Οἱ τρεῖς αἰῶνες πρίν ἀπό μᾶς εἶχαν ἤδη περάσει στήν ἱστορία μέ πολύ ξεχωριστούς καί ἐντυπωσιακούς τί­τλους. Ὁ 18ος, ὁ αἰώνας τῶν φώτων. Ὁ 19ος, ὁ αἰώνας τῶν ἐπαναστάσεων. Ὁ 20ός, ὁ αἰώνας τῆς τεχνολογίας.
 Μέ μιά τέτοια κληρονομιά πίσω του ὁ 21ος φάνταζε κιόλας ἀπ᾽ τήν ἀρ­χή. Τοῦ ἄξιζαν τόσα πυροτεχνήμα­τα, λάμψεις καί κρότοι.
 Τά φῶτα τοῦ Διαφωτισμοῦ τοῦ εἶ­χαν ἐξασφαλίσει τή γνώση καί κανένα σκοτάδι δέν θά μᾶς ἀπειλοῦσε πιά. Οἱ ἐπαναστάσεις τῶν ἐθνῶν εἶχαν χαρίσει πατρίδες, γλῶσσες, σύνορα, οἱ λα­οί δέν θά ἦταν πλέον ἀνέστιοι. Κι ἡ τε­­χνο­λογία μέ πάταγο θά ἐκτόξευε τούς ἀνθρώπους πέρα ἀπ᾽ τήν τροχιά τῆς γῆς, στή σελήνη.
 Ἀναμενόμενο, λοιπόν, ὁ 21ος νά προ­εξαγγελθεῖ σάν ἡ μεγάλη στιγμή τῆς ἱστορίας, ἡ καλύτερη μέχρι τώρα στιγμή της. Μέ ποιόν τίτλο ἄραγε;
Αἰώνας τῆς εὐημερίας γιά ὅλους ἤ ἴσως καί τῆς εὐτυχίας· δέν πρέπει νά φοβόμαστε τό μέγεθος τῶν λέξεων. Αἰώνας τῆς ψηφιακῆς ἐπανάστασης, τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης, αἰώνας τοῦ Ἄρη, αἰώνας τῶν ρομπότ. Ὅλα αὐ­τά, ναί. Ἀλλά εἶναι μόνον ὑπότιτλοι. Ὁ τίτλος φαίνεται νά πέφτει κιόλας πάνω του ἀπ’ τούς εἰδικούς βαρύς σάν τσεκούρι.
 Ὁ 21ος, ὁ αἰώνας τῆς μοναξιᾶς.
 Τόσο ἀπειλητικῆς καί ἐξαπλούμενης, πού ἑτοιμάζονται ἤδη ἁρμόδια ὑ­πουργεῖα, κατάλληλα χάπια καί εἰδι­κές μηχανές νά τή διαχειριστοῦν. Μιά μοναξιά ἀπό ἐπιλογή ἤ ἀπό ἀνάγκη πού προχωράει νά σκεπάσει τά πάντα. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι θέλουν νά εἶ­ναι μόνοι τους καί ἑκατομμύρια ἄλλοι πάσχουν πού εἶναι μόνοι τους.
 Ποιός εἶναι ὁ πλησίον μου; ρώτησε ὁ νομικός τόν Χριστό. Ποιός εἶναι ὁ πλησίον μου γιά νά τόν ἀγαπήσω; Κι ἡ ἀπάντηση δόθηκε μέσα ἀπ’ τήν παραβολή μέ τήν ἐρώτηση ἀντεστραμμέ­νη: Ποιός ἀπ’ τούς τρεῖς πού πέ­ρα­σαν ἀπ’ τόν δρόμο ἔγινε πλησίον σ’ αὐτόν πού ἔπεσε στούς ληστές;
 Ἡ μοναξιά εἶναι ἀλύπητη σάν μαστίγιο. Καί τό μαστίγιο δέν θέλει δια­χεί­ριση. Πρέπει νά τό ἁρπάξει κά­- ποιος καί νά τό πετάξει μακριά. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, πρέπει νά ὑπάρξει ἀν­τι­στρο­φή. Ἀντιστροφή συναισθημάτων καί ὀπτικῆς γωνίας. Ἀντιστρο­φή τοῦ ἐρωτήματος.
 Ὄχι εἶμαι μόνος, ποιός μέ θυμᾶ­ται; Ἀλλά ποιός εἶναι μόνος, ποῦ, σέ ποιά πλατεία ἤ σέ ποιά ἐρημιά, σέ ποιά ἐ­φι­αλτικά δωμάτια ἤ σέ ποιά ἀ­χανῆ ἀε­ρο­δρόμια, σ᾽ αὐτήν τήν κα­τα­γεγραμ­μέ­νη πλέον «μοναξιά τῶν ἀεροδρομίων» τῆς ἐπο­χῆς μας;
 Ἡ ἀντιστροφή πρέπει νά εἶναι ἄ­με­­ση καί ἡ μετατόπιση ἀπό μᾶς στούς ἄλλους ἐπείγουσα, σπάζοντας ἔτσι ἕ­ναν ἀκόμη ὑπότιτλο τῆς ἐποχῆς μας πού εἶναι ἡ τρέλα τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. Καί ξέρουμε πόσο δύσ­κολα ὁ ἐ­γωκεν­τρι­σμός ἀντιστρέφει ἐ­­ρω­τήμα­τα πού μᾶς ἀφοροῦν.
 Εἶναι ὅμως τό μόνο πού μπορεῖ νά ἀναστρέψει τόν τί­τλο πού πάει νά γί­νει τό στίγμα τοῦ αἰώνα μας. Δηλαδή τόσα φῶτα, τόσες ἐπαναστάσεις, γιά νά μείνει τελικά ὁ ἄν­θρωπος μόνος του πα­ρέα μόνο μέ μιά συσκευή;
 Καί τί κρίμα! λί­γο πιό πέρα γεμάτο ζεστασιά καί φῶς νά περιμένει τό πανδοχεῖο τοῦ Κα­λοῦ Σαμαρείτη.

Ζ.Γ.