Ἡ μητέρα μέ τήν εὐτραφῆ ἑντε­κά­χρο­νη κόρη της ἐπισκέφθηκαν τήν παι­δοψυχίατρο.
- Πές, Μαρία, πές… Ὑπάρχει ἄλλο πιό χοντρό παιδί ἀπό ἐσένα στήν τάξη; Ἄχ, γιατρέ μου, καί τί δέ θά ’δινα γιά νά γίνει ἡ Μαρία μου ἕνα φυσιολογικό παιδί…
 Ἡ παιδοψυχίατρος τήν κοίταξε μέ ἀπορία καί κάπως ἐπιτιμητικά. Ὑπάρχουν ἄλλες ἐνδείξεις πού νά ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ἡ Μαρία εἶναι «μή φυσιο­λογική»; Κάτι ἄλ­λο ἀρνητικό… κάτι κα­λό; …τίποτε;… μόνο τά κιλά της;…
 Μήπως ὅμως μοιάζουμε κι ἐμεῖς στή δύστυχη μητέρα, ὅταν ἑστιάζουμε τήν προσ­οχή μας μόνο στά ἀρνητικά γνωρίσματα τοῦ παιδιοῦ μας; Τό παιδί μας δέν εἶναι μόνο ὅ,τι τρώει, ὅ,τι φοράει ἤ ὁ τρόπος πού κουρεύεται ἤ χτενίζεται. Δέν εἶναι ὁ τρόπος καί ὁ χρό­νος διασκέδασής του. Δέν ταυτί­ζε­ται μόνο μέ τό ὁποιοδήποτε ψυχοσωματικό του μειονέκτημα. Ἔχει καί τά χαρίσματά του. Εἶναι παιδί τοῦ πατέρα Θεοῦ καί σίγουρα, ἄν τό προσέξουμε, θά δοῦμε ὅτι Τοῦ μοιάζει, γιατί ἔχει μέσα του χαρακτηριστικά τῆς εἰ­κόνας Του. Σέ ἐμᾶς ἔχει ἀναθέσει τή φροντίδα του. Ζητᾶ νά γίνουμε τό στόμα, τά χέρια, τά πόδια Του. Νά τό διακονοῦ­με, ὄχι νά Τόν ἀντικαθιστοῦ­με. Τίς ὁ­ποιεσ­δήποτε ἀποφάσεις γιά τή ζωή του τίς παίρνει Αὐ­τός χωρίς νά μᾶς ρωτᾶ. Οὔτε τό παιδί του θά λογοδοτήσει σ’ ἐμᾶς γιά ὅ,τι κάνει. Αὐτός θέλει τά παιδιά Του ἐλεύθερα. Ἐμεῖς θά βάλουμε φραγμούς;...
 Ὀνομαζόμαστε γονεῖς καί σίγουρα τό ἔργο μας δέν εἶναι εὔκολο. Ποιός εἶναι ὁ ρόλος μας; Σέ ἐμᾶς εἶναι καλό νά βρίσκουν τά παιδιά καταφύγιο ἀλ­λά καί φράχτη. Εἶναι θετικό νά ξανοίγονται στή ζωή, νά ἀποκτοῦν νέες ἐμ­πειρίες, ἀλλά νά ξέρουν ὅτι ἡ οἰκογένεια μέ τή συνοχή της θά ἀποτελεῖ πάντοτε ἕνα ἀπάνεμο λιμάνι μετά ἀπό κάθε θαλασσοταραχή στή ζωή τους. Λιμάνι γιά ξεκούραση, ἀνεφοδιασμό καί νέο ξεκίνημα. Σίγουρα αὐτό χωρίς προσευχή δέν ἐπιτυγχάνεται. Λέει ὁ πατήρ Ἀνδρέας Κονάνος: «Μπορεῖς κά­­θε μέρα νά κάνεις ἕνα τέταρτο προσευχή γιά κάθε σου παιδί; Μία προσευχή μέσα στήν ἀγάπη, στό ἔλεος καί στό φῶς τοῦ Χριστοῦ; Προσευχήσου μέ τρόπο πού νά νιώθεις ὅτι περικυκλώνεις τό παιδί σου καί τό τυλίγεις μέ τήν προσευχή. Καί ὕστερα ἄφησέ το ἐλεύθερο νά βγεῖ στή ζωή καί στήν κοινωνία καί μήν τό κυνηγᾶς ἄλλο, θά τό κυνηγήσει ἡ δύναμη τῆς προσευ­χῆς σου». Ἐμεῖς δυστυχῶς παλεύουμε μόνο μέ λόγια. Λέ­με… λέμε… λέμε… Ποιός μᾶς ἀκούει;… Τό παιδί μας ξέ­ρει τί θέλουμε ἀπό αὐτό. Ξέρει ποιό εἶναι τό σωστό, τί πρέπει νά κάνει. Τό­σα χρό­νια σπέρναμε, σπέρνουμε, θά σπέρνουμε στό χωράφι τῆς ψυχῆς του. Τώρα γιά μᾶς εἶναι ἡ ὥρα τῆς σιω­πῆς καί τῆς προσευχῆς. Γιά τό παιδί ἡ ὥρα τῆς δράσης. Ἡ ὥρα νά ξανοιχθεῖ στή ζωή, στήν κοινωνία. Μία κοινωνία ἀλλοπρόσαλλη. Μία κοινωνία ἄξενη… Τώρα διαπιστώνει ὅτι ὅλα αὐτά πού ἐμεῖς προσπαθήσαμε νά τοῦ δώσου­με, οἱ ἄλλοι γύρω του τά θεωροῦν παλιομοδίτικα, ἀναχρονιστικά. Ἡ ὑπέρβα­ση τοῦ ἐγώ, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἁγνότητα, ἡ τιμιότητα, ὁ σεβασμός τῶν ἄλ­λων καί τό δόσιμο τοῦ ἑαυτοῦ μας γιά τό κοινό καλό χλευάζονται. Καί ὅ­μως, μέσα σέ αὐ­τήν τήν κοινωνία δι­εκδικεῖ μία θέση, ζητᾶ τήν ἀναγνώ­ριση. Ζητᾶ νά πολιτογραφηθεῖ στῆς... ζούγκλας τήν πόλη. Σίγουρα θά κά­νει τά λάθη του... Δέν γίνεται διαφορετι­κά... Συμ­πυ­κνωμένες γνώσεις σέ φιαλίδια δέν μποροῦμε νά τοῦ προσ­φέρουμε οὔτε νά τό κλείσου­με σέ γυάλι­νο πύργο...
 Ὁ μόνος πού σίγουρα θά μποροῦ­σε νά τό συγκρατήσει εἶναι ὁ Ἅγιος, ὁ Ἰσχυρός, ὅ­μως δέν τό κάνει. Ἦρθε κά­τω στή γῆ, περ­πάτη­σε στούς δρόμους της, ὑπέδειξε τρό­πους συμπεριφορᾶς θεραπεύοντας καί ὄχι στηλιτεύοντας, καί παραμένει πάνω στόν Σταυρό μέ χέρια ἁπλωμένα ἕτοιμα νά ἀγκαλιάσουν ὅποιον θέλει, ὅποτε θέλει νά προσέλθει σέ Αὐτόν. Ὅσο ἦταν στή γῆ αὐ­τή, στούς ἀρρώστους πού θερά­πευε ἔθετε τό ἐρώτημα «θέλεις ὑγιὴς γε­νέ­σθαι;» (Ἰω 5,6). Καί μόνο ὅταν ὁ ἀσθενής ἀπαντοῦσε «ναί, Κύριε βοήθει μοι», πρόσφερε τήν ἴα­ση. Καί τώρα πά­νω στόν Σταυρό δέν πιέζει, μόνο περιμένει… Ἐμεῖς τί κάνουμε;
 Ἕνας νεαρός ἐξομολογεῖται: «Περισσότερο ἀπό ὅλα μοῦ χρειάζεται νά νιώθω ὅτι μέ ἀγαποῦν καί μέ ἐκτιμοῦν ἄσχετα ἀπό τό πόσο ἀνώριμος φαίνομαι. Χρειάζομαι κάποιον νά πιστεύει σέ μένα, γιατί ἐγώ δέν πιστεύω πάντοτε στόν ἑαυτό μου. Χρειάζομαι ἕνα σταθερό χέρι νά μέ στηρίζει. Παρακα­λῶ μή μοῦ κάνετε κήρυγμα…».
 Σκεφτεῖτε νά πηγαίναμε γιά ἐξομολόγηση καί ὁ πνευματικός νά ἄρχιζε νά ὀνοματίζει τίς ἁμαρτίες μας τονίζοντάς μας ἐπανειλημμένα τό ἀπαράδεκτο τῶν ἐνεργειῶν μας. Πῶς θά νιώ­θαμε; Ὅμως μᾶς ἀ­κούει μέ συμπάθεια προσευχόμενος καί μόνο σέ κάποια σημεῖα παρεμβαίνει διακριτικά ὑπο­δει­κνύοντας τρόπους ἴασης. Ἀ­ποτέ­λε­σμα; «Ἀποκυλίει τόν λίθο» πού πί­εζε τήν καρδιά μας καί νιώθουμε ἀνάλαφροι. Ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πού «ἰδοὺ καινὰ ποιεῖ τὰ πάντα» καί μᾶς δί­νει τή δύναμη νά ριχτοῦμε πάλι στόν ἀγώνα. Αὐτό χρειάζονται καί τά παιδιά. Τό τί εἶναι κα­κό, τί εἶναι ἁμαρτία τό ξέρουν. Ἄν, ὅμως, κάτι δέν μετα­στρα­φεῖ μέσα τους, ἄν καί ἀπό τή δική μας ὑπομονή καί ἀνοχή δέν δοῦν ὅτι ὁ Πατέρας μέ ἀνοιχτή ἀγκάλη τά περι­μέ­νει ἀκό­μα, πῶς θά προστρέξουν σέ αὐ­τήν;
 Τά παιδιά μας, καθώς τά ὀνομάζου­με, εἶναι χαρά, ἐλπίδα, ζωή μας. Εἶναι τά σπλάγχνα μας. Σίγουρα ὁ Πατέρας μας μᾶς τά ἔδωσε «εἰς ἁγιασμόν»… Ἄς μάθουμε νά μήν τραγικοποιοῦμε τίς ἐνέργειες πού ἀποκλίνουν ἀπό τίς δικές μας ἐπιλογές. Ἔχουν τό δικαί­ω­μα νά κάνουν τίς δικές τους. Ἐμεῖς δί­πλα τους ἐν ἁγίᾳ σιωπῇ, δοξολογώντας καί εὐχαριστώντας Τον πού μᾶς τά ἔδωσε, δεόμενοι πρός φωτισμόν τους, ἀδιάλειπτα ἄς κάνουμε βίωμα κάθε στι­γμῆς τήν προτροπή τῆς Ἐκ­κλησίας «ἑ­αυτοὺς καὶ ἀλλήλους Χρι­στῷ τῷ Θεῷ πα­ρα­θώμεθα».

Σουλτάνα Τσιάρα-Λιάπτση

"Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2018