ  κηπουρός. Γεννημένος γύρω στά 1707 στή Βόρειο Ἤπειρο, ἀποφασίζει στά σαράντα του χρόνια νά μετανα­στεύσει στήν Κωνσταντινούπολη γιά νά ἐργαστεῖ. Τί κι ἄν εἶναι φτωχός καί σκλάβος; Κατέχει τόν πιό ἀκριβό πλοῦ­το καί βιώνει τήν πιό ἀληθινή λευτεριά. Ἐργαζόμενος ὡς ἁπλός κηπουρός, καλλιεργεῖ τή γῆ δοξάζοντας τόν Δημιουργό, δρέπει καρπούς καί χορταίνει τό σῶμα. Τήν ψυχή τήν χορ­­ταίνει μέ λόγο Θεοῦ καί προσ­ευχή. Κι ὅπου τελεῖται, μακριά ἀπό τά μάτια τοῦ στυγνοῦ κατακτητῆ, ἡ θεία Λειτουργία σπεύδει νά μεταλάβει Σῶ­μα καί Αἷμα Χριστοῦ.
  Πουλώντας στήν ἀγορά τά προϊόντα του ζῆ μέ ἀξιοπρέπεια καί χαρά. Κάποια μέρα ἕνας Τοῦρκος ζητᾶ νά τόν ἐξευτελίσει ἀγοράζοντας τά μῆλα του σέ πολύ χαμηλή τιμή. Ὁ Χρῆστος ἀρνεῖται κι ὁ μουσουλμάνος κυριευμένος ἀπό θυμό καί ὑπερηφάνεια, γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ, τόν ὁδηγεῖ μέ συκοφαντίες στόν δικαστή.
  Σάν βρέθηκε μπρός στόν τοῦρκο κατή ὁ φτωχός ραγιάς στάθηκε ἱλαρός καί στερρός, ὁλόφωτος καί ἀνυποχώρητος ὁμολογητής τῆς ἀληθι­νῆς πίστεως. Οἱ ἀγαρηνοί τοῦ τάζαν πλούτη, δόξες καί ἡδονές, γιατί τόν θωροῦσαν πένητα καί δοῦλο. Μά δέν εἶχαν μάτια οἱ ταλαίπωροι νά δοῦνε τόν βαθύ, ἀθώρητο πλουτισμό του. Μανιασμένοι ἀπό τή δύναμη τῆς ἀντίστασής του ὁρμοῦν πάνω του καί τόν χτυποῦν καί τόν βασανίζουν μέ βασανιστήρια φρικτά.
  Αἱμόφυρτος καί καταπληγωμένος ὁδηγεῖται στό πιό σκοτεινό καί ὑγρό μπουντρούμι τῶν φυλακῶν καί ἀκινητοποιεῖται πάνω στό βασανιστικό ξύ­λο.
  Στή φυλακή βρισκόταν ἐκεῖνο τόν χειμώνα τοῦ 1748 καί ὁ Καισάριος Δαπόντες ἀπό τήν Σκόπελο, ἕνας ἀπό τούς σημαντικότερους Ἕλληνες χρονογράφους τοῦ 18ου αἰώνα, ὁ ὁποῖος συνέγραψε καί τό μαρτύριο τοῦ γενναίου νεομάρτυρα. Μέ θαυμασμό στά­θηκε ὁ φημισμένος λόγιος μπροστά του. Ὁ ἁπλός κηπουρός ὑπέμεινε μέ καρτερία καί ἀδιάκοπη προσευχή τούς ἀφόρητους πόνους, θεωρώντας τιμή τό μαρτύριο γιά τήν προσήλωσή του στήν ἁγία Ὀρθοδοξία.
  Βλέποντας τό μαρτύριό του, ὁ Καισάριος τόν σπλαχνίσθηκε καί τοῦ ἔφερε κρυφά λίγο ψωμί καί νερό γιά νά τόν ἀνακουφίσει. Κι ἐνῶ τό σῶμα κατέρρεε ἀπό τήν πείνα, τή δίψα καί τήν αἱμορραγία, ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ἀληθινός ἄρχοντας, πολίτης ἑνός κόσμου ἄλλου, ἀπαντᾶ συγκλονιστικά λέγοντας πώς προτιμάει γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ νά πεθάνει καί γιά τήν ἀγάπη Ἐκείνου νά πάει κοντά του πεινασμένος καί διψασμένος!
  Ὁ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Χρῆστος ἀποκεφαλίστηκε στίς 12 Φεβρουαρί­ου τοῦ 1748 καί ἡ ψυχή του πέταξε στά οὐράνια σκηνώματα γιά νά χορταίνει αἰώνια μέσα στή δόξα τοῦ Κυρίου πού ἀγάπησε. «Τμηθεὶς ὁ Χρῆ­στος δι’ ἀγάπην Κυρίου, κηπουρὸς ὤφθη τῆς Ἐδὲμ τοῦ χωρίου».
  Γιά τήν αἰώνια Ἐδέμ ὁδηγός μας ἕνας ἁπλός κηπουρός! Μᾶς διδάσκει νά καλλιεργήσουμε τό γεώργιο τῆς ὕπαρξής μας μέ ἄσκηση καί θυσία γνωρίζοντας ὅτι κάθε κόπος γιά τόν Κύριο νοηματοδοτεῖ τήν καθημερινότητά μας καί σηματοδοτεῖ τήν πορεία μας γιά τήν αἰωνιότητα!

Ἰχνηλάτης

"Ἀπολύτρωσις", Φεβρ. 2018