Ἀγαπη­μένο μου παιδί, σάν σήμερα ἦταν πού σέ κράτησα γιά πρώτη φορά στήν ἀγ­καλιά μου, πού πρώ­τη φορά ἀ­κού­σαμε τή φωνούλα σου μέσα στό νε­ο­γέννητο κλά­μα σου!
Εἶναι ἀπίστευτο τό ὅτι μᾶς χωρίζουν εἴκοσι χρόνια ἀπό ἐκείνη τή στιγμή! Ὁ πατέρας σου κι ἐγώ νιώθουμε σάν νά ἦταν μόλις χθές!
Ἦρθαν στά χέρια μας οἱ παιδικές φωτογραφίες σου. Πόσο ἄλλαξε ἐκεῖνο τό μικρό πλασματάκι! Τόσο μικρό καί ἀδύνα­μο, πού ὁ Θεός τό ἀκούμπησε στοργι­κά στή δική μας πρωτόπειρη ἀγκαλιά. Ἀνάξιοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι αὐτῆς τῆς θεϊ­κῆς ἐμπιστοσύνης, ὅμως, ἐξαρτημένοι ἀπό αὐτή τή θεϊκή, τήν πραγματικά πα­τρική παρουσία Του δίπλα μας σ’ αὐτό τό πολύπλοκο καί κοπιαστικό μά τόσο ὄ­μορφο ἔργο: νά εἴμαστε γονεῖς! Ἀνάξιοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὑπεράξιος ὅμως Ἐκεῖνος πού μᾶς ἐμπιστεύεται. Τό δικό του χέρι μᾶς ὁδηγεῖ.
Ξεφυλλίζαμε, λοιπόν, ἐκεῖνο τό συλλεκτικό βιβλίο πού φτιάξαμε μέ τόν μπα­μπά μέ τίς φωτογραφίες σου. Κι εἴδαμε τά πρῶτα σου χαμόγελα, τά πρῶτα σου βήματα μέ τό χεράκι σου ἀσφαλισμένο μέσα στό πατρικό χέρι. Μιά-μιά πέρασαν μπροστά μου ὅλες οἱ φωτογραφίες τοῦ Νηπιαγωγείου μέ τίς γιορτές τῆς πατρίδας καί τῆς πίστης μας. Σέ εἶδα ντυμένο φανταράκι, ἀγγελούδι, τσολιά, Κανάρη καί τόσα ἄλλα πού ἡ ἀγάπη τῆς δασκάλας σου ἐπινόησε.
Εἶδα τά μικρά δακτυλάκια σου νά καθαρογράφουν τά πρῶτα γράμματα τοῦ Δημοτικοῦ καί σέ χάρηκα νά παίρνεις καί νά δίνεις ἀγάπη στή θαυμάσια τάξη σου μέ τήν ἔμπνευση τῆς καλῆς σου κυρίας. Εἶδα καί τό γύψο στό σπασμένο χέρι σου, τότε μέ τό ἀτύχημα πάνω στό παιχνίδι.
Εἶδα καί τή χαρά νά φωτίζει τό πρόσ­ωπό σου κάθε φορά πού ὡς μεγάλος ἀδελφός ὑποδεχόσουν ἕνα καινούργιο ἀδελφάκι σου.
Σέ εἶδα ἔφηβο νά χαίρεσαι μέσα στήν ὄμορφη συντροφιά σου καί νά ἀπολαμβάνεις τήν κατασκήνωση μέ τή στοργή τοῦ ὁμαδάρχη σου.
Εἶδα τήν ἱκανοποίησή σου γιά τόν κόπο σου, κάθε φορά πού ἔφερνες τό ἀριστεῖο σου στό σπίτι.
Μέχρι πού καί φοιτητή πιά σέ καμαρώνουμε στή Σχολή τῶν ὀνείρων σου!
Παιδί μου,
ἀτέλειωτα εἶναι τά ὅσα εἶδα. Ἀλλά κι ἀτέλειωτα εἶναι τά ὅσα ζῶ μαζί σου. Χα­ρές, ἀγωνίες, χτυποκάρδια, ξενύχτια, προσευχές...
Δέν σοῦ τό κρύβω. Εἶμαι εὐτυχισμένη πού σ’ ἔχω παιδί μου! Ἀγωνιῶ, ὅμως, καί τρέ­μω γιά σένα. Ὅπως τρέμω γιά ὅλους μας μέ­σα στήν οἰκογένειά μας.
Τρέμω μήν σέ πλανέψει ὁ πλάνος. Τρέ­μω. Καί προσεύχομαι, γλυκό μου παι­δί, γιά τόν εἰκοσαετῆ νεανία μου, νά ἀγωνίζεται πάντα νά εἶναι τοῦ Κυρίου, νά κρατᾶ σταθε­ρά τό χέρι Του στά νεανικά του βήματα γιά νά ’ναι σίγουρη ἡ πορεία του. Ὅπως τό­τε πού ἤσουν μικράκι καί γιά σιγουριά κρατοῦσες τό πατρικό χέρι στά πρῶτα σου βή­ματα, ἔτσι νά ζητᾶς τή σιγουριά στά βήματα τῆς ζωῆς σου στό μεγάλο πατρικό χέρι τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ μόνος πού δέν θά σέ ἀπογοητεύσει.
Κι ὅταν ὁ Θεός, παιδί μου, μᾶς ἀξιώσει νά ζήσουμε καί ἄλλες ἐπετείους ἄλ­λων 10ε­τιῶν μαζί σου, πάντα τό ἴδιο θά τοῦ ζητάω γιά σένα: νά θέλεις, νά ἀποζη­τᾶς, νά λαχτα­ρᾶς τήν ἀσφάλεια στό Πατρικό χέρι... Καμία ἐπιτυχία ἤ χαρά νά μή λάμπει στά μάτια σου περισσότερο, ὅσο αὐτή ἡ ἀπόλυτη σιγουριά τῆς Πατρικῆς παρουσίας.
Γιατί γιά μᾶς τούς γονεῖς σου μία εἶ­ναι ἡ ἀγωνία: νά ἀνταποδώσουμε στόν Κύριο τό δῶρο του σέ μᾶς: ἐσένα, παιδί μου! Ἔτσι ὅ­πως μᾶς χάρισε τό μι­κρό, ἁ­γνό καί ἄσπιλο ἐκεῖνο νεογέννητο δῶρο, ἔτσι νά τοῦ ἀνταποδώσουμε κι ἐμεῖς ἕναν νέο ἁγνό, ἀγωνιζόμενο γιά τή Βασιλεία του, μάρτυρα τοῦ ζῶντος Κυρίου, μέλος τῆς γενεᾶς ζητούντων τόν Κύριον!
Συνέχιζε νά ζῆς κοντά Του! Εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐτυχία πού μπορεῖς νά ζήσεις ἀλλά καί νά χαρίσεις σέ μᾶς τούς γονεῖς σου!

Σέ φιλῶ καί σέ ἀγαπῶ
μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου μας,
ἡ μητέρα σου