Παλιγγενεσία εἶναι ὁ ὅρος πού χρησι­μο­ποιοῦμε ἤ χρησιμοποιούσαμε μέχρι πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες γιά νά δηλώσουμε τήν μετά ἀπό αἰῶνες ἀνα­σύσταση ἑλληνικοῦ κράτους, γιά τήν ὁποία χύθηκαν ποταμοί αἱ­μάτων. Ὁ ὅρος αὐτός τείνει νά ἐξοβελιστεῖ ἀπό τό λεξιλόγιο τοῦ Νεοέλληνα σέ ἀν­τίθεση μέ τόν ὅρο Ἀναγέννηση, πού ὑποδηλώνει τήν κίνηση τῶν λα­ῶν τῆς Δύσης πρός ἀνατροπή τῆς φεου­δαρ­χίας. Εἶναι τόσο κατα­θλι­πτι­κή ἡ ὑ­πο­ταγή μας στό πνεῦμα τῆς Δύσης, ὥστε νά συμπεριφερόμαστε ὅ­πως ὁ ὀργανισμός πού πάσχει ἀπό αὐτο­ά­νο­σο νόσημα: Στρέφεται ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του, καί ὄχι κατά τῶν ἐπικίν­δυνων εἰσβολέων, αὐτοκατα­στρεφό­μενος.
 Ἡ ἐπέτειος τῆς Παλιγγενεσίας τι­μᾶται κατά τήν 25η Μαρτίου. Οἱ ἀνα­θε­ω­ρητές τῆς ἱστορίας μας, ἐθνο­μη­δενιστές ὄντες καί τρέφοντες ἀπύθ­μενο πά­θος κατά τῆς πίστης τοῦ λα­οῦ μας, διέδωσαν κατά τίς τε­λευ­ταῖες δεκαετίες ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτή ἐλή­φθη ἀπό τούς Βαυαρούς τοῦ Ὄθωνα, προκειμένου νά ἐξυψω­θεῖ τό κύρος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, κατ’ αὐτούς, δέν προσέφερε κάτι τό οὐσιῶδες στόν ἀγώνα! Ὑπό τό πνεῦ­μα αὐτό Πο­λιτεία, πανεπιστη­μιακοί καί διανόηση ἀπαξιώνουν τόν πρώ­τιστο ἑορτασμό τῆς ἡμέρας, τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θε­οτόκου. Ἐμφο­ρούμενοι ἀπό τό ὑλι­στικό ἤ ἰδεαλι­στικό «πνεῦμα» τῆς Δύ­σης ὄχι μόνο ἀπορρίπτουν τήν πί­στη τοῦ λαοῦ, ἀλλά λυσσομανοῦν ἐ­ναντίον αὐ­τῆς. Μέχρι πρότινος ἐμφανίζονταν ὡς λάτρεις τοῦ ἀρ­χαί­ου ἑλ­ληνικοῦ πο­λι­τισμοῦ, τόν ὁποῖο ὅμως γνώρισαν οἱ πλεῖστοι μέσῳ τῆς Δύ­σης. Γι’ αὐτό καί θρη­νοῦ­σαν γιά τόν ἀφανισμό του ὑπό τά «ἄγρια πλή­γμα­τα» τῆς νέας πίστης, ἡ ὁ­ποία ἐπεβλή­θη στούς προγόνους μας! Γι’ αὐτό καί ἔκδηλο τό μίσος τους κατά τῆς Ρω­μιοσύνης, τήν ὁ­ποία ἀποκαλοῦν πε­ριφρονητικά, ὅ­πως καί οἱ δυ­τικοί, Βυζάντιο!
 Δέν ὑποστηρίζουμε ὅτι ὅλα ὑπῆρ­ξαν λαμπρά. Σέ κάθε περίπτωση ὑ­πάρχει ἀκμή καί παρακμή. Ἡ ἀκμή σηματοδοτεῖται μέ τόν λόγο καί τή ζωή τῶν πατέ­ρων τῆς Ἐκκλησίας πρωτίστως, καρπός τῶν ὁποίων ὑ­πῆρξαν τά ἔργα εὐποιΐ­ας καί κοινωνι­κῆς πρόνοιας. Ὁ λα­ός τῆς χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας ἔχοντας θέσει ὡς ἐπίκεντρο τοῦ βίου του τή χρι­στια­νική πίστη, παρά τίς ἁμαρτίες καί τίς πτώ­σεις του, εἶχε ἀναπτύξει τό κοι­νο­τι­κό πνεῦμα. Ἡ παρακμή σηματο­δο­τεῖται μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν πίστη αὐτή καί τήν υἱοθέτηση τρόπου βίου προ­κλη­τικά ἀντιεκκλη­σιαστικοῦ. Τό μαρτυροῦν αὐτό οἱ πρώιμοι ἐξισ­λαμισμοί στήν ἔκ­ταση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κυρίως τῶν εὐκα­τάστατων, οἱ ὁποῖοι ἐξώμοσαν, γιά νά μή χάσουν τίς περιουσίες τους! Δέν ὑπάρχει πιό καυστική γλῶσσα ἀπό ἐκείνη ἐκκλη­σιαστικῶν προσώπων, πού καυτη­ριά­ζουν τήν κατάντια ἀρ­χόντων καί λαοῦ κατά τό λυκόφως τῆς Ρω­μιοσύνης. Γι’ αὐτό καί ἡ προέ­λαση τῶν Τούρκων ὑπῆρξε ραγδαία, ἀφοῦ προ­η­γου­μέ­νως οἱ δυτικοί εἶχαν κατα­φέ­ρει καίριο πλῆγμα μέ τήν 4η «σταυ­ρο­φορία»!
 Ὑπάρχουν ἀρκετοί δυτικοί περιη­γητές, οἱ ὁποῖοι, ἄν καί ἐκφράζονται μέ ἀκραία περιφρόνηση γιά τήν, κατ’ αὐτούς, κατάντια τῶν ἀπογόνων λαμ­πρῶν προγόνων, ὁμολογοῦν ὅτι οἱ λα­οί τῆς Δύσης ἐάν διαβιοῦσαν ὑπό τό καθεστώς τέτοιας δου­λείας θά εἶ­χαν πλήρως ἐξισλα­μι­σθεῖ σέ μερικές μόνο δεκαετίες! Καί οἱ Ρωμιοί ἄντε­ξαν καί 300 καί 400 καί 500 καί 800 ἀ­κόμη ἔτη! Ἡ ἀντοχή αὐ­τή κουρελιάζει τό ὑλιστι­κό ἰδεο­λόγη­μα περί τοῦ οἰκο­νο­μικοῦ κινήτρου ὡς τοῦ πρωτίστου στίς ἀν­θρώπινες ἐ­νέργειες. Γιά ἐκεί­νους πού ἐξισλα­μίζονταν οἱ πρόγονοί μας ἔλε­γαν ὅτι τούρκεψαν. Χρησιμο­ποι­οῦσαν δηλα­δή ἐθνικό καί ὄχι θρη­σκευτικό ὅρο γιά τόν ἁπλούστατο λόγο: Οἱ Ρω­μιοί, ὅρος σέ χρήση ἀπό τούς ἀγράμ­μα­τους, ἤ Γραικοί ἤ Ἕλ­λη­νες, ὅροι σέ χρήση ἀπό τούς λί­γους ἐγγράμμα­τους, ἐξυπακούετο ὅτι ἦσαν χριστια­νοί ὀρθόδοξοι. Ἀκό­μη καί οἱ με­τα­­στραφέντες στόν κα­θολικισμό νη­σιῶ­τες ἀποκόπηκαν ἀπό τόν ἐθνικό κορ­μό, ὅπως ἔδειξε ἡ στά­ση τους κα­τά τήν Ἐπανάσταση. Ἐ­πι­διώκον­τας μέ λύσσα νά διαχωρίσουν τή θρη­σκευ­τι­κή πίστη ἀπό τήν ἐθνική συν­εί­δηση οἱ ὑλιστές ἐθνομηδενι­στές καί ἀδυ­να­τώντας νά τό ἐπιτύ­χουν ἀ­πο­φαίνονται ὅτι οἱ ὑπόδουλοι πρόγο­νοί μας εἶχαν μόνο θρησκευ­τική συν­εί­δηση! Ἐθνική καλλιέρ­γη­σαν σ’ αὐ­τούς οἱ «προ­στά­τες» μας καί οἱ δυ­τι­κο­σπουδασμένοι ὁμογενεῖς μας μετά τήν παλιγγενεσία!
 Τό «μάχου ὑπὲρ πίστεως καὶ πα­τρίδος» θέτει ὁ Ὑψηλάντης ὡς προ­μετωπίδα στήν προκήρυξη τῆς ἐπα- ­νά­στασης στή Μολδοβλαχία. Ὅ­ποιος δέν ἔχει ἐθνική συνεί­δηση, δέν ἔχει καί πατρίδα, ὅπως συμβαίνει μ’ αὐ­τούς πού ἐκποιοῦν σήμερα τήν πα­τρί­δα μας στίς ἀγορές τῆς Δύσης «διὰ μιὰν δολερὰν καλημέραν τῶν πρέσ­βε­γων τῶν ἀν­θρωποφάγων»! Ὁ Ὑψη­λάν­της καί ὅλοι οἱ ὁπλαρχηγοί, κα­- ­θαρμένοι μέ τά βάσανα τῆς σκλα­βιᾶς, ἦσαν κληρο­νόμοι ἑνός τρόπου βίου, ὁ ὁποῖος ἔθετε ὡς ἐπίκεντρο τήν πίστη στόν Θεό. Γι’ αὐτό καί ὅ­ρισαν ἡ Ἐπανά­στα­ση νά ἀρχίσει τήν 25η Μαρ­τίου, ἡμέ­ρα μεγάλης γιορ­τῆς τῆς Παναγίας, τήν ὁποία ὁ λαός μας ἔχει τιμήσει μέ ἑκατοντάδες ἐπί­θετα! Τί λοιπόν κι ἄν ἡ Ἐπανάσταση ξέ­σπασε τελικά στήν Πελοπόννησο δύο τρεῖς ἡμέρες ἐνω­ρίτερα; Μήπως ἦταν ἀ­ποῦσα ἡ Ἐκ­κλησία ἀπό τόν ξεση­κω­μό; Ποῦ οἱ ἐπαναστάτες σή­κωσαν τά ὅπλα χωρίς νά λάβουν τήν εὐλογία τοῦ ἐπι­σκό­που ἤ τοῦ ἱερέα; Ποιά ση­μαία δέν ἔφερε ἐπάνω της τόν σταυ­ρό; Καί πρέπει νά παρα­σύ­ρεται ὁ λαός ἀπό τούς διαστρε­βλω­τές τῆς ἱστο­ρί­ας, οἱ ὁποῖοι μέ τόν ὅρο Ἐκκλη­σία ἐν­νοοῦν τόν ἀνώτερο κλῆ­ρο καί μόνο; Ἐκ­κλησία εἶναι ὅλοι, κλῆρος καί λαός, οἱ βαπτισμένοι στό ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος.
 Ἡ χώρα μας δοκιμάζεται σήμερα. Θά δοκιμάζεται γιά πολύ ἀκόμη, ὅσο υἱοθετοῦμε τίς δυτικές «ἀξίες» καί ἕναν τρόπο βίου ἀπό τόν ὁποῖο ἔ­χου­με ἐκτοπίσει βίαια τόν Θεό.

Ἀπόστολος Παπαδημητρίου

"Ἀπολύτρωσις", Μάρτ. 2018