Οἱ Νεοέλληνες ἀντιμετωπίζουμε σοβαρότατη κρίση ταυτότητας. Ἡ κρίση ἀνάγεται στίς πρῶτες δεκαετίες μετά τήν παλιγγενεσία καί μάλιστα στήν μετά τή δολοφονία τοῦ Καποδίστρια ἐποχή.
 Πλῆθος ἱστορικῶν μαρτυριῶν ἀ­ποδεί­χνουν ὅτι ἡ νεοελληνική ταυτότητα διαμορφώθηκε ὄχι ἀρ­γότερα ἀ­πό τό 1204, ἔτος κα­τάκτησης τῆς Πό­λης ἀπό τούς Φράγκους, τούς ὁποίους ἔχουν παράφορα ἐρωτευτεῖ οἱ ἀποδομητές τοῦ Γένους. «Ἕλληνες εἴμαστε καί τό γνωρί­ζου­με πολύ καλά» ἔγραφε σέ ἐπι­στο­λή του πρός τόν πάπα ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Βατάτζης, ὁ ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας, λίγα ἔτη μετά τήν πρώτη ἅλωση τῆς Πόλης, συμπληρώνοντας ὅτι ὁ ὅρος Ρωμαῖος εἶναι πολιτικός καί δηλώνει τόν πολίτη τῆς ρωμαϊκῆς αὐ­τοκρα­τορίας, τόν τίτλο τῆς ὁποίας κληρονόμησαν ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο οἱ Ἕλληνες. Κατά τή μακρόχρονη δουλεία στούς Τούρκους, οἱ πρόγονοί μας αὐτοπροσδιορίζονταν ὡς Ρωμηοί. Οἱ ὑποταγμένοι στή Δύση δαιμονί­ζον­ται στό ἄκουσμα τοῦ ὅρου αὐ­τοῦ, ἐπει­δή γνωρίζουν ὅτι ἦταν ταυτόσημος μέ τόν ὀρ­θόδοξο Ἕλ­λη­να. Καί ἐπιχειροῦν νά δημιουργήσουν σχο­λή γενιτσάρων, ἡ ὁποία θά διδάσκει στά παιδιά μας, ὅσο ἀκόμη θά γεννοῦμε ἔστω καί λίγα, ὅτι κατά τήν Τουρκοκρατία οἱ πρόγονοί μας εἶχαν μόνο θρη­σκευ­τική συνείδηση. Ἐθνική ἀπόκτησαν μετά τήν «ἀπελευθέρωση» μέ τή βοήθεια τῶν «φωτι­σμέ­νων προστατῶν» μας. Εἶναι ὅ­μως ἱστορικό γεγονός ὅτι ὅ­σοι δέν ἄντεξαν καί ἀλλαξοπίστησαν, γιά νά θέσουν τέλος στίς δοκιμασίες τους, ἀποκόπηκαν ὄχι μόνο ἀπό τήν Ἐκ­κλη­σία, ἀλλά καί ἀπό τό Ἔθνος. Ἐπίσης οἱ σκλάβοι χριστιανοί δέν ἔ­λεγαν γιά ἐ­κείνους ὅτι ἐξισλαμίστηκαν, κα­θώς ἀ­γνοοῦσαν τή λέξη, ἀλλά ὅτι τούρκεψαν. Ἡ Ἐκκλησία διαφύλαξε τό Γένος ὡς κιβωτός. Ἄν εἶχαν τουρκέψει ὅ­λοι, γιά ποιά ἐπανάστα­ση τοῦ 1821 θά γινόταν λό­γος σήμερα; Ὑ­πάρ­χουν κα­τα­γρα­φές δυτι­κῶν περιηγητῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι, ἄν καί γρά­φουν μέ ἀνθελληνικό πνεῦ­μα, ἀναγκάζονται νά ὁμολογήσουν ὅτι οἱ λαοί τῆς Δύσης δέν θά ὑ­πέ­με­ναν τέτοιου εἴδους δουλεία πε­ρισ­σότερο ἀπό δεκαετία!
 Ποιός συνέβαλε τά μέγιστα στήν ἀνάσχεση τοῦ ρεύματος ἐξισλαμισμοῦ, ἰδίως στή Δυτική Ἑλλάδα; Ὁ ἅ­γιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ πατρο­-Κο­σμᾶς ἁπλά γιά τούς ἀποδομητές (καλοσύνη τους). Αὐτός μελέτησε τά ἑλ­ληνικά γράμματα, ὅπως καταγράφεται στίς διδαχές του, συνεπῶς γνώριζε, ὅπως καί κάθε ἄλλος μορ­φω­μένος Ἕλ­ληνας ἐπί Τουρκοκρατίας, ὅτι ἦταν ἀπόγονος λαμπρῶν προγόνων, τό πνεῦ­μα τῶν ὁποίων δέν κατενόησαν οὔτε οἱ Δυτικοί κα­τά τήν «Ἀναγέννη­ση». Ἔτσι σιγά-σι­γά ἀ­κόμη καί ὁ ἀ­γράμματος Μα­κρυγιάννης συνειδη­τοποίησε τή μεγάλη ἀ­­ξία πού εἶχαν οἱ πέτρες (ἀρ­χαιό­τητες). Ὁ ἅγιος Κο­σμᾶς πρωτοστάτησε στό νά ἱδρυθοῦν πλῆθος ἑλ­ληνικά σχολεῖα, ὥστε νά μαθαίνουν τά Ἑλ­ληνόπουλα ἑλληνικά γράμ­μα­τα. Γι’ αὐτόν ὅμως τά ἑλ­λη­νικά γράμ­ματα ἦταν τά θεοτικά γράμ­ματα, τά ὁποῖα δαιμονίζουν τούς ἄθεους ἀποδομητές πού ὑπηρετοῦν τή «νέα τάξη πραγμάτων» ὅ­ποιο προσ­ωπεῖο καί ἄν φοροῦν. Ὁ ἅγιος Κο­σμᾶς μέ τό μαρτύριό του ἔδειξε ὅτι στόν βίο του ὁ λόγος του ταυτι­ζό­ταν μέ τό ἔργο του. Ἐνῶ ὁ Βολταῖ­ρος, τόν ὁποῖο οἱ ὑποταγμένοι στή Δύση προβάλλουν ὡς πρότυπο, ὑ­πῆρ­ξε αἱμομείκτης, σκληρός δανειστής, ἄ­πληστος μεγαλοεπιχειρη­ματίας καί ἐκδήλωνε ἀποστροφή πρός τόν «χυδαῖο ὄχλο»!
Ὅ­μως ὁ λαός ἀκόμη ἀντιστέκεται, πα­ρά τήν ἄθλια προπαγάνδα τῶν ἐ­χθρῶν τῆς παράδοσής μας. Εἶχε ἀνα­γνωρίσει τόν ἱερομόναχο Κο­σμᾶ ὡς ἅγιο ἐν ζωῇ. Μετά τό μαρτύριό του δέν περίμενε τήν ἁγιοκατάταξή του ἀπό τό Πατριαρχεῖο, ἀλ­λά ἄρ­χι­σε νά τόν τιμᾶ μέ εἰκόνες στούς να­ούς. Καί σήμερα συρρέει στά πανη­- γύρια του πρός μεγάλη ἐνόχληση ὅσων ἀν­τιλαμβάνονται ὅτι ἀποτυχαίνουν οἱ προσπάθειές τους νά τόν «διαφωτίσουν». Καί ἡ Ἐκκλησία, πα­ρά τίς μεγάλες ἀδυναμίες τοῦ σώματός της, καί σήμερα γεννᾶ ἁγίους πού στηρίζουν τούς τραυματισμένους ἀπό τά πλήγματα τῆς ἄρ­νησης Νεοέλληνες. Εἶναι καιρός νά θέσου­με τό ἐρώτημα: Ἀνήκουμε ἄραγε στό ἴδιο Γένος οἱ πιστοί στήν παράδοση χιλιετιῶν καί οἱ φανατικοί πολέμιοι αὐτῆς; Μήπως γιά τούς δεύ­τερους ὁ ὅρος Γένος ἔχει ἀπολέσει κάθε νό­ημα;

Ἀπ. Παπαδημητρίου