Μ’ αὐτόν τόν τίτλο πραγμα­τοποι­ή­θηκε καί φέτος, γιά ἕκτη συνε­χό­με­νη χρονιά, τήν Κυριακή τῶν Μυρο­φόρων, 22 Ἀπριλίου 2018, ἡ ἐκδήλωση εἰς μνή­μην τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου τῆς Ἀ­δελφό­τητάς μας Στεργίου Σάκκου. Τό πρωί τῆς ἴδιας μέρας στόν ἱερό ναό Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος στίς ἐγκατα­στάσεις τῆς «Χριστιανικῆς Ἐλπίδος» στό Φίλυρο, ἑκα­τον­τάδες φίλοι, γνω­στοί, καί πνευ­ματικά παιδιά τοῦ μακα­ριστοῦ συμ­μετεῖχαν στή θεία Λει­τουργία καί στό Μνημόσυνο πού τε­λέ­στη­κε, μέσα στήν ἀναστάσιμη ἀ­τμό­σφαι­ρα.
  Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί τό Μυ­στή­ριο τῆς Ἐκκλησίας ἦταν γιά τόν σε­βα­στό μας διδάσκαλο ἡ πηγή πού ἄρδευσε τήν πλούσια καί ἁγία ζωή του, ἡ δύναμη πού μετέβαλε τήν προσωπικότητά του σέ ἀληθινό ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀκρογωνιαῖος λί­θος ὅπου στήριξε ὅλο τό ἔργο του. Ζων­τα­νά, μέ γλαφυρότητα καί ἱε­ρό­τητα πρόβαλε μπροστά μας αὐτή ἡ πρα­γμα­τικότητα μέσα ἀπό τά κη­- ρύγματά του πού ἀποσπασματικά ἀκούστηκαν, ἀλλά καί ἀπό τίς καταθέ­σεις ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι τήν ἔζησαν ἀπό κοντά καί τήν ψηλάφησαν.
  Παραθέτουμε κάποιες ἀπό τίς μαρτυρίες πού ἀκούστηκαν:
  Χριστός Ἀνέστη!
  Ἐπιτρέψατέ μου νά εὐχαριστήσω τήν Ὀρ­θόδοξη Ἀδελφότητα «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ», ὅλα τά μέλη της, διότι  μοῦ δίνουν μία εὐλογημένη εὐκαιρία καί  τι­μή, θά ἔλε­γα, νά προσφέρω κι ἐγώ δυό λόγια εὐγνωμοσύνης γιά τόν πολυσέβαστο μεγάλο καθηγητή μας, ἀείμνηστο Στέργιο Σάκκο.
  Τόν πρωτογνώρισα στά Γιάννενα, ὅταν ἔκανε μιά ὁμιλία γιά τήν Καινή Διαθήκη σέ μεγάλο ἀκροατήριο. Ὁμολογῶ ὅτι αὐτή ἡ ὁμιλία μοῦ ἔδωσε δύναμη πολλή, μέ ἀφύπνισε, πολύ μέ ὠ­φέ­λησε. Βέβαια, ἀπό τά φοιτητικά μου χρόνια καί νωρίτερα ἀκόμη μελετοῦσα τό περιοδικό τῆς Ἱ.Μ. Φλωρίνης «Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας» καί καμάρωνα καί διδασκόμουν, ὅταν ἔβλεπα τόν μεγάλο μας καθηγητή νά διακονεῖ κοντά στόν γίγαντα, τόν λέοντα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀείμνηστο μητροπολίτη Φλωρίνης κυ­ρό Αὐγουστῖνο.
  Δοξάζω τόν Τριαδικό Θεό μας, διό­τι μέ βοήθησε νά τόν γνωρίσω προσωπικά ἀλλά καί νά τόν ἔχω καθηγητή, διδάσκαλο στίς αἴθουσες τῆς Θεο­λογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. Δέν εἶχα μπροστά μου ἕναν καθηγητή πανεπιστημίου πού δίδασκε γράμματα ἤ ἐπιστήμη τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀλλά ἕναν καθηγητή πού ἔκαιγε γιά τό εὐ­αγγέλιο, φλογιζόταν γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ζοῦσε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ξεχείλιζε ἡ ἁγιότητά του καί ἡ ἀγάπη στόν Θεό μας. Ἀγωνιζόταν καί ἀγωνιοῦ­σε νά φυτέψει σέ μᾶς τήν ἀγάπη γιά τό εὐαγγέλιο, τήν πίστη στό εὐαγγέλιο ἀλλά καί τή θέληση νά ἀναγεννηθοῦ­με ἐ­μεῖς πρῶτα διά τοῦ εὐαγγελίου καί κατόπιν νά φωτίσουμε μέ τή φλόγα τῆς ἱεραποστολῆς.
Τόν προσκαλέσαμε κάποτε στήν κατασκήνωσή μας στή Ρίζα Ἀντιρρίου καί ἡ ἀγάπη του ἀνταποκρίθηκε.  Ἕνα μεσημέρι ἔμεινε, θυμᾶμαι. Ἀλλά ξεσήκωσε τά παιδιά, 110 νέους. Τούς φλόγισε μέ τήν ἀγάπη στόν Χριστό μας, μέ τήν ἀγάπη του στό εὐαγγέλιο καί στή μυστηριακή ζωή.
  Καί τώρα βοηθάει πολύ τή Μητρόπολή μας, καθώς συνεχίζονται καί θά συνεχίζονται οἱ ὁμιλίες του ἀπό τόν ρα­διοφωνικό σταθμό. Τόν εὐχαριστῶ γι’ αὐτό. Ἀλλά καί διότι μᾶς πρόσφερε τήν Ἀδελφότητα «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ», ἡ ὁ­ποία τόσο μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς στηρίζει. Θά εὔχομαι πάντα. Ὅσο ζῶ θά τόν μνημονεύω, διό­τι μᾶς ἐμπνέει ἐκεῖνος καί ἐμεῖς ὀφείλουμε αὐτό τό «εὐχαριστῶ». Προσεύ­χο­μαι καί πιστεύω ὅτι εἶναι σίγουρα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἐκήρυσ­σε μέ τόση φλόγα. Εὐχαριστῶ πάρα πολύ.

Μητροπολίτης Αἰτωλίας
καί Ἀκαρνανίας κ. Κοσμᾶς

  Ἦταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1999 πού ὁ Στέργιος διασχίζοντας τήν ὁδό Ἁγίου Δημητρίου εἶχε ἕνα τροχαῖο, τόν χτύπησε κάποιος νεαρός μέ τό μηχανάκι του. Ὅπως συμ­βαίνει σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις, ἐπενέβη ἄμεσα ἡ Τροχαία, ὁ νεαρός συνελήφθη καί θά ἐπακολουθοῦσε ἡ σχετική δίκη. Τότε ὁ καθηγητής μοῦ τηλεφωνεῖ μέσα ἀπό τό νοσοκομεῖο, ὅπου γιά ἀρκετό καιρό νοσηλεύθηκε καί ταλαιπωρήθηκε, καί μοῦ ζητᾶ νά ἔρθω στή Θεσσαλονίκη. Ἐκπλήρωσα τήν ἐπιθυμία του ἀμέσως. Μοῦ λέει, λοιπόν: «Γιῶργο, πήγαινε νά βρεῖς τόν φίλο καί πατριώτη σου Διοικητή τῆς Ἀστυνομίας Θεσσαλονίκης κ. Τζατζά­κη καί νά τοῦ πεῖς ὅτι δέν ἐπιθυμῶ νά διωχθεῖ ποινικά ὁ νεαρός». Πράγματι, πῆγα στόν Διοικητή καί μετέφερα τήν ἐπιθυμία τοῦ καθηγητῆ. Παράλληλα ὅμως προσπάθησα νά πείσω τόν ἴδιο ὅτι δίκαιο ἦ­ταν νά δικαστεῖ τό παιδί καί νά ἀποζημιωθεῖ ὁ πα­θών. Ἐξάλλου, τόνισα, τά χρήματα αὐτά θά πᾶνε στήν Ἀδελφότητα, πού ἔχει τόσες ἀ­νάγκες. «Ὄχι, Γιῶργο», μοῦ λέει, «δέν ἔχει ἀ­νάγκη οὔτε θέλει τέτοια χρήματα ἡ Ἀδελ- φότητα». Μετά ἀπό καιρό, ὅταν βρέθηκα στήν Θεσσαλονίκη, πῆγα νά παρακολουθήσω τήν ὁμιλία πού θά ἔκανε ὁ καθηγητής. Ἡ αἴ­θουσα ἦταν κατάμεστη. Γυρίζει καί μοῦ λέει: «Βλέπεις αὐτή τή γυναίκα; Εἶναι ἡ μητέρα τοῦ παιδιοῦ πού μέ τραυμάτισε μέ τό μηχανάκι. Εἶναι τακτική ἀκροάτρια σέ ὅλες τίς ὁμιλίες καί ἐκδηλώσεις τῆς Ἀδελφότητος, ὅπως καί ὁ γιός της. Νά τό μεγάλο κέρδος ἀπό ἐ­κείνη τήν περιπέτεια!». Ἡ διδασκαλία τοῦ μακαριστοῦ μας δασκάλου μένει χαραγμένη στή μνήμη μας ὄχι μόνο γιά τίς σοφές καί συν­αρπαστικές ὁμιλίες του, ἀλλά καί γιά τίς πράξεις προσφορᾶς καί ἀγάπης πού τήν συν­ό­δευαν. Κι αὐτό, νομίζω, εἶναι πού ἔδινε τόση δύναμη καί πειθώ στόν λόγο του. Σᾶς εὐχαριστῶ!

Γεώργιος Τσαγκούλης
Τρίκαλα

  Ὁ μακαριστός διδάσκαλος τοῦ εὐαγγε­λίου ὁ Δάσκαλος Στέργιος Σάκκος ἔφερε ἐπάνω του ἀνάγλυφη τή «σφραγίδα τῆς δω­ρεᾶς τοῦ Θεοῦ».
  Μέ τόν λόγο του καθήλωνε, συν­ήρ­παζε καί αἰχμαλώτιζε τούς ἁπλούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, ἀλλά καί τούς δεινούς συζητητάς τοῦ αἰῶνος τούτου.
  Ἐπιφανής ἐρευνητής, ἐξῆλθε τῶν τειχῶν τοῦ Πανεπιστημίου καί ξεχύθηκε στήν κοινωνία. Εὐκίνητος καί ἀεικίνητος ἔσπευδε ταχέ­ως ἀπό φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός ὅπου αἰσθανόταν ὅτι ἡ παρουσία του ἦταν χρήσι­μη.
  Πολλαπλασίαζε τόν ζωτικό του χρόνο μέ τρόπο πού θύμιζε τόν χορτασμό τῶν πεντακισχιλίων μέ πέντε ἄρτους καί δύο ἰχθύας.
  Ἐπέδειξε παροιμιώδη συγχωρητικότητα ἀπέναντι σέ χυ­δαί­ους συκοφάντες του ἀρ­νού­­μενος νά τούς ἐγκαλέσει ἐνώπιον τῆς Δικαιοσύνης. Ἀ­πάντη­σε σ’ αὐτούς μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου «ἄφες αὐτοῖς οὐ γὰρ οἴ­δασι τί ποιοῦσι».
  Διάβασε πολύ καί πολλά. Ἔ­γραψε πολλά. Δίδαξε πολλούς καί κυρίως ἔπρα­ξε. Ἔπραξε μέ τό παράδειγμά του.
  Εἶχε σαφῆ αἴσθηση τῆς ρή­σης τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: «Οἱ λόγοις ἐνο­­­χλοῦν­­τες πολλοί ἐσμεν σήμερον, οἱ δὲ ἔργῳ παιδεύοντες καὶ παιδευόμενοι πάνυ εἰσὶν ὀλίγοι». Καί μολονότι χρησιμοποι­οῦσε συνεχῶς τόν λόγο, ἀνῆκε σ’ αὐτούς πού «ἐπαίδευον καὶ ἐπαιδεύοντο ἔργῳ». Αἰωνία αὐ­τοῦ ἡ μνήμη!

Στ. Παπαθεμελῆς